Archives for September 2012

వీడియో లింక్ ఇది: http://bit.ly/srilifeskills1

మన సమస్యలూ, మన ఎమోషన్లూ ఎలా exploit చెయ్యబడతాయో, ఎలా చిన్నచూపు చూడబడతాయో ఈ వీడియోలో Life Skills సిరీస్‌లో వివరించాను.

నేను కలలు కంటున్నాను.. "విలువలనేవే లేకుండా ప్రతీ ఒక్కరూ ప్రశాంతంగా బ్రతికే సమాజాన్ని"

నేను కలలు కంటున్నాను.. "ఎవరూ ఎవర్నీ లెక్కచేయని నిర్లక్ష్యపూరిత ప్రపంచాన్ని"

అదే నేను కలలుగంటున్నాను.. "మనస్సులనేవే చచ్చిపోయి కోరికలతో రగిలిపోయే విచ్చలవిడితనపు మృగాల కదలికల్ని"

ఇప్పుడున్న కన్‌ఫ్యూజన్ ఇంకా ఎంతో కాలం ఉండదు.. మహా అయితే ఒకటి, రెండు జెనరేషన్లు గడిస్తే చాలు.. అందరూ ప్రశాంతంగా ఉంటారు.

వారివరుసలు ఉండవు.. "నీకు అక్కా చెల్లి లేరా" అనే వాళ్లుండరు.. "నువ్వస్సలు అమ్మాయివేనా" అనే వాళ్లూ అస్సలే ఉండరు 🙂

ఇలాంటి ఛాదస్తపు జీవాలన్నీ అరిచి అరిచి చచ్చిపోతాయి. వీళ్లంతా బ్రతికి ఉన్నారు గనుకనే క్లాసుల మీద క్లాసులు పీకి కన్‌ఫ్యూజ్ చేసేస్తున్నారు.

విలువలనేవి కొద్దో గొప్పో పాటించే వాళ్లు ఉన్నప్పుడే మనం గిల్ట్ ఫీలవ్వాలి గానీ.. పేరెంట్స్ దగ్గర్నుండీ, ఫ్రెండ్స్ వరకూ అందరూ విచ్చలవిడితనానికి అలవాటు పడ్డప్పుడు అస్సలు ఏదైనా తప్పెలా అవుతుంది?

ఒకప్పుడు తప్పు ఒప్పుులని చాలా ఉండేవి.. ఇప్పుడు తప్పుఒప్పుల నిష్పత్తి తగ్గిపోయి అన్నీ ఒప్పులుగానే జస్టిఫై చేయబడుతున్నాయి. మరీ ఘోరాతిఘోరాలు తప్పించి. కొన్నాళ్లకు ఘోరాలూ ఉండవు.. అన్నీ సమర్థనీయాలే.

సంప్రదాయం, చట్టుబండలు అన్న వాళ్లందరూ ఠపా కట్టేస్తున్నారు.. ఇక మనకు ఆడిందే ఆట పాడిందే పాట 🙂

మనం కోరుకున్నది ఇదే…

కోరుకున్న వాటితో పాటు కోరుకోనివీ కొన్ని రావడం అతి సహజ నియమం..

ఇక మన పర్సనల్ జోన్‌లోకి ఎవరు విచ్చలవిడిగా ప్రవేశించినా ఉన్న ఫళంగా నెట్టేయడానికి ఏ విలువల ఆధారాలూ మిగలవు.

మనస్సులకు కోలుకోలేని గాయాలు చేసే వారినీ చూపులతో శపించే శక్తి కళ్లకు ఏమాత్రం మిగలదు.

దేహాలు కొల్లగొట్టబడినా.. శీలాలనే కొరుకుడు పడని పదాలేమీ కాపాడలేవు.

మనం వస్తువుల్లా అమ్ముడుపోతాం.. కొనేయబడతాం, కొనుక్కుంటాం, వాడుకోబడతాం.. తరాల తరబడి మనల్ని కాపాడుతూ వచ్చిన విలువలన్నీ మాయమైన రోజున కన్నీరు పెట్టే అర్హతనూ కోల్పోతాం.  కావాలని ఇలా బ్రతకదలుచుకుని.. ఎవరు ఏం అన్యాయం చేశారని? అస్సలు ఏది న్యాయమని..? కన్నీరు పెడతారు?

ఎవరూ ఎవరి దగ్గరా వాపోవడానికి ఉండదు.. ఎవరూ ఎవరి విషయాల్లోనూ జోక్యం చేసుకోరు.. ఎవరూ ఎవరికీ సలహాలు చెప్పరు.. మనం కోరుకున్న స్వేచ్ఛే అది.. మనం కోరుకున్న ఒంటరితనమే ఆ స్వేచ్ఛ ఫలితం.

చివరగా నేను కలలుగంటున్నాను.. జీవశ్చవాలుగా కుళ్లిపోయి, కంపుగొడుతున్న మృతదేహాలతో కూడిన ప్రపంచపు అస్థిత్వాన్ని!!

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

మన విచక్షణలు పనిచేయట్లేదు..

కొన్నేళ్ల తరబడి తమ తమ రంగాల్లో ఎంతో కృషి చేసిన మనుషుల్ని చాలా సామాన్య జనాలుగా పరిగణించేస్తున్నాం ఈ వర్చ్యువల్ ప్రపంచంలో!

మొన్నో ప్రముఖ రచయిత్రి ఓ మంచి విషయం పోస్ట్ చేస్తే కనీసం ఆవిడ ఆలోచనా విధానానికి ఏమాత్రం సరితూగని ఓ వ్యక్తి చాలా చులకనగా ఏదో రిప్లై రాశారు.  ఆ రచయిత్రిని అభిమానించే వ్యక్తిగా నాకు బాధనిపించింది.

అందరికీ యాక్సెస్ ఉండేలా పోస్టులు పబ్లిక్‌గా ఎందుకు పెట్టుకోవడం, Facebookలో ప్రైవసీ సెట్టింగులు ఉన్నాయి కదా అని మీరు అనుకోవచ్చు.

ఇక్కడ నేను రాయబోతున్నది టెక్నికల్ జాగ్రత్తల గురించి కాదు.. మనం కోల్పోతున్న మన విచక్షణ గురించి.

మంచి విషయాలు పదిమందికీ పబ్లిక్‌గా తెలియాలనీ, తద్వారా మరింత మందికి తన ఆలోచనలు విస్తరించాలనీ కోరుకోవడం తప్పేం కాదు. అంతే తప్ప పబ్లిక్‌గా కన్పించిన ప్రతీ పోస్టుకీ వెళ్లి ఏదో ఒకటి చులకనగా రాసేయడం సంస్కారం కాదు.

ఒక రచయిత అయినా, ఓ మీడియా వ్యక్తయినా, లేదా ఓ సైంటిస్ట్ అయినా, సోషల్ వర్కర్ అయినా.. నిజజీవితంలో ఎవరి విలువ వాళ్లకు ఉంటుంది. కనీసం వాళ్లని కలవడానికి కూడా అర్హత లేని వ్యక్తులం మనం.

అలాంటిది ఫేస్‌బుక్ వంటి సైట్ల పుణ్యమా వారిని పలకరించే భాగ్యం కలుగుతోంది. దాన్ని సద్వినియోగం చేసుకోవలసింది పోయి ఆ వెసులుబాటుని మన సంకుచిత మనస్థత్వాలతో దుర్వినియోగం చేయడం ఎంతవరకూ కరెక్ట్?

సినిమా ఇండస్ట్రీ హైద్రాబాద్ వచ్చిన కొత్తలో మేము ఇంకా చెన్నైలోనే సినిమా జర్నలిజంలో ఉండేవాళ్లం. హైద్రాబాద్, చెన్నై తిరుగుతుండే ఆర్టిస్టులు వాపోతుండే వాళ్లు.. హైద్రాబాద్ వెళ్లాక విలువ లేకుండా పోయిందండీ అని!

మనుషులకు ఎంత సమీపంగా వస్తే మన కష్టం విలువ, మన హోదా విలువ అంత తగ్గిపోతుంది అనడానికి ఇంతకన్నా వేరే గొప్ప నిదర్శనం చెప్పాల్సిన పనిలేదు.

హీరోయిన్ శ్రియని ఏ షాపింగ్ మాల్ ఓపెనింగ్‌లోనో చూసి.. "ఆ ఏముంది పొట్టిగా ఉంది.. వీళ్లంతా షో చేస్తారురా" అని పోసుకోలు కబుర్లు చెప్పుకునే బాపతు జనాల్ని చూశాను.. అస్సలు తమ క్యారెక్టర్లు బ్రహ్మాంఢంగా చేయడానికి వారు పడే శ్రమ ఏమాత్రం మన తలకెక్కదు. కళ్లెదుట కన్పిస్తే నోరు పారేసుకోవడమే.

అందుకే చాలామంది పెద్ద పెద్ద వాళ్లు సాధారణ మనుషులకు సమీపంలోకి రావడానికి ఇష్టపడరు.. కారణం మన లాంటి సాధారణ మనుషుల్లోని చిల్లర స్వభావాలు వాళ్లని చాలా చిరాకు తెప్పిస్తాయి గనుక.

ఇక్కడ ఫేస్‌బుక్ లాంటి సైట్లలోనూ ఇదే ఇబ్బంది ఏర్పడుతోంది. ఎవరో వచ్చి ఎవరో పెద్ద వాళ్లని తేరగా కామెంట్ చేసేస్తారు.. ఏ అర్హత ఉందని అలా మాట్లాడేయగలం?

ఫేస్‌బుక్‌లో సెలబ్రిటీలకూ, గొప్ప గొప్ప వాళ్లకూ, మనకూ ఉండేవి ఒకటే ప్రొఫైళ్లే అయినా.. టైమ్‌లైన్లే అయినా… మనకూ వాళ్లకీ మధ్య ఎన్నో స్థాయీ బేధాలున్నాయి. ఈ basic factని విస్మరిస్తే ఎలా?

పెద్ద పెద్ద వాళ్లంతా మనకు అందుబాటులో ఉన్నంత మాత్రాన, వాళ్లకు మనం ఫ్రెండ్ రిక్వెస్ట్‌లు పంపిస్తే accept చేసినంత మాత్రానా వాళ్లు మనకు సమానమైపోరు. ఆలోచనావిధానంలోనూ, స్థాయిల్లోనూ వారికి మనం ఏమాత్రం సరితూగం. మన ఆలోచనలు ఉన్నతంగా ఉంటే వాళ్లెంత స్థాయిలో ఉన్నా మనల్నీ తమతో కలుపుకుంటారు వారి సహృదయం కొద్దీ. అంతేగానీ వాళ్లు మనకు యాక్సెసింగ్ ఇచ్చారు కాబట్టి మనం ఏది మాట్లాడినా చెల్లుబాటు అవుతుంది అనుకోవడం, వాళ్లు బ్లాక్ చేస్తే పదిచోట్ల వెళ్లి bad ప్రాపగాండా చేయడం చిల్లరతనం కాదా?

వయస్సులో పెద్ద వాళ్లని క్వశ్చన్ చేస్తేనే మన తల్లిదండ్రులు ఊరుకునే వారు కాదు ఒకప్పుడు.. ఇప్పుడు ఓ ఫేస్‌బుక్ ఐడి ఉన్న ప్రతీ ఒక్కరూ ప్రతీ ఒక్కర్నీ నోటికొచ్చినట్లు ప్రశ్నించేస్తున్నారు! ఇది సంస్కారమేనా?

ఒకప్పుడు ఓ గొప్ప రైటర్ అంటే నాకు చాలా గౌరవం అనుకుందాం.. ఇప్పుడు అతను నా లిస్ట్‌లో ఉన్నారు కాబట్టి.. ఆయన updatesనీ రోజూ నేను చూస్తున్నాను కాబట్టి.. ఆ అభిమానం, గౌరవం కాస్తా డైల్యూట్ అయిపోతే.. నేనూ అతని పట్ల చాలా సాధారణ వ్యక్తిలా ప్రవర్తిస్తుంటే మార్పు వచ్చింది నాలోనా, అతనిలోనా?

ఆలోచిస్తే చాలా చిన్న విషయం ఇది… చాలామంది నిజంగానే ఈ ఆలోచన లేక విచక్షణ కోల్పోతున్నారు.

ఏళ్ల తరబడి కష్టపడ్డ వాళ్ల ముందు అణిగి మణిగి ఉండడం తెలీకపోతే.. అది డైనమిజం అవ్వదు.. కన్నూమిన్నూ కానరానితనం అవుతుంది!!

గమనిక: ఇది ఎవరికైనా పనికొస్తుంది అన్పిస్తే మీ మిత్రులకూ షేర్ చెయ్యగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

రోజూ పొలాల్లో నాట్లు వేస్తూ కాళ్లు పాచిపోయి.. సాయంత్రాలకు ఇల్లు చేరుకుని ఏదో తినాలి కాబట్టి లేని ఓపిక తెచ్చుకుని రోటి పచ్చళ్లతో కడుపు నింపుకునే మనుషుల్ని మీరు స్వయంగా చూశారా?

నాకైతే బంగారం లాంటి మా అమ్మమ్మ తాతయ్యలున్నారు.. 15వ ఏట వరకూ వాళ్లతో పాటు పొలంలో పనిచేసిన నా బాల్యం కష్టమంటే ఏమిటో అర్థం తెలిపింది.

"అంత కష్టపడడం ఎందుకు.. కాస్త రిలాక్స్ అవ్వొచ్చు కదా" అని చాలామంది చనువున్న మిత్రులు కొద్దిగా కోపంగానే అంటుంటారు. వారి concernని తక్కువ చూడలేను గానీ.. వీలైనంత కష్టపడడమే లైఫ్ అని మా పెద్దల్ని చూసి నేర్చుకున్నాను.

తాము పడే కష్టం నేను పడకూడదు అని ఎంతో అపురూపంగా మా అమ్మమ్మ, తాతయ్యలు చూసుకోవడానికి ప్రయత్నించినా.. వాళ్లు కాళ్లకు పుండ్లు పడో, ఒళ్లు నొప్పులతోనో, తినీ తినకా నీరసంతో బాధపడుతుంటే.. నేనెలా సుఖంగా ఫీల్ కాగలను?

కందిపోకుండా, కష్టం తెలీకుండా పెరిగే సంస్కృతి వచ్చేసింది. ఇప్పుడు మనం అనుభవిస్తున్న కంఫర్ట్స్‌లో ఓ 2% అయినా మా పెద్దవాళ్లు చూడలేకపోయారే అన్న బాధ చాలాసార్లు నన్ను బాధిస్తుంది.

వాళ్లు ఎంత కష్టపడ్డారో కళ్లారా చూసిన నాకు రిలాక్స్‌డ్‌గా బ్రతికేయడం ఎలా సాధ్యమవుతుంది?

ఇందులో ఏ ఒక్క మాటా నా గొప్ప కోసం రాయలేదు. చాలా బాధతో మనస్సు నుండి రాస్తున్న మాటలు ఇవి. అస్సలు మనకు ఇన్ని సౌఖ్యాలు వచ్చి చేరాయి కాబట్టే కబుర్లు చెప్పుకోవడం తప్ప వేరే పనేమీ లేనట్లు బ్రతికేస్తున్నాం.

మన సంపాదనలో మన కడుపు నింపుకోవడానికి 5% శాతానికి మించి ఖర్చు పెట్టాల్సిన అవసరం లేని గొప్ప స్థోమత గల జీవితాలు మనవి. ముద్ద చాలా కంఫర్టబుల్‌గా దిగుతోంది కాబట్టి ఎన్ని కబుర్లయినా చెప్తాం.

ఎంత కష్టపడినా కడుపు నిండడానికి సరిపడా సంపాదన లేని జీవితాలనెన్నో బాల్యంలో చూశాను. వాళ్లు కబుర్లు చెప్పుకోలేరు.. కష్టపడి పనిచేయడం తప్ప వాళ్లకే తీరుబడీ లేదు. మూడు పూట్లా కావాలన్నా బిర్యానీలు తినే మనకూ, ఒక్క పూట తినడానికే ఒకరోజు కష్టం చాలని మన పూర్వీకులకు ఎంత వ్యత్యాసం? తిన్నా అరిగించుకోలేని సిస్టమ్‌లు మనవి.. అరిగించుకోగలిగినా సరిపడా తిండిలేక నకనకలాడే జీవితాలు వాళ్లవి

ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నానంటే.. కష్టపడడం అన్నది ఎక్కడా జస్టిఫై చెయ్యబడట్లేదు.

జనాలకు కష్టపడడం అంతే చేతకానితనంగానే కన్పిస్తుంది. కష్టం విలువ తెలీని రోజున ఎంత గొప్ప సుఖమైనా మొహమెత్తట్లేదా?

అందరం ఉద్యోగాలు చేస్తాం.. నిజంగా చేస్తున్న పనిని ఆస్వాదిస్తూ, మన బాధ్యతని నూటికి నూరుశాతం నెవవేర్చాలన్న తపనతో చేస్తున్న వాళ్లెంతమంది? ఇది ఎవర్నీ తప్పు పట్టడానికి అనట్లేదు. ఓ బాధ అంతే.

డబ్బే కొరతగా ఉన్న నిన్నటికీ,  ఏమీ లేకుండా డబ్బు మాత్రమే ఉన్న నేటికీ మధ్య మనం పోగొట్టుకున్న బాధ్యతలూ, విలువలూ, అంకితభావం వంటివన్నీ ఎవరెన్ని చెప్పినా పుట్టుకురావు.. మళ్లీ మన పెద్దల నాటి కష్టాలు.. పంటలు పండక డబ్బెంత ఉన్నా కొనడానికి గింజలు దొరకని రోజులు వచ్చినప్పుడో.. ఇంకో విధంగానే మనకూ అనుభవమైతే తప్ప!

కష్టాన్ని నమ్ముకుంటే సుఖం రెట్టింపవుతుందని మాత్రం నావరకూ వ్యక్తిగతంగా రకరకాల అనుభవాల ద్వారా తెలుసుకోగలిగాను. ఆ జ్ఞానాన్ని తమ జీవితాల్ని కరిగించేసి మా పెద్దలూ అందించారు, రకరకాల అనుభవాల్ని అందించడం ద్వారా భగవంతుడూ ప్రసాదించాడు.

నావరకైతే ఇంతకన్నా అద్భుతమైన గొప్ప జీవితం ఏదీ లేదు… ఎన్ని సుఖాల్లోనూ 🙂

గమనిక: ఈ ఆలోచనా విధానం ఎవరికైనా పనికొస్తుందనిపిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్‌తోనూ షేర్ చెయ్యగలరు.

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

వీడియో లింక్ ఇది: http://bit.ly/srilifeskills2

మనం తప్ప అందరూ అర్జెంటుగా కరెక్ట్ చేయాల్సిన "రిపేర్‌కొచ్చిన మనుషులుగా" మనకు ఎందుకు కన్పిస్తుంటారు?  ఈ వీడియోలో నేను చెప్పిన ఒక్క సీక్రెట్ తెలిస్తే చాలు లైఫ్ చాలా పీస్‌ఫుల్‌గా ఉంటుంది. దాన్ని నేను ప్రాక్టికల్‌గా అనుభవిస్తున్నాను కూడా! అదేంటో తెలుసుకోవాలని లేదా?

వీడియో లింక్ ఇది:  http://bit.ly/srilifeskills2

గమనిక: ఇది ఎవరికైనా పనికొస్తుంది అన్పిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్ తోనూ షేర్ చేయగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్