ఒక అతి మామూలు మనిషి..

సీమాంధ్రో, తెలంగాణానో అప్రస్తుతం..

పొద్దస్తమానూ కష్టపడితే నోట్లోకి నాలుగు ముద్దలు వెళతాయి..

కష్టపడడమే తెలుసు, హాయిగా నిద్రపోవడమే తెలుసు..

అంతలో ప్రత్యేక తెలంగాణా అంటూ, సమైఖ్యాంధ్ర అంటూ ఉద్యమాలూ, నినాదాలూ మిన్నుముట్టాయి..

పక్క మనిషిని కదిలిద్దామంటే.. ఎగాదిగా చూసి "మనోడో కాదో" గుర్తుపట్టేసి నవ్వు మొహానే కారాలూ మిరియాలూ నూరేసేటంతగా ఇరు ప్రాంతాల రాజకీయ నాయకులు మామూలు మనిషి నరనరానా విషం చిమ్మేశారు..

సరేలే రోజులు బాలేవని తన పని తాను చేసుకుంటూ పోతున్నాడు..

టివి పెడితే "తన్నేయండి, తరిమేయండి" అంటూ కొందరూ, హైదరాబాద్ ఎవడబ్బ సొత్తని మరికొందరూ ఎడాపెడా తిట్టేసుకుంటున్నారు..

ప్చ్.. అని నిట్టూర్చి.. కలతపడిన మనసుతో పనిలోకి తలదూర్చేశాడు..

అంతలో రాజకీయాలు ముదిరి పాకానపడ్డాయి..

సమ్మెలన్నారూ, బస్సూ, రైలూ, స్కూలూ, బొగ్గూ, ఈ ప్రాంతం నుండి ఆ ప్రాంతానికి రాకపోకలూ కుదరనే కుదరవన్నారు..

ఇన్నాళ్లూ నడుస్తున్న పని కూడా బందయింది.. ఇక ఆ మనిషికి ఎవరికి చెప్పుకుని వాపోవాలో అర్థం కావట్లా..

నోరుతెరిచి సమ్మెల వల్ల తాను పడుతున్న ఇబ్బందులు ఏకరువు పెడదామంటే "నువ్వు తెలంగాణా ద్రోహి"వంటూ విరుచుకుపడే వారు కొందరు!

ఇన్నాళ్లూ రాజకీయాల వల్ల బాధలు పడుతుంటే బాధిత ప్రజలు ఒకరికొకరు రాజకీయ నాయకుల్ని తిట్టుకుంటూ ఎంతో కొంత ఉపశమనం పొందేవారు.

ఇప్పుడు తమకెదురవుతున్న ఇబ్బందుల గురించి ఇతరులతో కలిసి తిట్టుకోవడానికి సాటి మనిషి కూడా వస్తాడో రాడోనన్నంతగా ఒంటరితనం అలుముకుంది.

వాదాలు ఏవైనా, రాష్ట్రాలు ఎన్నయినా మనం మనుషులం. రాజకీయాలు కలుషితం అయినా ఫర్వాలేదు కానీ అవి మనల్ని కలుషితం చేయకుండా జాగ్రత్త తీసుకోపోతే మనకు మనం కూడా మిగలము.

గమనిక: నేను ఏ "వాదినీ" కాదు. సగటు మనిషిని.

– నల్లమోతు శ్రీధర్

 క్షణకాలమైనా ఆలోచనలను స్థంభింపజేసి మనస్సుని లౌకిక జీవితపు వాసనలేవీ అంటుకోని మౌనస్ధితిలో ఉంచగలమా..? నాలుగేళ్ల క్రితం నేను ధ్యానవిద్యను అభ్యసించేటప్పుడు గాఢ ధ్యానావస్థలోకి చేరుకోనివ్వకుండా ఒకదానితో ఒకటి పొంతన లేని సవాలక్ష ఆలోచనలు అస్థిరపరిచేవి. క్రమేపీ అభ్యాసం కొద్దీ ఒక ఆలోచన యొక్క మూలం, దాని గమనం,  గమ్యం, అది మరో ఆలోచనకు దారితీసే వైనం దేనికది స్పష్టంగా అర్థమవుతూ వచ్చింది. అది మొదలు తుఫానులా చెలరేగే ఆలోచనలనూ అర నిముషానికో, నిముషానికో లేదా రెండు నిముషాలకో కట్టిపడేయగల నేర్పు అలవడింది. మనం ఆనందమో, విచారమో ఓ మానసిక స్థితిలో కూరుకుపోయి ఉన్నప్పుడు ప్రతీ ఆలోచనా ఆ మానసిక స్థితిని మరింత బలోపేతం చేసేదై ఉంటుంది. నా గమనింపుకి వచ్చిన మరో విచిత్రమేమంటే మన మనసు ఆనందంలో తేలియాడుతున్నప్పుడు ఏ మూలనో చిన్న అభద్రతాభావం పొంచి ఉండి క్షణకాలం మనల్ని "ఈ ఆనందం నిజమైనదేనా, ఇది ఇలాగే కొనసాగుతుందా" అని ఆందోళనపరుస్తుంది. దాంతో మిశ్రమ ఆలోచనలతో మనసు ఊగిసలాడడం మొదలవుతుంది. అదే పూర్తిగా విచారంలో ఉన్నప్పుడు ఇంతకుముందులా ఏ కోశానా ఆశారేఖ అగుపించదు. ఒకవేళ క్షణకాలం ఆశ మిణుక్కుమిణుక్కుమన్నా ప్రతికూల ఆలోచనలు పూర్తిగా మనస్సుని కప్పేసి ఆ ఆశనూ అసాధ్యమైనదిగా సమాధి చేస్తాయి. 

మరో ఆగస్ట్ 15 వచ్చేస్తోంది.. దేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చినరోజేమో తెలియదు కానీ పని నుండి మరో సెలవు రోజు జమైనందుకు ఊపిరి పీల్చుకుంటున్నాం. మనలోనూ చాలా దేశభక్తి ఉంది, కానీ ఏం చేస్తాం పొట్టకూటి కోసం పడే తిప్పల్లో ఎక్కడో అడుగుకి చేరుకుపోయింది. ప్రతీ ఏటా ఈ పండుగ వస్తూనే ఉంది.. టెలివిజన్ సెట్లలో, రేడియోల్లో ఉద్వేగభరితమైన సంగీతాన్నీ, జాతీయ గీతాలను ఆస్వాదిస్తూ మన రోమాలు నిక్కబొడుచుకుంటూనే ఉంటున్నాయి. వందేమాతరం అంటూ రెహ్మాన్ గీతంలో ఆసేతు హిమాచలాన్ని వీక్షిస్తూ ఎంత గొప్పదేశమో అని పులకించిపోతున్నాం. కాలం ఆగదు కదా.. కాలెండర్ లో తేదీ మారింది. తేదీతో పాటు ఉత్సాహమూ చప్పబడిపోయింది. మళ్లీ రొటీన్ లైఫ్ మొదలైంది.

రొటీన్ లైఫ్ లీడ్ చేస్తున్నా మనలో చేవ తగ్గలేదు, ఇప్పటికీ దేశం పేరెత్తితే ఉప్పొంగిపోతున్నాం.. ఒలింపిక్స్ లో భారత్ స్వర్ణం గెలిస్తే పట్టలేని ఆనందం. భారతజట్టు క్రికెట్ లో ప్రపంచ కప్ గెలిస్తే ఎనలేని ఆనందం, దారుణంగా ఓడిపోతే శాపనార్థాలు. రాజకీయల నాయకుల్ని చూసి అసహ్యించుకుంటున్నాం, సోమరిపోతు అధికారుల్నితిట్టుకుంటున్నాం.. పేపర్ బాయ్ నుండి టీవీ సీరియల్ లో క్యారెక్టర్ వరకూ ఎవరినీ వదలకుండా వారు వారు పోషిస్తున్న పాత్రలు, ఉద్యోగ ధర్మాన్నిచీల్చి చెండాడుతున్నాం. ప్రపంచంలో మనంత గొప్ప విమర్శకులు ఉండరు. వ్యవస్థ పాడైపోయినందుకు గంటల తరబడి విశ్లేషణలు చేసి కొండని తవ్వి ఎలుకను పట్టినట్లు "ఈ దేశాన్ని మనం బాగుచెయ్యలేమండీ" అని పెదవి విరిచి పడకేస్తాం.

దేశమంటే, సమాజమంటే అదో బ్రహ్మపదార్థం.. మన చేతిలో ఏదీ ఉండదు అన్నంత నిర్లిప్తత. "నీకు చేతనైంది ఏదైనా ఒక్క మంచి పని చెయ్యరా బాబూ" అంటే.. "మనమొక్కళ్లం మంచిగా ఉంటే అంతా బాగవుతుందా" అన్న బోడి లాజిక్ లు. ఏం ఎందుకు బాగు కాదు? అసలు చేతనైనంత, మనకు వీలుపడినంత సమాజానికో, దేశానికో, పక్కవాడికో మంచి చెయ్యడానికి అంత బద్ధకం ఎందుకు? "ఈ దేశం ఎప్పుడు బాగుపడాలండీ" అంటూ వ్యంగ్యాలు సంధించే బదులు కనీసం దేశాన్ని బాగు చెయ్యకపోయారు మనల్ని మనమైనా బాగుచేసుకోలేమా? ఆఫీస్ కి వెళతాం, "పనిపూర్తయిందా", "ఈ జాబ్ లో ఉంటే వచ్చే ఏడాదికి ఎంత పే వస్తుంది, మరో జాబ్ మారితే బాగుంటుందేమో? వద్దులే అక్కడ వర్క్ ఎక్కువుంటుందేమో".. ఇవే పనికిమాలిన పని తప్పించుకునే ఆలోచనలు. జపాన్ చాలా గొప్పదేశమండీ, చైనా ఎంత డెవలప్ అయ్యిందో చూశారా.. టీవీలో స్టాటిస్టిక్స్ చూసి తామేదే రీసెర్చ్ చేసి కనిపెట్టినట్లు ఊకదంపుడు ఉపన్యాసాలు. అవి డెవలప్ అయ్యాయి అంటే అక్కడి పౌరులు తమ పని తాము శ్రద్ధగా చేసుకుపోతున్నారు. వారేమీ ఓవర్ టైమ్ చెయ్యడం లేదు. తమకు వచ్చే జీతానికి సరిపడా తాము కంట్రిబ్యూట్ చేస్తున్నారు. ప్రొడక్టివిటీ వల్ల ఆర్థిక వ్యవస్థ బాగుపడుతుంది అని, తాము కష్టపడితే దేశానికి సముద్రంలో నీటి బొట్టంత అయినా లాభం చేకూరుతుందన్న కనీస స్పృహ వారికుంది. ప్చ్.. మనం మాత్రం ఎప్పుడు సెలవు వస్తుందా అని చకోర పక్షుల్లా ఎదురుచూస్తుంటాం. స్వంత పనే, కూడు పెడుతున్న పనే శ్రద్ధగా చేయనంత బద్ధకస్తులమైతే మనం దేశం గురించి బాధ్యత ఎక్కడ ఫీల్ కాగలం?

"దేశాన్ని ఉద్దరించాలంటే ఏం చేయాలండీ" అంటూ ప్రశ్నిస్తారు కొంతమంది? ఎంత కన్ ఫ్యూజన్ లో ఇరుక్కున్నాం. చేయాలన్న తపన ఉండాలే కానీ మనం చేసే ప్రతీ పనీ చిత్తశుద్ధితో చేస్తే అది దేశానికి సేవ చేసినట్లు కాదా? ట్రాఫిక్ రూల్స్ ఫాలో అవడం దగ్గర్నుండి అనాధలకు సేవ చెయ్యడం వరకూ ఎన్ని రకాల సేవలు ఉన్నాయి. అవన్నీ మనమెక్కడ చేస్తాం అంటూ భేషజం అడ్డు వస్తుంది. ఇంకేం దేశాన్ని, నాయకుల్ని, పక్కింటి వాడిని సణుక్కుంటూ దుప్పటి ముసుగేద్దాం. మనకు చేతనైంది అదే కదా! ఒక్క మంచి పనిని చెయ్యకపోగా మంచి పనులకు మాటలతోనైనా మోరల్ సపోర్ట్ ఇచ్చే ఓపెన్ మైండ్ ఉండదే.. ఇంకా సమాజాన్ని విమర్శించే హక్కు మనకెక్కడిది? ఎవరైనా మంచి పని చేస్తే కాళ్లు పట్టి మరీ వెనక్కి లాగి శాడిజం ప్రదర్శించుకుంటాం. నిర్లక్ష్యంగానే పెరిగాం, నిర్లక్ష్యంగానే జీవితం సాగిద్దాం.. ఎవరెట్లా పోతే మనకెందుకు! ఇలాంటి పండుగలొచ్చినప్పుడు నాలుగు స్వీట్లు తిని, FBలోనో, Orkutలోనో, మెయిల్ లోనో ఆవేశపూరితమైన కొటేషన్లని, వాల్ పేపర్లని పంపించుకుని అలా చేయడం వల్ల మనకేదో దేశభక్తి వంటబట్టినట్లు భ్రమపడుతూ, టైమ్ ఉంటే బ్లాక్ లో టిక్కెట్ కొని సినిమాకెళ్లి, రాత్రికి వీలైతే గ్లాసులు గల్లుమనిపించి తొంగుందాం…

మేరా భారత్ మహాన్! స్వాతంత్ర్యభారతం వర్థిల్లాలి…!!

ఇలాంటి మొక్కుబడి దేశభక్తిని చూసి విసిగిపోయి..

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా మేగజైన్

PS: చివరిగా ఇది పూర్తిగా నా వ్యక్తిగతమైన ఆవేదన. ఇందులో లాజిక్ లూ, లా పాయింట్లూ, భిన్నమైన అభిప్రాయాలూ, వాదనలూ చేయదలిస్తే వాటిని లాగీ పీకేటంత సమయం నా పనుల వత్తిడిలో నాకు లేదు. సో నేను అలాంటివి ఎంటర్ టైన్ చేయను.

అభద్రత తొంగిచూడడం ఆలస్యం.. మేకపోతు గాంభీర్యం మాటల్నీ, చేతల్నీ చుట్టేస్తుంది. కుదేలయిన క్షణమూ.. లేని మొండితనం ప్రదర్శిస్తూ అస్థిత్వం బలహీనమవకుండా సవాలక్ష జాగ్రత్తలు తీసుకుంటూ ఉంటాం. మొండితనమే మన ఆయుధం. శత్రువులా వెంటాడి వేటాడే ప్రపంచాన్నీ, మనుషుల్నీ ఎదిరించి నిలదొక్కుకోవాలంటే మొండిగా బ్రతకాల్సిందే, మనసుని రాతిని చేసుకోవలసిందే. ఈ వైచిత్రిలో ఎన్నో సున్నిత హృదయాలు.. స్పందనలే లేనంత బండబారిపోతుంటే అది చూస్తూ బాధతో స్పందించే హృదయం మిగిలి ఉండడం అదృష్టమో, దురదృష్టమో అంతుపట్టదు. చిన్న నవ్వుకే పొంగిపోయే భోళాతనం ఇప్పుడెక్కడ? ఎంత కఠినశిలలమైతే అంత స్థితప్రజ్ఞులం అన్నమాట. దేనికీ చలించనంత బండబారిపోయే పరిణామక్రమంలో ఎన్నో శోభగాలను వదిలించుకుంటున్నాం.. అలా వదిలించుకోపోతే ఆ చంచలత్వమే మనల్ని మానసికంగా చిత్రవధకు గురిచేసే విచిత్రమైన పరిస్థితి. సున్నితత్వాన్ని పొలుసులుగా విడిచేసి కాఠిన్యాన్ని సంతరించుకోవడంలో ఎంత ఆనందమో మనకు! బేలతనం ఇక ఉండబోదన్న నిశ్చింతే మనకు కావలసింది. ‘హృదయమనేదే నీకసలు లేద’ని ఎవరైనా అంటే ఎంత పరమానందమో! ఏ హృదయపు చప్పుడుల కోసమైతే స్నేహాలూ, బంధాలూ, ప్రేమలూ పరితపించేవో ఆ చప్పుడులు ఎప్పుడో ఆగిపోయాయి. కొండొకచో స్పందించే హృదయాలు మిగిలినా.. ఆ స్పందనలు మనుషులు నరనరానా దట్టించుకున్న వెకిలితనం ముందు అవహేళన అవుతున్నాయి. గాఢమైన స్పందన మనుషుల మొద్దు బుర్రల్ని స్పృశించలేక పలుచబడిపోతోంది. మనిషికి జన్మతః ఉండే కొద్దోగొప్పో సున్నితత్వం కూడా మాయమైపోతుంటే ఇంకేమి మిగిలుంటుంది? కోటులూ, బూటులూ మధ్య ఒలకబోసే డాబూదర్పం.. బుర్రని పురుగులా తొలిచేసి ఆక్రమించుకుపోయిన తలబిరుసుతనమే మనం భ్రమిస్తున్న నిండైన వ్యక్తిత్వం. రక్షణావలయం నిర్మించుకున్నామని సంతోషిస్తున్నాం తప్ప స్వయానా బంధీఖానాలో ఇరికించుకుంటున్నామన్న స్పృహ తట్టడం లేదు.

కొందరు దారుణం అన్నారు.. కొందరు మూర్ఖత్వానికి పరాకాష్ట అన్నారు.. కొందరు సాధనకు ఇదే సరైన మార్గమన్నారు.. మరికొందరు ప్రభుత్వ వైఫల్యమన్నారు.. ఎవరి మాట వారు మాట్లాడేసి జరిగిన సంఘటన గాఢతని రాత్రి మిగిల్చిన మత్తులోనే ఒదిలించుకుని నిన్నటిని చరిత్రలోకి జమచేసేశారు. అయిపోయింది.. దేశమంటే మట్టికాదోయ్ దేశమంటే మనుషులోయ్ అన్న గురజాడ కూడా నేలకూలే ఉంటాడు.. మట్టి గొప్పదా.. మనిషి గొప్పోడా అన్నది తేల్చుకోలేక!
అంతా బాగానే ఉంది.. తెలుగు జాతి ఘనతని ప్రపంచానికి చాటిచెప్పడానికి ఎన్టీయార్ ప్రతిష్టాత్మకంగా తీసుకుని స్వయంగా దగ్గరుండి పర్యవేక్షించి నిర్మించిన విగ్రహాలు నిమజ్జనమైపోయాయి సరే, అంత విధ్వంసాన్నీ సృష్టించీ సంతుష్టి పరిచే ఫలితమేమైనా సాధించగలిగామా? తెలుగుదనానికి చిరునామాగా ఇన్నాళ్లూ నిలిచిన ఆ విగ్రహాలే ప్రపంచం ముందు మన విజ్ఞతని నిలదీస్తున్నాయి. ఆవేశం, హక్కులూ, ఉద్యమాలూ, అణిచివేతలూ, రెచ్చగొట్టడాలూ.. సాధించుకోవడాలూ.. వీటన్నింటికీ మనలో మానవత్వం హరించుకుపోయి దానవత్వం అలవర్చుకోవడమే సబబనుకుంటే మన ప్రయాణం రాతియుగానికి తప్ప బంగారు భవిష్యత్ వైపు కాదు.

జరిగింది ఆర్థిక నష్టమో, మానసిక కష్టమో తేల్చుకునేలోపే కాలం మన మూర్ఖత్వాన్ని సమాధి చేసేస్తుంది అలవోకగా! దిగ్భ్రమ నుండి స్థిమితపడితే.. తప్పూ ఒప్పుగానే కన్పిస్తుంది.. ఒప్పూ తప్పుగానే కన్పిస్తుంది. కాస్తో కూస్తో మనసుకి కష్టమన్పించేదల్లా ఆ కాసేపే! ఆ దిగ్భ్ఱాంతిని దాటేస్తే ఎవరు బ్రతుకు వారు బ్రతికేయవచ్చు.. ట్యాంక్ బండ్ మీద విగ్రహాలని మర్చిపోయి! మరో బలీయమైన అంశమేదైనా మనల్ని కలిచివేసేటంత వరకూ అంతా హ్యాపీసు! మన శరీరాలు ఎంత మందమెక్కుతున్నాయో అర్థం కావట్లేదూ.. !!