అనుక్షణం దోబూచులాడే భావ తరంగాల సమాహారం..!!
నిన్నటికి, ఈరోజుకి, రేపటికి మధ్య మనకు మనం ఎంత స్పష్టమైన రేఖ గీసుకోవాలో "నమస్తే తెలంగాణా"లో ఈరోజు ప్రచురితమైన నా మీద కధనం చదివితే కొంతమందికైనా అర్థమవుతుంది.
ఈ క్రింది లింక్‌లో ఆన్‌లైన్‌లోనూ చదవొచ్చు.
http://epaper.namasthetelangaana.com/Details.aspx?id=79497&boxid=243104512
మిత్రులకు మరోసారి విజయదశమి శుభాకాంక్షలు
– నల్లమోతు శ్రీధర్
రోజూ పొలాల్లో నాట్లు వేస్తూ కాళ్లు పాచిపోయి.. సాయంత్రాలకు ఇల్లు చేరుకుని ఏదో తినాలి కాబట్టి లేని ఓపిక తెచ్చుకుని రోటి పచ్చళ్లతో కడుపు నింపుకునే మనుషుల్ని మీరు స్వయంగా చూశారా?
నాకైతే బంగారం లాంటి మా అమ్మమ్మ తాతయ్యలున్నారు.. 15వ ఏట వరకూ వాళ్లతో పాటు పొలంలో పనిచేసిన నా బాల్యం కష్టమంటే ఏమిటో అర్థం తెలిపింది.
"అంత కష్టపడడం ఎందుకు.. కాస్త రిలాక్స్ అవ్వొచ్చు కదా" అని చాలామంది చనువున్న మిత్రులు కొద్దిగా కోపంగానే అంటుంటారు. వారి concernని తక్కువ చూడలేను గానీ.. వీలైనంత కష్టపడడమే లైఫ్ అని మా పెద్దల్ని చూసి నేర్చుకున్నాను.
తాము పడే కష్టం నేను పడకూడదు అని ఎంతో అపురూపంగా మా అమ్మమ్మ, తాతయ్యలు చూసుకోవడానికి ప్రయత్నించినా.. వాళ్లు కాళ్లకు పుండ్లు పడో, ఒళ్లు నొప్పులతోనో, తినీ తినకా నీరసంతో బాధపడుతుంటే.. నేనెలా సుఖంగా ఫీల్ కాగలను?
కందిపోకుండా, కష్టం తెలీకుండా పెరిగే సంస్కృతి వచ్చేసింది. ఇప్పుడు మనం అనుభవిస్తున్న కంఫర్ట్స్‌లో ఓ 2% అయినా మా పెద్దవాళ్లు చూడలేకపోయారే అన్న బాధ చాలాసార్లు నన్ను బాధిస్తుంది.
వాళ్లు ఎంత కష్టపడ్డారో కళ్లారా చూసిన నాకు రిలాక్స్‌డ్‌గా బ్రతికేయడం ఎలా సాధ్యమవుతుంది?
ఇందులో ఏ ఒక్క మాటా నా గొప్ప కోసం రాయలేదు. చాలా బాధతో మనస్సు నుండి రాస్తున్న మాటలు ఇవి. అస్సలు మనకు ఇన్ని సౌఖ్యాలు వచ్చి చేరాయి కాబట్టే కబుర్లు చెప్పుకోవడం తప్ప వేరే పనేమీ లేనట్లు బ్రతికేస్తున్నాం.
మన సంపాదనలో మన కడుపు నింపుకోవడానికి 5% శాతానికి మించి ఖర్చు పెట్టాల్సిన అవసరం లేని గొప్ప స్థోమత గల జీవితాలు మనవి. ముద్ద చాలా కంఫర్టబుల్‌గా దిగుతోంది కాబట్టి ఎన్ని కబుర్లయినా చెప్తాం.
ఎంత కష్టపడినా కడుపు నిండడానికి సరిపడా సంపాదన లేని జీవితాలనెన్నో బాల్యంలో చూశాను. వాళ్లు కబుర్లు చెప్పుకోలేరు.. కష్టపడి పనిచేయడం తప్ప వాళ్లకే తీరుబడీ లేదు. మూడు పూట్లా కావాలన్నా బిర్యానీలు తినే మనకూ, ఒక్క పూట తినడానికే ఒకరోజు కష్టం చాలని మన పూర్వీకులకు ఎంత వ్యత్యాసం? తిన్నా అరిగించుకోలేని సిస్టమ్‌లు మనవి.. అరిగించుకోగలిగినా సరిపడా తిండిలేక నకనకలాడే జీవితాలు వాళ్లవి
ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నానంటే.. కష్టపడడం అన్నది ఎక్కడా జస్టిఫై చెయ్యబడట్లేదు.
జనాలకు కష్టపడడం అంతే చేతకానితనంగానే కన్పిస్తుంది. కష్టం విలువ తెలీని రోజున ఎంత గొప్ప సుఖమైనా మొహమెత్తట్లేదా?
అందరం ఉద్యోగాలు చేస్తాం.. నిజంగా చేస్తున్న పనిని ఆస్వాదిస్తూ, మన బాధ్యతని నూటికి నూరుశాతం నెవవేర్చాలన్న తపనతో చేస్తున్న వాళ్లెంతమంది? ఇది ఎవర్నీ తప్పు పట్టడానికి అనట్లేదు. ఓ బాధ అంతే.
డబ్బే కొరతగా ఉన్న నిన్నటికీ, ఏమీ లేకుండా డబ్బు మాత్రమే ఉన్న నేటికీ మధ్య మనం పోగొట్టుకున్న బాధ్యతలూ, విలువలూ, అంకితభావం వంటివన్నీ ఎవరెన్ని చెప్పినా పుట్టుకురావు.. మళ్లీ మన పెద్దల నాటి కష్టాలు.. పంటలు పండక డబ్బెంత ఉన్నా కొనడానికి గింజలు దొరకని రోజులు వచ్చినప్పుడో.. ఇంకో విధంగానే మనకూ అనుభవమైతే తప్ప!
కష్టాన్ని నమ్ముకుంటే సుఖం రెట్టింపవుతుందని మాత్రం నావరకూ వ్యక్తిగతంగా రకరకాల అనుభవాల ద్వారా తెలుసుకోగలిగాను. ఆ జ్ఞానాన్ని తమ జీవితాల్ని కరిగించేసి మా పెద్దలూ అందించారు, రకరకాల అనుభవాల్ని అందించడం ద్వారా భగవంతుడూ ప్రసాదించాడు.
నావరకైతే ఇంతకన్నా అద్భుతమైన గొప్ప జీవితం ఏదీ లేదు… ఎన్ని సుఖాల్లోనూ 🙂
గమనిక: ఈ ఆలోచనా విధానం ఎవరికైనా పనికొస్తుందనిపిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్‌తోనూ షేర్ చెయ్యగలరు.
– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్
సీన్ 1A. స్టూడెంట్ లైఫ్, లేదా కొత్తగా ఉద్యోగం వచ్చింది..
———————————————
ఒకటి రెండు రోజులు సెలవులు ఎలా అయిపోయాయో తెలీదు..
పుట్టినూరునీ.. అయిన వాళ్లని వదిలి గడపదాటి బయటకొచ్చే మొహాల్లో తెలీని దిగులు.. కన్పించినంత మేరా వెనక్కి తిరిగి తిరిగి చూసుకుంటూనే పయనమయ్యాం..
బస్సెక్కాం.. ఆ రెండు రోజులూ ఓ రీలులా కళ్లముందు గుండ్రంగా తిరుగుతున్నాయి.. రేపెళ్లి రొటీన్ పనుల్లో పడితే గానీ ఈ దిగులు తీరదు అని మనకు మనం సర్ధిచెప్పుకుంటున్నాం..
బస్ కదిలింది.. మెల్లగా జ్ఞాపకాలన్నీ మాయమై.. కళ్లు వేగంగా వెనక్కెళ్లిపోతున్న మనుషుల్నీ, భవనాల్నీ, చెట్లనీ… చోద్యంగా చూస్తున్నాయి..
విండో డోర్ మరింత తెరుచుకుంది.. మనస్సూ అంతే తెరుచుకుని స్వేచ్ఛగా ఆలోచనల్లో, ఊహల్లో మునిగి తేలుతోంది..!! 🙂 పెదాల చివర్న చిరునవ్వుతో మెల్లగా నిద్రలోకి జారుకున్నాం. కలల్లో కమ్మని భవిష్యత్ కన్పిస్తోంది.. 🙂
————————————————-
సీన్ 1B: పెళ్లిళ్లయ్యాయి.. బాధ్యతలు పెరిగాయి…
———————————
అదే ట్రావెల్స్ బస్ కదిలింది… సీన్ సేమ్.
గడపదాటుతున్నా పెద్దగా బాధేం లేదు.. వచ్చిన పని అయిపోయింది, వెళ్తున్నాం అన్న యాంత్రికత్వం తప్ప.
బస్కెక్కాం… సర్ధుకోవలసినవన్నీ సర్దేసుకుని.. ఇటూ ఇటూ చూసి.. అంతా కంఫర్టబుల్‌గా ఉందా లేదా అని confirm చేసుకుని..
తెరిచిన కిటికీలు.. సైసన్సో, డస్ట్ అలర్జీ అనో.. ఒక్క లాగు లాగేసి మూసేశాం… మనస్సూ మూతబడింది..
ఊరొచ్చి ఓ బాధ్యత తీర్చుకున్నాం.. రేపెళ్లి మరిన్ని బాధ్యతలు పూర్తిచెయ్యాలన్న ఫీలింగ్ చాలా భారంగా అన్పించింది.. కలతలతో కళ్లు మూతలు పడి మెల్లగా నిద్రలోకి జారుకున్నాం.. ఈ కాసేపైనా ప్రశాంతంగా పడుకుందామని!
సీన్ 2A: ఫ్రెండ్ పెళ్లి..
——————————————
పెళ్లికొడుకేమో గానీ మనం చాలా గ్రాండ్‌గా తయారయ్యాం.. పెళ్లి మండపంలోకి అడుగుపెట్టిన క్షణం నుండి తెలీని ఉత్సాహం.. కళ్లెక్కడెక్కడో వెదుకుతున్నాయి.. ఏ కళ్లతోనైనా కలపబడడం కోసం!
ఫుల్ హడావుడి చేసేస్తున్నాం.. తలంబ్రాలప్పుడూ.. ఉంగరాలాటప్పుడూ మన బ్యాచ్, అవతలి బ్యాచ్‌దే హడావుడంతా…
సీన్ 2B: మన పెళ్లైపోయింది.. 🙂 ముచ్చట్లూ తీరిపోయాయి.. బాధ్యతలూ చాలా నెత్తికెక్కాయి… కొద్దిగా అటూ ఇటూగా సేమ్ సీన్.. ఈసారి కావలసిన బంధువుల పెళ్లి..
కారు దిగాం.. పిల్లాపాపలతో దిగాలా వద్దా అన్నట్లు తటపటాయించి భారంగా కారు దిగాం.. ఎవరు రిసీవ్ చేసుకుంటారా.. మనకు తెలిసిన మొహాలు ఏమైనా కన్పిస్తే బాగుణ్ణు అని కళ్లతో వెదుకులాట మొదలుపెడుతూ.. ఎక్కడో ఎవరో తెలిసిన మొహం కన్పిస్తారు.. వారిని విష్ చేస్తున్నట్లు చేస్తూనే.. ఎటూ కంపెనీ బెర్త్ confirm అయింది కాబట్టి కళ్లని నలు చెరుగులా చుట్టేస్తూ.. కాస్తంత ఫోజుతో నడుచుకుంటూ ఆ కంపెనీ ఇచ్చే తెలిసిన మొహం వద్దకు చేరుకుంటున్నాం.
ఎలాంటి హడావుడీ లేదు.. షూస్ విప్పదీసి అక్షింతలు చల్లేసి.. బఫెట్ ఎక్కడో వెదికేసి.. తినేసి.. వచ్చినంత వేగంగా వెనక్కి మళ్లడం..!!
—————————————————————————————————–
ఇప్పుడు అస్సలు విషయం.. ఈ రెండు సీన్లూ ఎందుకు చెప్పానంటే… మన సెన్సిటివిటీ క్రమేపీ తారురోడ్డులా ఎలా కొట్టుకుపోతోందో గుర్తుచెయ్యడానికి!
కళ్లమ్మట వచ్చే నీళ్లు కాస్తా.. నీళ్లనేవే ఊరనంత ఎండిపోతున్నాయి. కారణం మనుషులూ, మనసులూ, గాయాలూ, పరిస్థితులూ, బాధలూ, కష్టాలూ.. ఇలా బ్రతక్కపోతే కష్టమనే confirmationలూ! ఈరోజు మనసారా ఏడవడానికి సిగ్గు మనకు… మనమేంటి ఏడ్చేది అని! 🙂
ఊహలనేవే రావట్లేదు.. మన ప్రాక్టికాలిటీ ముందు భయపడిపోయి! "పాపంలే అని ఎన్నిసార్లు వస్తే నిర్థాక్షిణ్యంగా తోసిపారేసాడు ఈ మనిషి" అని బాధపడిపోయి!!
క్యారమ్స్, షటిల్, పేకాటా, గల్లీ క్రికెట్టూ.. ఇలా ఆటలన్నీ అటకెక్కాయి.. "జీవితమే ఓ ఆటైపోతే ఇంకా ఈ ఆటలొక్కటే తక్కువ" అనే మన నిష్టూరాలకు జడిచిపోయి!!
మనసులో ఉన్న చిలిపితనం ఆవిరైపోతోంది.. ఆ ఏముంది లైఫ్.. అమ్మాయిలూ, అబ్బాయిలూ, వయస్సూ, సెక్సూ.. ఇంతకుమించి ఏముంది అన్న వైరాగ్యంతో 🙂
జీవితంలోని వివిధ దశల్లో ఎంత వైవిధ్యంగా జీవిస్తున్నాం? పరిస్థితులెలా ఉన్నా మనస్సుని అదుపులో పెట్టుకోగలిగితే అన్ని ఆనందాలూ ఎల్లకాలమూ మనతో ఉండవా? ఎప్పటికీ చిన్నపిల్లాడిలా ఉండలేమా? స్వచ్ఛంగా.. కల్మషం లేకుండా నవ్వుతూ.. ఉడుక్కుంటూ.. ఉడికిస్తూ.. కబుర్లు చెప్తూ.. చిరునవ్వుతో కనుమూయడం సాధ్యం కాదా…?
– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్
రాయచూర్‌కి 50 కిలోమీటర్ల దూరంలో మహబూబ్‌నగర్ మక్తల్‌లో నైబర్‌హుడ్ కంప్యూటర్స్ సంస్థ 8వ వార్షికోత్సవం సందర్భంగా ప్రత్యేక అతిధిగా హాజరై స్టూడెంట్స్‌కి గైడెన్స్ ఇవ్వడం జరిగింది. ఆ సందర్భంగా కొన్ని ఫొటోలు ఇవి.
– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్
1998 – 2000 మధ్య ప్రాంతం..
పంజాగుట్ట కాలనీ రోడ్‌కి ఆనుకునే ఉండే దుర్గాభవాని గుడి ఎదురుగా 9/2RT అనే ఇల్లు అది…
9/2 RTని ప్రధాన కధాంశంగా పెట్టి ఓ సినిమా తీయొచ్చు 🙂 అంత గొప్ప హిస్టరీ కలిగి ఉందది.
ప్రస్తుతం కాంగ్రెస్ పార్టీ ఆంధ్రప్రదేశ్ వ్యవహారాలకు సంబంధించి ఢిల్లీలో ఉంటున్న నా క్లోజ్ ఫ్రెండ్ విజయ్ వర్మ అప్పట్లో రెంట్‌కి తీసుకుని.. Distance Education కోర్సులూ, ఇతర రాష్ట్రాల ఇంజనీరింగ్, మెడికల్, ఫార్మసీ కాలేజీల్లో అడ్మిషన్లూ చూసేవాడు.
నేను PACE కంప్యూటర్ ఎడ్యుకేషన్ వెంకటరెడ్డి గారు ప్రారంభించిన "కంప్యూటర్ వరల్డ్" పత్రికకు ఎడిటర్‌గా మేగజైన్ ప్రిపరేషన్ etc మొత్తం అక్కడే చూసేవాడిని.
నాకు సినిమా ఇండస్ట్రీలో ఉన్నప్పటి నుండి ఆత్మీయులైన అప్పటి Indian Express గ్రూప్‌లో వస్తున్న ఆంధ్రప్రభ వార పత్రిక ఎడిటర్ వల్లూరి రాఘవరావు.. అక్కడే కలిసేవారు. ఆంధ్రప్రభలో అప్పట్లో సక్సెస్ స్టోరీస్ అని నావి రెగ్యులర్ ఆర్టికల్స్ వస్తుండేవి.. వల్లూరి గొడవపెట్టి రాయి శ్రీధర్.. ఇలాంటివి రాయడానికి నీకన్నా అర్హులెవరు అని వెంటపడబట్టి. యండమూరి గారి కాలమ్ నావీ పక్క పక్క పేజీల్లో వచ్చేవి. యండమూరి గారు చాలా బాగా రాస్తున్నారని వల్లూరి గారితో అనే వారట. ఆ నేపధ్యంలో వల్లూరి గారూ, యండమూరి గారూ, సినిమా ఏక్టర్ బెనర్జీ గారు, కాదంబరి కిరణ్ కుమార్ గారు.. యండమూరి గారి గెస్ట్ హౌస్‌లో పలుమార్లు పిచ్చాపాటీగా కలుస్తూ ఉండేవాళ్లం.
మీలో చాలామంది నంది అవార్డుల ఫంక్షన్లు, ఇతర పెద్ద సినిమా, కల్చరల్ ఫంక్షన్లలోనూ గమనిస్తే.. తెల్లగా, చూడడానికి చాలా బాగుండే మురళీకృష్ణ గారనే వ్యాఖ్యాతని గమనించొచ్చు. ఆల్ ఇండియా రేడియో అనౌన్సర్ ఆయన.. నాకు బ్రదర్ లాంటివారు.. ఆయనా నేనూ అదే 9/2RTలో కలుసుకునేవాళ్లం.
నల్లకుంటలోని శివమ్ రోడ్‌లో CA ప్రిపేర్ అయ్యే వారి కోసం కామరాజ్ గారని బి.వి. పట్టాభిరాం గారి రెలెటివ్ అకాడమీ ఒకరిది చాలామందికి సుపరిచితం. కామరాజ్ చూసుకునేలా ఆ అకాడమీ ఫస్ట్ మొదలుపెట్టింది 9/2 RTలోనే. కామరాజ్ గారూ, నేనూ ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని మిత్రులం.
ఇకపోతే అప్పట్లో "వైఫ్" అని ఓ సినిమా వచ్చింది.. మంజుల కూతురు హీరోయిన్‌గా. ఆ సినిమా 9/2RTల్లో మా మిత్రులందరి సమక్షంలో రూపకల్పన జరిగిందే. సిటీ అకాడమీ రావిపల్లి రాంబాబు గారు దాని డైరెక్టర్. ఆయనా మా ఫ్రెండ్స్ గ్రూప్‌లో ఒకరు.
ఆర్.బి. అంకం గారని ప్రస్తుతం కూకట్‌పల్లిలో ప్రెసిడెన్సీ కాలేజీ నిర్వహిస్తున్న మిత్రులు అప్పట్లో పరిఛయస్థులే.
అలాగే సీనియర్ కాంగ్రెస్ నాయకులు మల్లు రవి, రమేష్ గార్లతో పరిచయమూ అప్పుడే జరిగింది.
ఇకపోతే రకరకాల యూనివర్శిటీల నుండి "స్కాలర్‌షిప్ లు పొందడం ఎలా" అనే బుక్ అప్పట్లో నేను రాస్తే విజయ్‌వర్మ పబ్లిష్ చేశాడు. దాని కోసం ఇప్పుడు అందరికీ సుపరిచితమైన మందకృష్ణ మాదిగ వచ్చి కాసేపు ఇంకా హెల్ప్ కావాలి శ్రీధర్ గారు అంటూ ఓ గంటకుపైగా గడిపి వెళ్లారు.
అప్పట్లో పరిచయమైన ఇంకా చాలామంది ధిగ్గజాల వివరాలు లెంగ్తీ అవడం వల్ల పంచుకోవట్లేదు.
ఇదంతా ఈరోజు రాయడానికి కారణమైన లింగబాబు గురించీ రాయాలి. ప్రస్తుతంసశేషం, రైల్వేస్టేషన్ వంటి సినిమాలకు కెమెరా‌మెన్‌గా పనిచేస్తూ, మధ్యలో సంబంరం సినిమా టైమ్‌లో దశరధ్ వంటి దర్శకుడి వద్ద పనిచేసిన వ్యక్తి లింగబాబు.
ఒక అతి సాధారణ వ్యక్తి కష్టపడితే ఎంత మంచి స్థానంలో ఉండొచ్చు అనడానికి ఓ ఉదాహరణ తను.
అప్పట్లో మా రూమ్‌లో అసిస్టెంట్‌గా మా అందరి ఆకలి తీరుస్తూ.. అందరితోనూ అటాచ్డ్ గా ఉండేవాడు లింగబాబు.
ఫేస్‌బుక్ ద్వారా వెదికి పట్టుకుని నిన్న జర్నీలో ఉంటే మెసేజ్ పెట్టాడు.. "శ్రీధర్ సర్ ఎలా ఉన్నారు.. అస్సలు ఎంత హాపీగా ఉందో మిమ్మల్ని మళ్లీ కలవడం అంటూ".
ఇంతకుముందే కాల్ చేసి మాట్లాడా.. ఒక్కటే మాటన్నాడు.. "మీ మొహంలో ఆ చిన్నపిల్లాడి కల్మషం లేని తత్వం, మీ మంచితనం అలాగే ఉన్నాయి సర్" అంటూ.
లింగబాబు చాలా మంచి పొజిషన్‌కి వెళ్తాడని ఎప్పుడూ చెప్తుండే వాడిని.. నా బ్రదర్ వల్లూరి రాఘవరావు గారూ చాలా ఎంకరేజ్ చేస్తుండే వాళ్లు.
నేను సినిమా రంగంలో చెన్నైలో ఉన్నప్పటి అనుభవాలు చాలానే ఉన్నాయి. ఈరోజు లింగబాబుతో మాట్లాడబట్టి ఓసారి నాకూ రీకాల్‌లా ఇవంతా రాద్దామన్పించింది.
ఒక్కటే అన్పిస్తోంది.. అప్పుడు అందరం చాలా ఫ్రెండ్లీగా ఉండే వాళ్లం.. కష్టపడే వాళ్లం.. ఎవరం ఎక్కడ తేలతామో… ఏ స్థాయికి వెళ్తామో ఊహకు చిక్కేది కాదు. ఇప్పుడు అందరూ మంచి మంచి పొజిషన్స్‌లో ఉన్నారు.
సో ఫ్రెండ్స్ లైఫ్ పట్ల భయాలు అవసరం లేదు. కష్టాన్ని నమ్ముకుందాం. కష్టపడడం చేతకాని రోజునే లైఫ్ పట్ల భయపడాలి.
ధన్యవాదాలు
– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్