ఒక కధ చెబుతాను..

CM కేసీఆర్ ఛార్టెర్డ్ ఫ్లయిట్ కొన్నాడు అని పేపర్లో ఓ వార్త వచ్చింది.

ఓ సామాన్యుడు, ఓ అసమాన్యుడు అయిన ఇద్దరు వ్యక్తులు ఆ వార్త చదివారు.

“ఏదో రోజు నేనూ అలాంటి ఫ్లైట్ ని కొంటాను” అని అసమాన్యుడు అనుకున్నాడు.

ఏదో పేరూ ఊరూ లేని స్కూల్లో టెన్త్ క్లాస్ చదువుతున్న కుర్రాడు అతను. ఆ న్యూస్ చదివినప్పటి నుండి అతను ఇంటర్, ఇంజనీరింగ్, మంచి ఉద్యోగం, ఆ తర్వాత స్వంత స్టార్టప్, కంపెనీ CEO, ఆ తర్వాత ఓ పెద్ద బిజినెస్ టైకూన్ అయ్యే వరకూ అతను చిన్నప్పుడు పేపర్లో చదివిన CM కేసీఆర్, స్వంత విమానం అనే వార్త అప్పుడప్పుడు ఆలోచనల్లో సబ్ కాన్షియస్‌గా మెదులుతూనే ఉంది. మొత్తానికి బిజినెస్ టైకూన్ గా మారాక స్వంతంగా ఛార్టర్డ్ ఫ్లైట్ కొన్నాడు.

ఇప్పుడు “సామాన్యుడి” విషయానికి వద్దాం. పేపర్లో ఆ వార్త చదవగానే “బలిసినోళ్లు ఏదైనా చేస్తారు” అని నిరుత్సాహంగా అనుకున్నాడు. అంతటితో ఆ ఛార్టర్డ్ ఫ్లయిట్ అనేది తాను బలిస్తే తప్పించి సాధించలేనిది అని అతని సబ్ కాన్షియస్ మైండ్ లో ప్రోగ్రామ్ అయిపోయింది. “బలిసినోళ్లు” అని అదేదో ప్రత్యేకమైన కేటగిరీని తన మనస్సులో అతను క్రియేట్ చేసుకోవడం ద్వారా.. తాను బలిసినోడిని కాదని అతని సబ్ కాన్షియస్ మైండ్ కి చెప్పకనే చెప్పినట్లు అయింది. అంటే “ఇది నీ వల్ల అయ్యేది కాదు, లైట్ తీసుకో” అని అతని జీవితాంతం ఇలాంటి ఇతరుల ఎదుగుదలని లైట్ తీసుకునేలా, ఎలాంటి ప్రేరణ పొందకుండా అతని మైండ్ అడ్డుకుంటూనే ఉంటుంది.

అందుకే మనం వివిధ విషయాలను చూసే దృష్టిని బట్టి మనం సామాన్యులమా, అసమాన్యులమా అన్నది ఆధారపడి ఉంటుంది. We should program our mind to achieve Impossibilities.

• Sridhar Nallamothu

ఇక్కడ మీరు చూస్తున్నది నా మీద నేను ప్రయోగం చేసుకున్న పూర్తి సైంటిఫిక్ డేటా! Mendi అనేది ప్రపంచంలోనే మొట్టమొదటి పోర్టబుల్ న్యూరో ఫీడ్ బ్యాక్ బ్రెయిన్ ట్రైనింగ్ డివైజ్. వాస్తవానికి స్పోర్ట్స్ పర్సన్స్, సింగర్స్ లాంటి వారు అంతర్జాతీయంగా ఒక రూమ్ పరిమాణంలో ఉండే న్యూరో ఫీడ్ బ్యాక్ ఎక్విప్‌మెంట్ ముందు తలకి కొన్ని క్లిప్స్ పెట్టుకుని ఒక్కో సెషన్‌కి భారతీయ కరెన్సీలో లక్షా, రెండు లక్షలు ఖర్చుపెట్టి ఇప్పుడు నేను చేసిన బ్రెయిన్ ట్రైనింగ్ సెషన్స్ తీసుకుంటూ ఉంటారు. దాంతో వారి పనితీరు మెరుగుపరుచుకుంటారు.

అలాంటిది పోర్టబుల్ మోడల్‌గా యూరోపియన్ యూనియన్ చేత ఫండింగ్ చెయ్యబడి కొంతకాలం క్రితం ఐడియా రూపంలో ఉన్న మెండి బ్రెయిన్ ట్రైనింగ్ ప్రాజెక్టుకి అందరికంటే ముందే క్రౌడ్ ఫండింగ్‌లో నేను కంట్రిబ్యూషన్ చేసి ప్రపంచంలో ఈ డివైజ్‌ని మొదట్లో వాడిన అతి కొద్ది మందిలో ఒకడిని అయ్యాను.

ఇక అసలు విషయానికి వస్తే.. ఇది మన బ్రెయిన్‌లోని ప్రీ ఫ్రాంటల్ కార్టెక్స్‌కి రక్త సరఫరా, ఆక్సిజెన్ సరఫరా ఎలా జరుగుతోంది అన్నది రియల్ టైమ్‌లో పరిశీలిస్తూ న్యూరల్ యాక్టివిటీ గ్రాఫ్‌ని చూపిస్తూ ఉంటుంది.

ఉదా.కి.. నేను ఈ డివైజ్‌ని తగిలించుకుని కోపమో, భయమో, బాధో పడుతుంటే న్యూరల్ యాక్టివిటీ విపరీతంగా తగ్గిపోతుంది. లేదా రకరకాల ఆలోచనల్లో కంట్రోల్ లేకుండా ఉంటే కూడా న్యూరల్ యాక్టివిటీ తగ్గుతుంది. సో నేను మెడిటేషన్ చెయ్యక ముందు కేవలం 22% మాత్రమే ఉన్న న్యూరల్ యాక్టివిటీ, శూన్య మెడిటేషన్ చేసి.. No Mind stateలో కనీసం ఒక్క ఆలోచన కూడా కాన్షియస్ ‌గా లేకుండా స్థిరంగా Mendiని ఉపయోగించి 10 నిముషాల పాటు ఆ No Mind స్థితిలో కొనసాగాక నా న్యూరల్ యాక్టివిటీ ఏకంగా 38 శాతానికి పెరగడం గమనించవచ్చు.

ఈ బ్రెయిన్ ట్రైనింగ్ డివైజ్ ద్వారా ఇప్పుడు ఉన్న స్థితిని మళ్లీ మళ్లీ రిపీట్ చెయ్యడం ద్వారా బ్రెయిన్‌లో ఆయా ప్రదేశాల్లో ఉన్న న్యూరాన్స్ కి మధ్య న్యూరల్ నెట్వర్క్ బలోపేతం అయి ఏ పనిచేస్తున్నా చాలా ప్రశాంతంగా ఉండే స్థితికి చేరుకోవచ్చు. చాలావరకూ నా కామ్‌నెస్‌కి మెడిటేషన్ తో పాటు ఈ Mendi ట్రైనింగ్ ప్రధాన కారణం.

– Sridhar Nallamothu

కేజీల బరువు ఉండే మనిషి చనిపోయాక ప్రతీ కణంలో ఎనర్జీ నిలిచిపోయాక డొల్లగా ఉండే స్కెలెటన్‌గా ఎందుకు మారతాడు అనే సందేహం ఎప్పటి నుండో నాకు ఉండేది. క్వాంటమ్ ఫిజిక్స్‌ని, స్పేస్ టైమ్‌ కాన్సెప్టులను లోతుగా స్టడీ చెయ్యడం మొదలుపెట్టాక నా ప్రశ్నకు సమాధానం లభించింది.

ప్రతీ ప్రాణి శరీరాలను సూక్ష్మ స్థాయిలో చూస్తే పైకి కనిపించే తల, మెడ, కాళ్లు, చేతులు వంటి అవయువాలు, లోపల ఉండే లివర్, కిడ్నీ వంటి ఆర్గాన్స్ అన్నీ ప్రొటీన్ ద్వారా నిర్మితమైన టిష్యూలుగా, సెల్స్‌గా, ఆ సెల్స్ లోపల ప్రోగ్రామింగ్ కోడ్ కలిగిన DNA, RNAగా, చివరకు ఆటమ్స్, సబ్ ఆటమిక్ పార్టికల్స్‌గా నిర్మితమై ఉంటాయి.

ఆటమ్స్ మాదిరి సూక్ష్మ స్థాయిలో చూస్తే 99 శాతం ఖాళీ స్థలం, ఒక శాతం ఎనర్జీ నిక్షిప్తమై ఉంటుంది. 99 శాతం ఖాళీ స్థలం కలిగి ఉండే ఆటమ్స్ ద్వారా నిర్మితమైన కణాలు, అవయువాలు అలా నిండుగా, సాలిడ్ శరీరాలుగా ఎలా మారాయి అన్నది తెలుసుకుంటే ఆశ్చర్యమేస్తుంది. ఫ్యాన్ ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు మూడు రెక్కలకు మధ్య చాలా ఖాళీ ఉన్నా, ఫ్యాన్ ఫుల్ స్పీడ్‌లో తిరిగేటప్పుడు అది తన పరిధిలో ఉన్న స్పేస్ మొత్తాన్నీ నింపుకుని ఉంటుంది కదా! ఆ స్పేస్‌లో మిగతా ఏదీ పెట్టలేం. అంటే ఒక మనిషి ఈ భూమ్మీద నిలుచుని ఉన్న స్థలంలో అతని మీద గానీ, క్రింద గానీ మరో మనిషిని అదే డైమెన్షన్స్‌లో ఎలాగైతే పెట్టలేమో అదే విధంగా కేవలం వైబ్రేట్ అయ్యే స్పీడ్‌ని, ఆటమ్స్ నిండి ఉన్న ప్రదేశాన్ని బట్టి మన కళ్లకి కనిపించే మెటీరియల్ ప్రపంచం తయారై ఉంటుంది.

ఒక మనిషి శరీరం గానీ, వస్తువు నుండి గానీ ఎనర్జీని వేరు చేస్తే దాని వైబ్రేషన్ ఆగిపోయి అది విశ్వంలో ఆక్రమించి ఉన్న స్పేస్ కుంచించుకుపోతుంది. అంటే మనం చనిపోయాక మన ఎనర్జీ శరీరం నుండి తొలగిపోతుంది కాబట్టి ఆటమ్స్ వైబ్రేట్ అవడం ఆగిపోయి విశ్వంలో మన శరీరం ఆక్రమించుకుని ఉన్న స్థలం క్షీణించిపోతుంది.

ఆ వైబ్రేషనల్ స్పీడ్‌ని పెంచడం కోసమే, పాజిటివ్ థాట్స్‌తో తన ఎనర్జీ ఎక్స్‌ప్రెషన్ లెవల్‌ని పెంచడానికి స్పిరిట్యువాలిటీ ఉపయోగపడుతుంది.

– Sridhar Nallamothu

మొత్తానికి ఓ పదిహేను రోజులు ఉండి అటు నుండి అటు హైదరాబాద్ వెళదామని చీరాల వెళ్లాను. మా ఉమక్క వాళ్లు అప్పటికే ఓసారి చెన్నై ఏదో పని మీద వచ్చి సరైన తిండి, పోషణ లేకుండా ఉన్న నా అవతారం చూసి దిగులుతో ఉండడం వల్ల, చీరాలలో ఉన్న 15 రోజులు వద్దు వద్దంటున్నా బలవంతం చేసి కడుపు నిండా పెట్టేవారు. నన్ను ఎలాగైనా కాస్త నార్మల్ చెయ్యడం వాళ్ల ఏకైక లక్ష్యం ఆ పదిహేను రోజులు.

హైదరాబాద్ బయల్దేరదామని టికెట్ బుక్ చేసుకుని ఏదో ట్రావెల్స్ బస్ ఎక్కాను. జీవితంలో హైదరాబాద్ చూసింది లేదు. మిత్రుడు విజయ్ వర్మ లాండ్‌‌లైన్‌కి కాల్ చేస్తే మలక్‌పేట టివి టవర్ దగ్గర దిగి దాని ఎదురు ఉండే రోడ్‌లో ఓ రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో లెఫ్ట్ సైడ్ ఏదో షాపు పేరు చెప్పాడు, ఇప్పుడు గుర్తు లేదు. అదే నా బస. బస్ క్లీనర్‌కి టివి టవర్ వచ్చాక ఆపమని చెప్పి రాత్రంతా నిద్ర లేకుండా వేగంగా కదిలే లైట్లని, చెట్లని చూస్తూ కూర్చున్నాను. “అసలు నా భవిష్యత్ ఏమవుతుంది, బ్రతగ్గలనా, ఉన్న ఓ చిన్న జాబ్ వదిలి పెట్టి వచ్చాను, అందరిలా ఏదో ఓ ఐ.టి కోర్స్ చేసి ఐ.టి.లోకి వెళ్లిపోయినా బాగుండేది. ఏదో తెలుగు వాళ్లకి టెక్నాలజీ అందిద్దాం అని ఊరికే ఆదర్శాలు పట్టుకుని వేలాడుతున్నానా” ఇలా సాగాయి ఆలోచనలు. “సరే ఏదైతే అదయిందిలే, బ్రతకలేకపోతానా” అనే గుండె ధైర్యంతో స్థిమితపరుచుకున్నాను.

బస్‌లో లైట్లు వేసి LB నగర్ అని క్లీనర్ అరుస్తూ ఉన్నప్పటి నుండి సీట్లో నుండి ముందుకెళ్లి “టివి టవర్ ఇంకెంత దూరం ఉంది, మర్చిపోకుండా పిలువు” అని చెప్పొచ్చాను. 1998 వేసవిలో అలా ఓ ఉదయం మలక్‌పేట టివి టవర్ దగ్గర దిగాను. ఆటో వాళ్లు ముసురుకున్నారు “ఎక్కడికి వెళ్లాలి” అని! ఓ రెండు కిలోమీటర్లు వెళ్లాలని బేరం ఆడుకుని మెల్లగా షాపు పేరు చూసుకుంటూ వెళ్లాను. ఫస్ట్ ఫ్లోర్‌లో వర్మ చెప్పిన ఆఫీస్ కన్పించింది. అది వర్మ మిత్రుడు గోపీనాయుడు గారి ఆఫీస్. ఆయన పెద్దగా ఎలాంటి యాక్టివిటీస్ చెయ్యకపోవడం వల్ల ఖాళీగా ఉంది. నేను ఒక్కడినే దాంట్లో ఉండాల్సింది.

బ్రష్ చేసుకుని తినడానికి ఏమైనా ఇడ్లీ దొరుకుతాయేమోనని అటూ, ఇటు కలిపి ఓ కిలోమీటర్ నడిచాను. ఎక్కడ చూసినా ఉస్మానియా బిస్కెట్లు, టీ తప్పించి లేవు. సరేలే అని ఓ రెండు ఉస్మానియా బిస్కెట్లు తిని, టీ తాగి ఆకలి అణిచేసుకున్నాను. స్మార్ట్ ఫోన్లు లేని రోజులు. లాప్టాప్ అనేదే అప్పటి వరకూ చూడని రోజులు. రూమ్‌కి వచ్చి సూట్ కేసు తీసి లోపల ఎప్పుడూ సిద్ధంగా ఉండే నోట్ బుక్స్, పెన్నూ తీసుకుని రాయడం మొదలుపెట్టాను. జీవితం గురించీ, నా అనుభవాల గురించీ, మనుషుల గురించీ.. ఇలా నిండిపోతూ ఉండేవి పేజీలు. బోర్ కొడితే బాల్కనీలోకి వచ్చి ఓ సిగిరెట్ తాగడం!

నేను గోపీనాయుడు ఆఫీస్ నా తాత్కాలికమైన బస అనుకున్నాను. ఉదయం 10 తర్వాత పంజాగుట్ట కాలనీలో ఉండే విజయ్ వర్మ ఆఫీసు లాండ్‌లైన్‌కి దగ్గరలో ఉన్న ఎస్టీడీ బూత్ నుండి కాల్ చేశాను. వర్మ వాళ్ల కజిన్ రాము ఫోన్ ఎత్తి, “మీరు ఫలానా నెంబర్ బస్ ఎక్కి పంజాగుట్ట చౌరస్తా దగ్గర దిగి నడుచుకుంటూ వస్తుంటే కుడి వైపు దుర్గా భవాని టెంపుల్ కన్పిస్తుంది, దాని ఎదురు 9/2RT అని ఉండేదే మన ఆఫీస్ రండి శ్రీధర్” అని చెప్పాడు.

తీరా వెళ్లాక వర్మతో పాటు రాము, ఇంకో ఒకరిద్దరు మిత్రులు, అప్పట్లో వంటవాడిగా పనిచేస్తూ ఇప్పుడు ప్రముఖ కెమెరామెన్ అయిన లింగబాబు ఉండడం చూశాను. “ఇక్కడ ఉండడానికి ప్లేస్ లేదు, ఓ నెలరోజులు మలక్‌పేటలోనే ఉండండి” అని చెప్పారు. ఇంకేం చేస్తాను.. సరే అని సాయంత్రం దాకా కూర్చుని ఏడెనిమిదింటికి బస్ పట్టుకుని తిరిగి వెళ్లిపోయేవాడిని.

రెండో రోజో, మూడోరోజో రాత్రి ఒంటి గంట సమయంలో రెస్ట్‌రూమ్‌కని లేచి వెళుతుంటే ఆ పక్కనే చిన్న పూజ గది లాంటి దానిలో కుంకుమ, పగిలిపోయిన గాజులు, ఓ క్లాత్ చెల్లాచెదురుగా కన్పించాయి. అప్పటికే చేతబడులు ఇలాంటివి చదివి ఉండడం వల్ల ఓ చిన్నపాటి భయం పట్టుకుంది, అసలు ఇదేమై ఉంటుందా అని! ఇక ఆ రాత్రి నిద్రపట్టలేదు. మరుసటి రోజు పంజాగుట్ట వెళ్లినప్పుడు రాముని అడిగాను. “గోపీనాయుడు గారి అమ్మ ఈ మధ్య చనిపోయారు, ఆమె కార్యక్రమం ఏదో చేశారు అక్కడ” అన్నాడు. సాయంత్రం మలక్‌పేట వెళ్లాక దెయ్యాల ఆలోచనలు ముసురుకున్నాయి. ఒక్కడినే ఉండడం, ఆ ఏరియా అంతా కమర్షియల్ ఏరియా అవడం వల్ల ఇల్లు అనేవి ఉండేవి కాదు. పగలు పది గంటల దాకా అప్పుడప్పుడు ఓ టూవీలర్, పది నిముషాలకో కారు తప్పించి కన్పించేవి కాదు. అంతా నిర్మానుష్యం. ఏదో మనుష్య సంచారం లేని ఎడారిలో ఉన్న అనుభూతి!

ఇక రాత్రిళ్లు నిద్ర కరువైంది. లాభం లేదని పెన్నూ, బుక్ పట్టుకుని ఏదేదో అలా రాసుకుంటూ కూర్చునే వాడిని. ఎప్పుడో వేకువజామున 3-4 గంటలకి దానంతట అదే ఓ చిన్న కునుకు పడితే అదే నిద్ర. పంజాగుట్ట వెళితే భోజనం ఉండేది. ఏరోజైనా వెళ్లకపోతే ఇక నరకమే. బ్రేక్‌ఫాస్ట్ అనేది అస్సలే దొరకదు. కనీసం మధ్యాహ్నం అన్నం తిందామన్నా రెండున్నర కిలోమీటర్లు అటూ ఇటూ నడిచి చూశాను.. ఒక్కటంటే భోజన హోటల్ కన్పించేది కాదు. ఇరానీ టీ సెంటర్లో మధ్యాహ్నానికి సిద్ధమయ్యే లావుపాటి సమోసాలో, లేదా కొన్ని షాపుల్లో ఉండే మిర్చి బజ్జీలో తింటూ దాదాపు నెలరోజులు బ్రతికేశాను. మరో పక్కన రాత్రిళ్లు నిద్ర ఉండేది కాదు. పగలు కునికిపాట్లు పడుతూ అలాగే కుర్చీలో కూర్చునే వాడిని. ఒకవేళ రాత్రిళ్లు ఏ రోజైనా నా వల్ల కాని బలవంతంగా నిద్రపోదామని ప్రయత్నించినా, అది ఆఫీసు కావడం వల్ల ఎలాంటి బెడ్ వసతీ లేకపోవడం వల్ల నా టవల్ ఫ్లోర్ మీద వేసుకుని పడుకోవడం, దాంతో పక్క కుదరక నిద్రపట్టేది కాదు.

పంజాగుట్ట వెళుతున్నానే గానీ, నేనేం పనిచెయ్యాలో విజయ్ వర్మ ఇంకా చెప్పలేదు. అప్పుడప్పుడు ఖర్చులకి వందా రెండొందలు ఇస్తూ ఉండే వాడు. “పేస్ కంప్యూటర్ ఎడ్యుకేషన్ వెంకటరెడ్డి గారు కంప్యూటర్ వరల్డ్ అని పత్రికను తీసుకు రావాలనుకుంటున్నారు. అదంతా నువ్వు చూసుకోవాలి. అది ఇంకా టైమ్ పడుతుంది. అప్పటి వరకూ మన ఆఫీసులో యాడ్ డిజైనింగ్, డి.టి.పి వర్క్ చేస్తుండు” అని వర్మ చెప్పాడు. దానికంటూ ఎలాంటి సేలరీ ఉండేది కాదు. బస్ ఖర్చులకి, రోజుకో సిగిరెట్ పాకెట్ ఖర్చులకి (2005లో పూర్తిగా మానేశాను, ఇప్పటి వరకూ సిగిరెట్ పాకెట్ పట్టుకోలేదు), అప్పట్లో బీర్ అలవాటు ఉండేది (2005లోనే డ్రింక్ మానేశాను, ఇప్పటి వరకూ పట్టుకోలేదు, ఇక జీవితంలో కూడా పట్టుకోను), ఆ బీర్ ఖర్చులకి, బజ్జీలు, టీ ఖర్చులకి డబ్బులు తీసుకోవడం తప్పించి! చాలాసార్లు ఆకలికి, కొన్నిసార్లు ఆ బజ్జీలు తినీ తినీ పేగులు మెలిపెట్టేవి. విపరీతమైన నొప్పి ఉండేది. ఏ టాబ్లెట్ వేసుకోవాలో తెలీదు. అసలు దగ్గరలో మెడికల్ షాపులు కూడా ఉండేవి కావు. మెల్లగా మలక్‌పేట నుండి పంజాగుట్ట కాలనీ‌లో విజయ్ వర్మ ఆఫీసుకి మూవ్ అయ్యాను.

లైఫ్ ఎప్పుడూ నన్ను పరీక్షిస్తూనే వచ్చింది.. నన్ను మరింత మెరుగ్గా తయారు చెయ్యడానికి!

మిగతా వచ్చే భాగంలో!

• Sridhar Nallamothu

ఓ ఫైవ్ స్టార్ హోటల్.. ఓ పెద్ద హీరోకి పర్సనల్ PRO.. ప్రెస్ వాళ్లందరికీ ఇన్విటేషన్స్ పంపించి వాళ్లు రాగానే ప్రెస్ మీట్ ఏర్పాట్లు చెయ్యడం.. ఇలా ఉండి ఉండేది నా జీవితం ఇప్పుడు!

ప్రతీ ఒక్కరి జీవితం కొన్ని మలుపులు తిరుగుతుంది. అది మలుపు అన్నది అప్పుడు తెలీదు.. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే అది ఎంత పెద్ద మలుపో అర్థమవుతుంది.

మద్రాసులో ఉన్నంత వరకూ అటు సూపర్ హిట్ సినిమా పత్రిక ద్వారా సినిమా రంగంలోనూ, ఇటు క్రేజీ వరల్డ్ ద్వారా టెక్నాలజీ, సోషల్ జర్నలిజం రంగాల్లోనూ కొనసాగుతూ ఉండే వాడిని.

ఒకరోజు విజయ్ వర్మ చెన్నై వచ్చాడు! క్రేజీ వరల్డ్‌లో ఇద్దరం కలిసి కంట్రిబ్యూట్ చేస్తుండే వాళ్లం అని గతంలో చెప్పాను కదా, అతను! ఆఫీస్ పని పూర్తయ్యాక టి.నగర్ ఏరియాలో ఇద్దరం కలిశాం. “హైదరాబాద్ వచ్చేయి సోదరా, మనం కంప్యూటర్ మేగజైన్ మొదలుపెడదాం” అన్నాడు.

అప్పటికే సినిమా ఫీల్డ్ పట్ల నాకు ఉత్సాహం చచ్చిపోయింది. దానికి అనేక కారణాలు గతంలో చెప్పాను కదా! “ఫలానా హీరో తోపు, తురుము, ఫలానా దర్శకుడు చాలా గొప్పోడు, ఫలానా సినిమా అంచనాలను మించి రికార్డులు బద్దలు కొడుతోంది” ఇలాంటి మెహర్భానీ రాతలు రాయలేక సినిమా జర్నలిస్టుగా ప్రతీ క్షణం చచ్చిపోయే వాడిని. పాపం దివంగత BA రాజు గారు నాకు పొగుడుతూ రాయమని మళ్లీ మళ్లీ చెప్పలేక ఆయనా ఇబ్బంది పడేవాడు.

సో వర్మ హైదరాబాద్ వచ్చేయమని చెప్పగానే “సినిమా ఫీల్డ్ వదిలి వెళ్లిపోదాం, ఇక్కడ వ్యక్తిత్వాన్ని చంపుకుని భజనలు చేస్తూ బ్రతకలేను” అనే బలమైన కోరిక తొంభై శాతం ఉంటే, గ్లామర్ ఫీల్డ్‌ని, పెద్ద పెద్ద వాళ్లతో కలిసి పనిచేసే అవకాశాన్ని వదులుకుంటున్నానేమో అనే ఆ వయస్సులో ఉండే సందేహం ఓ పదిశాతం ఉండేది. ఓ రాత్రంతా నిద్రపోకుండా ఆలోచించి హైదరాబాద్ వెళ్లిపోదామని నిర్ణయించుకున్నాను. ఆ నగరం నాకు తెలీదు. ఎప్పుడూ వెళ్లలేదు.

చీరాలలో ఉండే మా ఉమక్కకి STD కాల్ చేస్తే.. “ఇక్కడకు వచ్చి ఓ పదిహేను రోజులు ఉండి వెళుదువు” అంది! చెన్నై నుండి చీరాల వెళ్లడానికి చేతిలో ఒక్క పైసా లేదు. నా రూమ్మేట్ రాంబాబుకీ, విజయ్ వర్మకి తప్పించి నేను తిరిగి రానని ఇంకెవరికీ తెలీదు. గతంలో నాకు తెలుగు మాడ్యులర్ కీబోర్డ్ టైపింగ్ నేర్పించిన కంప్యూటర్ శ్రీనుని 1500 అడిగాను… సంక్రాంతికి ఊరెళ్లి వచ్చాక ఇస్తానని! అది అబద్ధం అని తెలుసు. నాకు నాకు వేరే మార్గం లేదు. జయా మేడమ్‌కి చెప్పాను… పండక్కి ఊరెళ్లి వస్తానని! అదే చివరు చెన్నైని చూడడం.. మళ్లీ ఇప్పటి వరకూ అడుగు పెట్టలేదు. కంప్యూటర్ శ్రీనుకి 1500 బాకీ ఉన్నాను. నా జీవితంలో నేను చేబదులు అడిగిన మొదటీ చివరి వ్యక్తీ అతనే! అతను అప్పుడు ఇచ్చిన 1500 తర్వాత తీర్చే అవకాశం రాలేదు. ఏళ్లు గడిచిపోయాయి. అది తలుచుకున్నప్పుడల్లా నాకు చాలా అపరాధ భావం అన్పించేది. ఇప్పటిలా గూగుల్ పే, ఫోన్ పే ఉండేది కాదు, ఫోన్ కాల్స్ ఉండేవి కాదు.

ఆ తప్పు చేశాననే భావనతో ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. జీవితంలో ఇంకెప్పుడూ పది రూపాయలు కూడా ఇంకొకరి సొమ్ము చేబదులు తీసుకోకూడదని, అలాగే ఎవరో కష్టపడి సంపాదించుకున్న సొమ్ముని ఆశించకూడదు అని! ఈరోజు వరకూ నాకుంటే తిన్నాను, లేకపోతే పస్తులున్నాను, లేదా సర్ధుకుని బ్రతికాను తప్పించి ఒక్కరు… ఒక్కరినంటే ఒక్కరిని కూడా ఒక్క పైసా అడ్జెస్ట్‌మెంట్‌కైనా ఇవ్వమని అడగలేదు. బయటి వాళ్లు మాత్రమే కాదు.. మా అక్కలను గానీ, మా బంధువుల్ని గానీ ఎవరి దగ్గరా చేయి చాచింది లేదు. 2020లో కరోనా లాక్ డౌన్ వరకూ నా నెలవారీ సేలరీ 20 వేలు. ఏదో పొలం మీద సంవత్సరానికి వచ్చే ఓ లక్ష రూపాయలు, ఇవీ కలిపి పొదుపుగా బ్రతికాం నేనూ నా భార్య. అలాంటి భార్య దొరకడం నా అదృష్టం. 2020లో కంప్యూటర్ ఎరా ఆగిపోయాక మార్చి నుండి అక్టోబర్ వరకూ నడిరోడ్డు మీద ఉన్నాను. ఒక్క పైసా ఆదాయం లేదు. బ్యాంక్ అకౌంట్లో 50 వేలు ఉంది. అదే సర్ధుకుని బ్రతుకుతూ వచ్చాను. ఏం చేయాలో తెలీదు. కానీ ఈసుమంతైనా భయం లేదు. “నేను ఎవరికీ అన్యాయం చెయ్యలేదు, దేవుడే అన్నీ చూసుకుంటాడు, ఎలాగోలా బ్రతకలేకపోతానా” అనే ధీమా!

2020 దసరా ముందు రోజు ప్రముఖ జర్నలిస్ట్, నా ఆత్మీయులు దేశరాజు శ్రీనివాస్ గారి సతీమణి, నన్ను అన్నగా భావించే జ్యోతి గారు కాల్ చేశారు. అమెకి ఎందుకు అన్పించిందో తెలీదు, కాల్ చెయ్యడం చెయ్యడం “ఏంటన్నా ఎవరెవరో సంపాదించుకుంటున్నారు, ఎవరికీ తెలీని ఇంత నాలెడ్జ్ పెట్టుకుని మీరు అతి మామూలుగా ఉండడం ఏంటి, అర్జెంటుగా ట్రైనింగ్ సెషన్లని మొదలు పెట్టండి” అని మొత్తుకున్నారు. వాస్తవానికి డబ్బు గురించి ఎవరు మాట్లాడినా ఎప్పుడూ డిస్ కనెక్ట్ అయ్యే వాడిని. “మీ నాలెడ్జ్‌లో 1 శాతం లేని వాళ్లు కూడా సంపాదించేసుకుంటున్నారు, మీరేంటి సర్” అంటూ అప్పటికే ప్రతాప్ చిరుమామిళ్ల, అప్పట్లో TV9లో పనిచేసే హరీష్ ఇలా ఎందరో చెబుతూ ఉండే వాళ్లు. నవ్వి ఊరుకునే వాడిని. నిశితంగా గమనిస్తే నా జీవితం మొత్తం స్పిరిట్యువల్ జర్నీనే సాగింది. మొదట్లో దురలవాట్లు, నన్ను నేను తెలుసుకోవడం, మెటీరియల్ విషయాలకు డిటాచ్డ్‌గా బ్రతకడం.. ఇలా! దాంతో నేను డబ్బు విషయాలు అస్సలు పట్టించునే వాడిని కాదు. ఇతరుల్ని చూసి ఈర్ష్య, అసూయ లాంటివి నా జీవితంలో ఇప్పటి వరకూ లేవు. నా బ్రతుకు నేను బ్రతకడమే, నా సమయం వచ్చినప్పుడు ఈ ప్రపంచాన్ని వదిలి వెళ్లడమే నా దృక్పధం.

జ్యోతి చెల్లెమ్మ వత్తిడి పెట్టిన వెంటనే.. మొదటిసారి డబ్బు గురించి ఆలోచించాను. “సరే” అని “టైమ్ మేనేజ్మెంట్” మీద రేపు దసరా రోజు సెషన్ ఉంటుంది అని అనౌన్స్ చేశాను. పది గంటలు కష్టపడి కంటెంట్ ప్రిపేర్ చేసుకున్నాను. నా జీవితానుభవాలు ఆ సెషన్‌కి బాగా ఉపయోగపడ్డాయి. ఒక్కరోజు ముందు అనౌన్స్ చేసినా 197 మంది చేరారు. అప్పుడు నన్ను నిలబెట్టిన ప్రతీ ఒక్కరికీ ఇప్పటికీ పేరుపేరునా కృతజ్ఞతలు తెలియజేస్తున్నాను. నేను మీకు నాలెడ్జ్ ఇచ్చాను.. మీరు నన్ను బ్రతికేలా చేశారు. ఆ తర్వాత అమెజాన్ ప్రోడక్టులు ప్రతీదీ స్టడీ చేసి బెస్ట్ ప్రోడక్టులు రికమెండ్ చెయ్యడం మొదలుపెట్టాను. నేను ఫేస్‌బుక్‌లో షేర్ చేసే లింకుల ద్వారా నా మిత్రులు ఎవరైనా ఏదైనా కొంటే అతి కొద్దిగా నాకు కమీషన్ వస్తుంది. చాలామంది నామీద ప్రేమతో, నా మీద ఇష్టంతో నా లింకుల ద్వారా కొనడం మొదలుపెట్టారు. ధర ఒకటే అయినప్పుడు ఆ కొనేదేదో నా లింక్ ద్వారా కొంటే నాకూ హెల్ప్ అవుతుందన్న భావన వారిలో నాటుకుపోయింది. ఇలా మిత్రుల ప్రేమాభిమానాలు నన్ను ఆర్థికంగా నిలబెట్టాయి. మనస్ఫూర్తిగా చెబుతున్నాను.. 25 ఏళ్లు తిన్నానో, తినలేదో చూసుకోకుండా ఈ సమాజానికి ఏదో చెయ్యాలన్న తపనతో అతి కొద్ది జీతంతో పనిచేసిన నాకు నడిరోడ్డు మీద ఉన్నప్పుడు మీరందరూ దేవుడి రూపంలో ఆదుకున్నారు. మీ పెద్ద మనస్సుని ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. నా జీవితం మొత్తం మీద ఒక్క పైసా గురించి వెదుక్కోవలసిన అవసరం లేకుండా బ్రతికింది ఈ రెండేళ్లే! ఎవరెవరో పెద్ద పెద్ద స్టేజ్‌ల మీద మాట్లాడమని పిలుస్తారు.. ఎవరెవరో టివి ఛానెళ్లలో డిబేట్లని పిలుస్తారు.. 2500 వరకూ టివి షోస్ చేశాను.. ETV తప్పించి కనీసం పది రూపాయలు కూడా ఏ ఛానెల్ చెల్లించలేదు. అయినా నవ్వుతూనే బ్రతికాను. “నేనే యోగిని అయినప్పడు భోగాలు నాకెందుకు..” అనే భావనే ఉండేది.

ఈ రెండేళ్లలో సంపాదించుకున్న కొద్ది డబ్బుతో, ఊళ్లో అమ్మ ఇచ్చిన ఐదెకరాల పొలాన్ని కొన్ని అనివార్య పరిస్థితుల్లో అమ్మి ఇప్పుడు మియాపూర్‌లో ఇల్లు తీసుకుంటున్నాను. తాతయ్య, అమ్మ నా బాగుని కోరుకున్నారు. నాకు పిల్లలు లేకపోవడం వల్ల నేను తర్వాతి తరాలకు ఇవ్వాల్సింది కూడా ఏదీ లేదు కాబట్టి.. జీవించి ఉండగా నేను కొద్దిగా సౌకర్యంగా ఉంటే తాతయ్య, అమ్మ సంతోషిస్తారు అన్న నమ్మకంతో పొలం అమ్మాల్సి వస్తోంది. అదీగాక ఊళ్లల్లో పొలాలు చూసుకునే వారు ఎవరూ ఉండడం లేదు. మియాపూర్ ఫ్లాట్ విషయంలో కూడా నా బేసిక్ ప్రిన్సిపుల్స్ ప్రకారం నేను ఒక్క పైసా లోను తీసుకోవడం లేదు. నా దగ్గర డబ్బు ఉంటేనే అది ఇల్లయినా, టివి అయినా, ఫ్రిజ్ అయినా, కారు అయినా కొనడం, లేదంటే ఉన్న దాంట్లో బ్రతకడమే నాకు జీవితాంతం అలవాటు. నేను నిరంతరం స్వేచ్ఛని కోరుకుంటాను.. ఎవరిపై ఆధారపడడం, ఎవరి దగ్గరో చేయి చాచి మాట పడాల్సి రావడం, ఏదో ఎవరికో అప్పు ఉన్నామనే ఆందోళనా.. ఇలాంటి నెగిటివ్ ఎమోషన్స్ నేను భరించలేను.. నా జీవితం ఉన్నంతలో నా నియంత్రణలో ఉండాలి. మా అమ్మమ్మ, తాతయ్య పచ్చడి మెతుకులతో బ్రతకంగా లేనిది నేను బ్రతకలేనా!

చెన్నై నుండి చీరాల వెళ్లాక ఏం జరిగిందో మరో భాగంలో రాస్తాను.

• Sridhar Nallamothu