ఆ భోళాతనాలు ఇప్పుడెక్కడా..?

అభద్రత తొంగిచూడడం ఆలస్యం.. మేకపోతు గాంభీర్యం మాటల్నీ, చేతల్నీ చుట్టేస్తుంది. కుదేలయిన క్షణమూ.. లేని మొండితనం ప్రదర్శిస్తూ అస్థిత్వం బలహీనమవకుండా సవాలక్ష జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూ ఉంటాం. మొండితనమే మన ఆయుధం. శత్రువులా వెంటాడి వేటాడే ప్రపంచాన్నీ, మనుషుల్నీ ఎదిరించి నిలదొక్కుకోవాలంటే మొండిగా బ్రతకాల్సిందే, మనసుని రాతిని చేసుకోవలసిందే. ఈ వైచిత్రిలో ఎన్నో సున్నిత హృదయాలు.. స్పందనలే లేనంత బండబారిపోతుంటే అది చూస్తూ బాధతో స్పందించే హృదయం మిగిలి ఉండడం అదృష్టమో, దురదృష్టమో అంతుపట్టదు. చిన్న నవ్వుకే పొంగిపోయే భోళాతనం ఇప్పుడెక్కడ? ఎంత కఠినశిలలమైతే అంత స్థితప్రజ్ఞులం అన్నమాట. దేనికీ చలించనంత బండబారిపోయే పరిణామక్రమంలో ఎన్నో శోభగాలను వదిలించుకుంటున్నాం.. అలా వదిలించుకోపోతే ఆ చంచలత్వమే మనల్ని మానసికంగా చిత్రవధకు గురిచేసే విచిత్రమైన పరిస్థితి. సున్నితత్వాన్ని పొలుసులుగా విడిచేసి కాఠిన్యాన్ని సంతరించుకోవడంలో ఎంత ఆనందమో మనకు! బేలతనం ఇక ఉండబోదన్న నిశ్చింతే మనకు కావలసింది. ‘హృదయమనేదే నీకసలు లేద’ని ఎవరైనా అంటే ఎంత పరమానందమో! ఏ హృదయపు చప్పుడుల కోసమైతే స్నేహాలూ, బంధాలూ, ప్రేమలూ పరితపించేవో ఆ చప్పుడులు ఎప్పుడో ఆగిపోయాయి. కొండొకచో స్పందించే హృదయాలు మిగిలినా.. ఆ స్పందనలు మనుషులు నరనరానా దట్టించుకున్న వెకిలితనం ముందు అవహేళన అవుతున్నాయి. గాఢమైన స్పందన మనుషుల మొద్దు బుర్రల్ని స్పృశించలేక పలుచబడిపోతోంది. మనిషికి జన్మతః ఉండే కొద్దోగొప్పో సున్నితత్వం కూడా మాయమైపోతుంటే ఇంకేమి మిగిలుంటుంది? కోటులూ, బూటులూ మధ్య ఒలకబోసే డాబూదర్పం.. బుర్రని పురుగులా తొలిచేసి ఆక్రమించుకుపోయిన తలబిరుసుతనమే మనం భ్రమిస్తున్న నిండైన వ్యక్తిత్వం. రక్షణావలయం నిర్మించుకున్నామని సంతోషిస్తున్నాం తప్ప స్వయానా బంధీఖానాలో ఇరికించుకుంటున్నామన్న స్పృహ తట్టడం లేదు.