్న ప్రయాస ప్రశాంతతని దూరం చేస్తున్నా.. పట్టించుకునే దశ ఎప్పుడో దాటేశాం.

నిద్ర తూలుకొస్తోంది.. వాలిపోయే కనురెప్పల్ని చండ్రాకోలుతో అక్షరాల వెంట పరుగుపెట్టిస్తూ పెడుతున్న హింస ఆ సున్నితమైన కళ్లని ఎంత బలహీనపర్చట్లేదూ?

మనం మాట్లాడుకోవడానికే పుట్టామేమో.. పనులన్నీ అటకెక్కించి.. మాటలు కోటలు దాటించుకుంటున్నాం.

కుర్చీల్లో కూలబడి బండి టైర్లయినా అంత సాలిడ్‌గా ఉంటాయో లేదో గానీ నడుముల చుట్టూ మందపాటి టైర్లు కూడబెట్టుకుంటున్నాం.

బానెడు పొట్టకు లైపోలూ, సమాజాన్ని సంస్కరించడంలో వేడెక్కి ఊడిపోయే జుట్టుకి న్యూజెన్‌లూ ఎటూ ఉండనే ఉన్నాయి.

ఎంత లోకజ్ఞానం.. ఎంత లోకజ్ఞానం… నేను టెక్నాలజీ, సైకాలజీ, చెప్తాను.. మీరు సినిమాలు చెప్తారు.. మరో ఫ్రెండ్ రాజకీయాలు చెప్తాడు.. ఫేస్‌బుక్ ఏర్చికోర్చి అందర్నీ ఇక్కడ కలపడం లోకకళ్యాణానికో, ఉపద్రవానికో, లేక మాటలతో బాధ్యతల్నుంచి మనల్ని ఎస్కేప్ చేయించడానికో 🙂

నేను ఇది రాస్తున్నా, మీరు ఇంకోటి రాస్తున్నా.. అందరం అందరికీ చెప్పుకునే వాళ్లమే. పాపం విని ఆచరించే వారు మాత్రం కరువైపోతున్నారు. మన హ్యాండ్‌సెట్‌లు ట్రాన్స్‌మిషన్ మోడ్‌లోనే పనిచేస్తున్నాయి.

తెల్లారాక "శుభోదయం" అయినా, పడుకోబోయే ముందు "శుభరాత్రి" అయినా ఎవరైనా పట్టించుకుంటున్నారో లేదో తెలీదు.. మనకు చెప్పుకోవడానికి అవకాశం ఉంది కాబట్టి చెప్పుకుంటున్నాం.

"ఎవరికోసం ఈ వెర్రి రాతలు.. నీ రాతలకు అపార్థాలు వస్తే.. నువ్వు ఆ అపార్థాల్ని తొలగించే ప్రయత్నం నన్ను హింసపెట్టే కదా చేసేది" అంటూ వేళ్లు తడబడుతూ ఆచితూచి టైప్ చేస్తానంటున్నాయి. పాపం వాటి భయం వాటిది.

మొత్తానికి మంచో, చెడో ఉన్నదంతా చెప్పేసుకుంటూ.. కాలం కరగదీస్తున్నాం.. ముచ్చటపడి కొనుక్కుపెట్టుకున్న ఓ కంప్యూటర్ డబ్బా ముందు!

ఆయుష్షు హరిస్తోంది.. కళ్లు మసకబారుతున్నాయి.. కాళ్లు కదల్లేకపోతున్నాయి, సమయం చేతులు దాటుతోంది, పనులు మూలన పడుతున్నాయి, కొత్త స్నేహితులేమో కానీ అనేకమంది ముక్కూ మొహం లేని శత్రువులు తయారవుతున్నారు.. ఇన్ సెక్యూరిటీలు పెరుగుతున్నాయి, వాదనలు జరుగుతున్నాయి, ఓపికలు నశిస్తున్నాయి, విచక్షణ పోతోంది, మనది కాని భాష వాడుతున్నాం, దిగజారుతున్నాం..

చివరకు పర్పస్‌ఫుల్ లైఫ్ కాస్తా… దమ్మిడీ ఉపయోగం కూడా లేకుండా ముగిసిపోతోంది 🙁

గమనిక: ఇందులో ఎవర్నీ తప్పు పట్టలేదు.. మారుతున్న మన జీవనశైలిని అక్షరబద్ధం చేసే ప్రయత్నమంతే. ఇందులో అనేక విషయాలు నాకూ వర్తించవచ్చు. నాకు వర్తించే విషయాలు నేను ఆచరణలోకి తీసుకుంటానని చెప్పగలను. దీని గురించి ఆలోచించాలా లేదా అన్నది మిగతా వారి ఇష్టం.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

మన మనస్సులో! ఈ వాస్తవం రాజకీయ నాయకులకూ తెలుసు, మీడియాకీ తెలుసు, అడ్వర్‌టైజర్లకూ తెలుసు.. చివరకు మనకూ తెలుసు!!

ఎన్నో ఏళ్లుగా స్వంత ఆలోచనలనూ, జీవితాలనూ వదిలేసి.. మీడియా, రాజకీయ నాయకుల గురించి మాత్రమే మాట్లాడుకుంటూ గడుపుతున్న వారు తెలీకుండానే ఓ ఉచ్ఛులో కూరుకుపోయారన్నది కాదనలేని వాస్తవం.

అది ఎలాంటి ఉచ్ఛు అంటే.. కొందరి అబద్ధాలు మనకు నిజమనిపిస్తాయి.. మరికొందరు రాజకీయ నాయకుల, మీడియా వ్యక్తుల అబద్ధాలు మన అపనమ్మకాన్ని బట్టి అబధ్ధాలనిపిస్తాయి.

మనం అనుకునే నిజం ముందు అబద్ధాన్నీ, అబద్ధం ముందు నిజాన్నీ కంపేర్ చేసుకుంటూ, ఖండించుకుంటూ… మనది కాని జీవితాన్ని, మన కోసం కాని ఆలోచనలను మనం చాలా ఏక్టివ్‌గా cultivate చేసుకుంటూ ఉంటాం.

పండుని తొలిచిచూస్తే లోపల డొల్లే మిగులుతుంది.. అలాగే నిజాన్ని తెలుసుకునే లోపు జీవితమే ముగియొచ్చు.. లేదా ఇలాంటి వాటి కోసమా మనం ఇంత సమయం వృధా చేసుకున్నది అన్పించవచ్చు.

"సత్యం" గురించీ, తన గురించీ తెలుసుకోవడానికి జీవితాలను త్యజించిన చరిత్రలు మనకు ఇప్పుడు అవసరం లేదు.. ఇంకా చెప్పాలంటే మన గురించి తెలుసుకోవడం, ఆత్మపరిశీలన చేసుకోవడం అస్సలు రుచించదు. ఎంతసేపూ మన సత్యాన్వేషణలన్నీ లోకాన్ని జల్లెడ పట్టడం వైపే.

లోకం పట్ల మనకున్న క్యూరియాసిటీనీ, మంచో చెడో క్షణాల్లో ఏర్పడే అభిప్రాయాలనూ బలహీనతగా చేసుకునే widespread ఉన్న మీడియా కావచ్చు, రాజకీయ నాయకులు కావచ్చు, సినిమా డైరెక్టర్లు కావచ్చు.. మనల్ని వినోదింపజేస్తున్నారు.. తమ ఆలోచనల్ని మన మీద రుద్దుతున్నారు. మనలో కొంతమందిమి వాటిని ఆస్వాదిస్తున్నాం, కొందరం మొదట తిరస్కరించి.. మన తిరస్కారం ఎక్కడా చెల్లుబాటు కాదని అర్థమయ్యాక ఆ ఆలోచనల్నే బలవంతంగా అంగీకరించేస్తున్నాం.. మొత్తానికి మన జీవితాన్ని మనం జీవించకుండా ప్రతీ ఒక్కరూ చాలా లక్ష్యంబద్ధంగా మనల్ని తమవైన ఆలోచనల్లోకి లాగేసుకుంటున్నారు.

మన ప్రతీ రోజుకీ ఓ మూడ్ ఉంటుంది.. పొద్దున్నే మనం చదివే న్యూస్ పేపర్‌నో టైటిల్‌ని బట్టి ఆ మూడ్ సెట్ అవుతుంది. ఇవ్వాళ్టి మూడ్.. "రత్నగిరికి తరలిపోతున్న గ్యాస్", రేపు మరొకటి ఉంటుంది. మొత్తానికి మన ఆలోచనలు తెలీకుండానే వేరొకరిచే ట్యూన్ చేయబడుతున్నాయి. లంచ్ టైమ్ లోనో, డిన్నర్ టైమ్ లోనో టివి పెడతాం.. ఆ టాపిక్‌పై స్పెషల్ స్టోరీనో, డిస్కషనో జరుగుతూ ఉంటుంది. ఓ సగటు మనిషిగా ఏ అన్యాయాన్నీ అడ్డుకోలేం అని తెలిసినా.. టివి సెట్ల వైపు చూసి నాలుగు తిట్లు తిట్టుకుని.. అన్యాయాన్ని అడ్డుకున్నట్లు ఫీలై హాయిగా నిద్రపోతాం. ఇక్కడ మాస్‌గా జనాల మూడ్‌ని సెట్ చేయడంలో మీడియా సక్సెస్ అయింది.. ఓ సగటు మనిషిగా ఏది ఎంతవరకూ తీసుకోవాలో.. ఏది మన చేతుల్లో ఉంటుందో తెలుసుకోవడంలో మనం ఫెయిలయ్యాం.

అందుకే మన ఆలోచనలు ఇతరులచే హైజాక్ చెయ్యబడుతున్నాయి. ఇది సోషల్ మీడియాకీ పాకింది. ఎవరో ఏ హీరో గురించో, ఏ సినిమా గురించో, ఏ రాజకీయాల గురించో తిడుతూనో, మంచిగానో పెడతారు. మన అభిప్రాయాలు పుట్టగొడుగుల్లా మొలుచుకుని వస్తాయి. ఎప్పుడెప్పుడు వాలిపోదామా అని రెక్కలు కట్టుకుంటాయి. అవి మనకు అవసరం లేని ఆలోచనలు అని ఫిల్టర్ చేసుకునేటంత ఓపిగ్గా ఉండం. ఏదో ఒకటి వెళ్లగక్కేసి.. నలుగురిలో నారాయణలా మనమూ ఉన్నామన్న అస్థిత్వం మిగుల్చుకోవడమే మన తాపత్రయం.

అందుకే మన బ్రతుకులు అతుకుల బొంతలగానే ఉంటున్నాయి.. మన ఆలోచనలు మనవైపు ప్రసరించకపోవడం చేత! మన మనస్సుల్లో సృష్టించబడే ఆలోచనల్లో కనీసం ఓ 10 శాతమైనా మన గురించినవై ఉంటే మనం ఖచ్చితంగా బాగుపడతాం. లేదంటే హీరో హీరోయిన్ల ఫొటోలూ, రాజకీయ అజెండాలూ, సినిమా కబుర్లూ.. ఇలా మనవి కాని అంశాల గురించి ఉన్న వయస్సునీ, ఓపికనీ కసితీరా వాడేసి.. మన లైఫ్ ఎలా ముగింపుకు చేరిందో అర్థం కాక ముగిసిపోతాం.

గమనిక: ఇది ఎవరికైనా పనికొస్తుందని భావిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్‌కీ షేర్ చెయ్యగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

కెరీర్ గురించీ, సొసైటీ గురించి, మనస్థత్వాల గురించీ, పుస్తకాల గురించీ చాలా చాలా మాట్లాడుుకునే వాళ్లం.

ICWAIలో కాస్ట్ అకౌంటెన్సీ కావచ్చు, స్టాటిస్టిక్స్ కావచ్చు… ఓ problem రత్నాకర్ గారని మా డైరెక్టర్ బోర్డ్ మీద స్టెప్ బై స్టెప్ బోర్డ్ మీద నేరేట్ చేస్తూ పోతుంటే… అందరూ ఆ స్టెప్స్ రాసుకుంటుంటే మేమిద్దరం మాత్రం కేవలం ఆ problemలోని వేల్యూస్ ని ఓ పక్కన మార్జిన్ లో రాసుకుంటూ ఠకాఠకా కాలిక్యులేషన్లు చేస్తూ.. problemలోని సొల్యూషన్ ఎవరం ముందు చెప్ధామా అని పోటాపోటీగా కూర్చునే వాళ్లం.

ఇంట్రెస్ట్ కొద్దీ ఇద్దరం బ్రెయిలీ లిపి ప్రాక్టీస్ చేశాం.. గ్రాఫాలజీ, బాడీ లాంగ్వేజ్ వంటివి స్టడీ చేస్తూ డిస్కస్ చేస్తూ ఉండేవాళ్లం.

అంతా బాగుంది… అనుకుంటుంటే మా ఇద్దరి మీద పుకార్లు మొదలయ్యాయి. నీలిమ చాలా బాగుంటుంది. తనతో క్లోజ్ గా మూవ్ అవ్వాలని చాలామంది రకరకాలుగా ట్రై చేసేవారు. తనకి తెలుసు ఏ చూపుల్లో ఏ అర్థముందో.

వారి అసంతృప్తి మా ఇద్దరి రిలేషన్ మీద పడింది. మేం ఇద్దరం మాట్లాడుకుంటుంటే ఎక్కడ్నుంచో చూపులు క్యూరియస్ గా తొంగిచూస్తుండేవి.

నేను హాస్టల్ లో ఉండేవాడివి. ఓరోజు క్లాసెస్ అయ్యాక రూమ్ కెళ్లి మా రూమ్మేట్ అమర్ అని పాపం నాకు ప్రాణం ఇచ్చేవాడు.. అతనితో కలిసి మెస్ కి బయల్దేరాం. మెస్ కి వెళ్లాలంటే ఇనిస్టిట్యూట్ దాటి వెళ్లాలి. కాజువల్ గా ఇనిస్టిట్యూట్ వైపు చూసుకుంటూ వెళ్తుంటే ఆఫీస్ రూమ్ ఓపెన్ చేసి ఉంది. ఈ టైమ్ లో రత్నాకర్ గారు ఎందుకున్నారా అని మెల్లగా గేట్ తీసుకుని లోపల స్టడీ అవర్స్ లో ఉన్న ఇతర ఫ్రెండ్స్ కోసం వెళ్తున్నట్లు వెళ్లాం.

రత్నాకర్ గారు ఏదో చెప్తున్నారు.. మా నీలమ తల వంచుకు కూర్చుంది.. ఆ దృశ్యం ఇప్పటికీ నా కళ్లెదుట గుర్తుండిపోయింది. స్టడీ అవర్స్ లో ఉన్న ఫ్రెండ్స్ ని వెళ్లి అడిగాం.. ఏం జరుగుతోంది అని.

“మీ ఇద్దరి గురించి కంప్లయింట్లు నీలిమ వాళ్ల పేరెంట్స్ కి వెళ్లాయట, వాళ్లు రత్నాకర్ సర్ ని హెచ్చరించారు.. అందుకే ఆయన క్లాస్ తీసుకుంటున్నారు” అని చెప్పారు.

ఒక అమ్మాయి నాతో ఎలాంటి కల్మషం లేకుండా స్నేహం చేస్తున్న పాపానికి ఇలా తలదించుకోవలసిన పరిస్థితిని నేను జీర్ణించుకోలేకపోయాను. చాలా ఏడుపొచ్చింది. మెస్ కెళ్లకుండా వెనక్కి రూమ్ కెళ్లాం అమర్, నేనూ.

నాకు కళ్లల్లో నీలిమ ఫేస్ చేస్తున్న ప్రాబ్లమే కన్పిస్తోంది. వెళ్తూ స్లీపింగ్ పిల్స్ తీసుకున్నా, అమర్ వద్దన్నాడు.

నేను మానసికంగా ఇప్పుడున్నంత బలవంతుడిని కాదు అప్పట్లో. దానికితోడు నాకు చాలా ఇష్టమైన మా నీలిమని నా నుండి దూరం చేస్తున్నారన్న బాధ.

భారీ మొత్తంలో స్లీపింగ్ పిల్స్ వేసుకున్నా. ఆరోజు రాత్రి నేను చనిపోవాల్సింది.. మా అమర్ నా ప్రాణం నా నుండి విడిపోయే దశలో నా నుండి “నేను ఇంకా బ్రతకను అమర్” అని పిచ్చిపిచ్చిగా మాట్లాడడం విని భయపడిపోయి ఇప్పుడే వస్తానంటూ వేరే ఫ్రెండ్స్ ని తీసుకు వచ్చి హాస్పిటల్ లో చేర్చబట్టి బ్రతికాను.

డాక్టర్ అన్నాడట.. ఐదు నిముషాలు ఆలస్యం చేసుంటే.. తను అస్సలు బ్రతికేవాడు కాదు అని!

తర్వాత మా వాళ్లు వచ్చి నన్ను తీసుకెళ్లిపోయారు.. కనీసం నీలిమని కలిసే అదృష్టమూ కలగలేదు. సెల్ ఫోన్లూ, ఇ-మెయిల్స్ ఉండేవి కాదు. మా అమర్ నీలిమ ఎలా ఉందో చెప్పడానికి, నాతో కాసేపు గడపడానికి అప్పుడప్పుడు మా ఊరు వచ్చేవాడు.

నేను ICWAI ఫైనల్ కోసం చెన్నై వెళ్లి ఆ తర్వాత సినిమా ఇండస్ట్రీలోనూ, కంప్యూటర్ రంగంలోనూ సెటిల్ అయ్యా.

తర్వాత ఓరోజు పనిమాలా నీలిమ గురించి ఎలాగైనా తెలుస్తుందేమోనని తెనాలి వెళ్లి ఉదయం నుండి మధ్యాహ్నం వరకూ తిరిగా. ఫలితం లేదు. తను ఓ ఆర్మీ అతన్ని పెళ్లి చేసుకుంది అన్నది మాత్రం తెలిసింది.

ఇంటర్నెట్ లో అన్ని సైట్లలోనూ తన ప్రొఫైల్ కోసం వెదుకుతూనే ఉన్నా ఇప్పటికీ.

నాకు అతి పెద్ద కోరికల్లో ఇదొకటి .. నేను చనిపోయేలోపు ఒక్కసారైనా మా నీలిమాకిరణ్ ని కలవాలన్నది.

తను అంటుండేది “కల్మషం లేని చాలా మంచోడివి, మంచి టాలెంట్ ఉంది, బాగా కష్టపడతావు.. ఎప్పటికైనా గొప్ప స్థానానికి చేరతావు శ్రీధర్” అని. నాకే నమ్మకం ఉండేది కాదు. అలాంటిది తన ముందు ఇప్పుడు నిలబడాలని ఉంది. కానీ సాధ్యమవుతుందా?

_________________________________________________________________________

మీలాంటి, నాలాంటి ఇరుకు మనస్థత్వాలు ఎన్ని గొప్ప స్నేహాల్ని ఇలా పనికిమాలిన మాటలతో, రాతలతో, ఛేష్టలతో అవహేళన చేస్తున్నాయి?

ఎంతమంది నిజమైన స్నేహితులు స్నేహితులుగా బ్రతకలేక విడిపోతున్నారు?

నా విషయంలో మా నీలిమని కోల్పోయిన బాధ ఎంతమందికి అర్థమవుతుంది? నాకు ఎంతమంది స్నేహితులైనా ఉండనీయండి.. నేను ఏ స్థాయికైనా ఎదగనీయండి.. ఎవరైనా, ఏదైనా మా నీలిమాకిరణ్ తర్వాతే!! ఈ మాట నేను ఎప్పటికీ మనస్ఫూర్తిగా నా ప్రాణాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుని చెప్పగలను.

థాంక్యూ నీలిమా.. నువ్వు నాకు అందుబాటులో లేకపోయినా నేను నీతోనే ఉన్నాను.

చివరిగా మిత్రులకు ఓ విన్నపం స్నేహం విలువ అవసరాలకు వాడుకునేది కాదు.. సంకుచితత్వంతో కార్నర్ చేసి spoil చేయాల్సింది కాదు. మనం అమాయక స్నేహాల్ని తప్పుగా చూస్తున్నామంటే ఆ పాపం ఊరికే పోదు. ఇది కర్మసిద్ధాంతం కాదు.. అలా చేసి చూడండి ఫలితం మీకే తెలుస్తుంది.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్