ాలా జోవియల్‌గా స్పెండ్ చేస్తుంటాడు.. అతని మాటల్ని ఎంజాయ్ చేసే సర్కిల్ ఎంతోమంది ఉంటారు కూడా!

ఇది ఓ చిన్న ఉదాహరణ మాత్రమే.. హ్యూమన్ రిలేషన్స్‌లో ఉన్న పర్సనాలిటీ డిజార్డర్‌కి ఓ మచ్చుతునక ఇది.

పుట్టి బుద్ధెరిగాక ఎప్పుడైనా ఓ రెండుసార్లు ఎవరైనా స్వీట్స్ పెడితే వద్దనండి.. మన కళ్లల్లోకి మన పేరెంట్స్ కేరింగ్ చూపులు గుచ్చుకుని.. ఓ నిర్ణయం తీసేసుకుని.. "మా వాడికి స్వీట్స్ ఇష్టం ఉండదు" అని ఓ కంక్లూజన్‌ని వారు జీవించినంతకాలం మోస్తూనే ఉంటారు.

పై రెండు ఉదాహరణల్నే తీసుకుంటే మాట్లాడడానికీ ఉత్సాహకరమైన వాతావరణమూ, కామన్ సబ్జెక్ట్ ఉండాలన్న విషయమూ.. స్వీట్స్ తినడానికీ ఆకలీ, నచ్చిన స్వీటూ, ఇష్టంగా తినగలిగే అట్మాస్ఫియరూ ఉండాలన్న విషయమూ మనం విస్మరిస్తాం.

ఓ మనిషి మన గమనిస్తుండగా ఒక పని పట్ల ఒకటికి రెండుసార్లు ఒకేలా స్పందిస్తే అతను జీవితాంతం అలాగే ఉంటాడని మనం నిర్ణయించేస్తాం. ప్రచారం చేస్తాం.

దీని గురించి ఇంత చెప్పుకోవలసిన అవసరం ఏముంది అని మీకు అన్పించవచ్చు.

మన కుటుంబాల్లోనూ, స్నేహాల్లోనూ ఎందరివో అలవాట్లూ, వ్యక్తిత్వాలూ ఇలాగే తప్పుడు అంచనాలతో ఓ మూసలోకి ఇరికించేయబడుతుంటాయి.

"మా అమ్మాయికి మాటలు రావు.. బొత్తిగా లోకజ్ఞానం లేదు, ఎలా బ్రతుకుతుందో ఏమిటో" అని గట్టిగా వాటేసుకుని ఇన్‌సెక్యూర్డ్‌గా ఓ పదేళ్లు ఒకటే మాటని చెప్పుకుంటూ వెళితే ఆ అమ్మాయి జీవితాంతం బేలగా కాక ఎలా చూస్తుంది? మనం స్లో పాయిజన్‌లా మన అసంపూర్ణ ముద్రల్ని వారిపై గుద్దేస్తున్నాం. పాపం వారు అలాగే బ్రతుకుతారు.. తల్లిచాటు కొడుకుల్లా.. అమ్మకూచి కూతుళ్లల్లా.

పేరెంట్స్, పిల్లలకే కాదు.. ఇది అందరికీ వర్తిస్తుంది! అదెలాగో మరో చిన్న ఉదాహరణతో చెప్తాను.

"శ్రీధర్ గారూ.. మీ రాతల్ని బట్టి మీరు చాలా సీరియస్ టైప్ అనుకున్నానండీ.. మీరేంటి ఇంత గోలగోల చేస్తున్నారు.. అస్సలు మీరూ కంప్యూటర్ ఎరా ఎడిటరూ ఒక్కరేనా" అని ఇదే మాట నన్ను నేరుగా కలిసి, కొంత చనువు ఉన్న ఎంతోమంది చెప్తుంటారు.

అలాగే మరోవైపు "శ్రీధర్ గారూ మీరేంటండీ.. ఇంత మౌనంగా ఉన్నారు.. మీరు చాలా సరదాగా ఉంటారని expect చేశామే" అని మరికొందరు అంటుంటారు.

ఇక్కడ మొదటి స్టేట్‌మెంట్ ఇచ్చిన వ్యక్తులకు నేను ఒకటి రెండు సందర్భాల్లో ఒకలా అర్థమై ఉంటాను.. రెండవ స్టేట్‌మెంట్ ఇచ్చిన వ్యక్తులకు నేను మరొక సందర్భంలో మరొకలా అర్థమై ఉంటాను.

కొన్నిసార్లు రెండు స్టేట్‌మెంట్లూ కరెక్టే, కొన్నిసార్లు రెండూ తప్పే.. మరికొన్నిసార్లు రెండింటిలో ఒకటే కరెక్ట్ కావచ్చు. It depends on the situation, my mood at that point of time. అంతే తప్ప నేను రెండూ కాకుండాపోనూ, రెండూ అయీపోనూ!!

మనం ఒక మనిషినీ, ఓ సందర్భాన్నీ, దానికి ఆ మనిషి ఆ క్షణంలో వ్యక్తపరిచిన ఎమోషన్‌నీ జతచేసి.. ఓ అభిప్రాయంగా మన మనస్సులో ముద్రించేస్తున్నాం.

మనిషి ఒక్కరే కావచ్చు.. సందర్భమూ, ఎమోషన్ మారొచ్చు.. మన అభిప్రాయం ఇలా వేసేసుకున్నాం కాబట్టి ఎమోషనూ అలాగే రావాలనుకోవడం, అలా రాకపోతే నోరెళ్లబెట్టడం.. it’s our fault only.

"నాకు వంకాయ కూర ఇష్టముండదు.." ఇది ఎవరైనా వంకాయ వడ్డించేముందు నేను చెప్పాననుకోండి.. ఇక ఆ విషయం వారికి గుర్తున్నంతకాలం వంకాయని నిర్ధాక్షిణ్యంగా నాకు దూరం చేసేయగలరు 🙂

నాకు వంకాయ ఎందుకు ఇష్టముండదో కారణాలు వారికి అనవసరం.. కారణం చెప్పాలంటే లోపల పురుగులు ఉంటాయనీ, అవతల వారు శుచీశుభ్రం పాటించని వారైతే ఇష్టం ఉండదని తప్పించుకోవడం నా మనస్సులో నేను ఏర్పరుచుకున్న క్రైటీరియా.

మరోచోట వంకాయ చాలా శుభ్రంగా వండి ఉండొచ్చు.. నాకు తినాలని ఉంటుంది.. వాళ్లూ సర్వ్ చెయ్యబోతారు.. పక్క నుండి ఓ వాయిస్ విన్పిస్తుంది.. "అబ్బాయికి వంకాయ ఇష్టముండదు.. ఆ వేసేదోదో ఓ రెండు ముక్కలు ఎక్కువ నాకు వేయండి" అని! ఎంత మండుతుంది మనకు?

సో.. ఇంతకీ చెప్పొచ్చేదేమిటంటే.. కేరింగ్‌గా ఉండడం అంటే.. స్నేహితుల్నీ, కుటుంబ సభ్యుల్నీ పట్టించుకోవడం అంటే.. వారి క్యారెక్టర్ మొత్తాన్నీ మనమే చిత్రించేసి.. ఓ ఫ్రేమ్‌లో బంధించేసి.. "మా ఫ్రెండూ, మా అబ్బాయీ, మా అమ్మాయి.. ఇలాగే ఉంటారు" అని వారి బ్రతుకునీ బొమ్మరిల్లు సినిమాలోని ఫాదర్‌లా బ్రతికేయడం కాదు.

మనుషులు సందర్భాలకు తగ్గట్లు భిన్నంగా ప్రవర్తిస్తారు.. వారిని క్వశ్చన్ చెయ్యడానికి మనం హక్కుదారులం కాదు.. వారిని ఎక్కువ పట్టించుకుంటున్నాం కాబట్టి.. మన ఇష్టాన్ని రంగరిస్తున్నాం కాబట్టి.. మన ఆలోచనల్లోనే వారు జీవించాలి అనుకోవడం.. వారి గొంతు పెగిలే లోపు మన గొంతు డామినేట్ చేయడం సంస్కారం కాదు.

గమనిక: ఈ పోస్ట్ ఎవరికైనా పనికొస్తుందని మీకు అన్పిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్‌కీ షేర్ చెయ్యగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

మన మనస్సులో! ఈ వాస్తవం రాజకీయ నాయకులకూ తెలుసు, మీడియాకీ తెలుసు, అడ్వర్‌టైజర్లకూ తెలుసు.. చివరకు మనకూ తెలుసు!!

ఎన్నో ఏళ్లుగా స్వంత ఆలోచనలనూ, జీవితాలనూ వదిలేసి.. మీడియా, రాజకీయ నాయకుల గురించి మాత్రమే మాట్లాడుకుంటూ గడుపుతున్న వారు తెలీకుండానే ఓ ఉచ్ఛులో కూరుకుపోయారన్నది కాదనలేని వాస్తవం.

అది ఎలాంటి ఉచ్ఛు అంటే.. కొందరి అబద్ధాలు మనకు నిజమనిపిస్తాయి.. మరికొందరు రాజకీయ నాయకుల, మీడియా వ్యక్తుల అబద్ధాలు మన అపనమ్మకాన్ని బట్టి అబధ్ధాలనిపిస్తాయి.

మనం అనుకునే నిజం ముందు అబద్ధాన్నీ, అబద్ధం ముందు నిజాన్నీ కంపేర్ చేసుకుంటూ, ఖండించుకుంటూ… మనది కాని జీవితాన్ని, మన కోసం కాని ఆలోచనలను మనం చాలా ఏక్టివ్‌గా cultivate చేసుకుంటూ ఉంటాం.

పండుని తొలిచిచూస్తే లోపల డొల్లే మిగులుతుంది.. అలాగే నిజాన్ని తెలుసుకునే లోపు జీవితమే ముగియొచ్చు.. లేదా ఇలాంటి వాటి కోసమా మనం ఇంత సమయం వృధా చేసుకున్నది అన్పించవచ్చు.

"సత్యం" గురించీ, తన గురించీ తెలుసుకోవడానికి జీవితాలను త్యజించిన చరిత్రలు మనకు ఇప్పుడు అవసరం లేదు.. ఇంకా చెప్పాలంటే మన గురించి తెలుసుకోవడం, ఆత్మపరిశీలన చేసుకోవడం అస్సలు రుచించదు. ఎంతసేపూ మన సత్యాన్వేషణలన్నీ లోకాన్ని జల్లెడ పట్టడం వైపే.

లోకం పట్ల మనకున్న క్యూరియాసిటీనీ, మంచో చెడో క్షణాల్లో ఏర్పడే అభిప్రాయాలనూ బలహీనతగా చేసుకునే widespread ఉన్న మీడియా కావచ్చు, రాజకీయ నాయకులు కావచ్చు, సినిమా డైరెక్టర్లు కావచ్చు.. మనల్ని వినోదింపజేస్తున్నారు.. తమ ఆలోచనల్ని మన మీద రుద్దుతున్నారు. మనలో కొంతమందిమి వాటిని ఆస్వాదిస్తున్నాం, కొందరం మొదట తిరస్కరించి.. మన తిరస్కారం ఎక్కడా చెల్లుబాటు కాదని అర్థమయ్యాక ఆ ఆలోచనల్నే బలవంతంగా అంగీకరించేస్తున్నాం.. మొత్తానికి మన జీవితాన్ని మనం జీవించకుండా ప్రతీ ఒక్కరూ చాలా లక్ష్యంబద్ధంగా మనల్ని తమవైన ఆలోచనల్లోకి లాగేసుకుంటున్నారు.

మన ప్రతీ రోజుకీ ఓ మూడ్ ఉంటుంది.. పొద్దున్నే మనం చదివే న్యూస్ పేపర్‌నో టైటిల్‌ని బట్టి ఆ మూడ్ సెట్ అవుతుంది. ఇవ్వాళ్టి మూడ్.. "రత్నగిరికి తరలిపోతున్న గ్యాస్", రేపు మరొకటి ఉంటుంది. మొత్తానికి మన ఆలోచనలు తెలీకుండానే వేరొకరిచే ట్యూన్ చేయబడుతున్నాయి. లంచ్ టైమ్ లోనో, డిన్నర్ టైమ్ లోనో టివి పెడతాం.. ఆ టాపిక్‌పై స్పెషల్ స్టోరీనో, డిస్కషనో జరుగుతూ ఉంటుంది. ఓ సగటు మనిషిగా ఏ అన్యాయాన్నీ అడ్డుకోలేం అని తెలిసినా.. టివి సెట్ల వైపు చూసి నాలుగు తిట్లు తిట్టుకుని.. అన్యాయాన్ని అడ్డుకున్నట్లు ఫీలై హాయిగా నిద్రపోతాం. ఇక్కడ మాస్‌గా జనాల మూడ్‌ని సెట్ చేయడంలో మీడియా సక్సెస్ అయింది.. ఓ సగటు మనిషిగా ఏది ఎంతవరకూ తీసుకోవాలో.. ఏది మన చేతుల్లో ఉంటుందో తెలుసుకోవడంలో మనం ఫెయిలయ్యాం.

అందుకే మన ఆలోచనలు ఇతరులచే హైజాక్ చెయ్యబడుతున్నాయి. ఇది సోషల్ మీడియాకీ పాకింది. ఎవరో ఏ హీరో గురించో, ఏ సినిమా గురించో, ఏ రాజకీయాల గురించో తిడుతూనో, మంచిగానో పెడతారు. మన అభిప్రాయాలు పుట్టగొడుగుల్లా మొలుచుకుని వస్తాయి. ఎప్పుడెప్పుడు వాలిపోదామా అని రెక్కలు కట్టుకుంటాయి. అవి మనకు అవసరం లేని ఆలోచనలు అని ఫిల్టర్ చేసుకునేటంత ఓపిగ్గా ఉండం. ఏదో ఒకటి వెళ్లగక్కేసి.. నలుగురిలో నారాయణలా మనమూ ఉన్నామన్న అస్థిత్వం మిగుల్చుకోవడమే మన తాపత్రయం.

అందుకే మన బ్రతుకులు అతుకుల బొంతలగానే ఉంటున్నాయి.. మన ఆలోచనలు మనవైపు ప్రసరించకపోవడం చేత! మన మనస్సుల్లో సృష్టించబడే ఆలోచనల్లో కనీసం ఓ 10 శాతమైనా మన గురించినవై ఉంటే మనం ఖచ్చితంగా బాగుపడతాం. లేదంటే హీరో హీరోయిన్ల ఫొటోలూ, రాజకీయ అజెండాలూ, సినిమా కబుర్లూ.. ఇలా మనవి కాని అంశాల గురించి ఉన్న వయస్సునీ, ఓపికనీ కసితీరా వాడేసి.. మన లైఫ్ ఎలా ముగింపుకు చేరిందో అర్థం కాక ముగిసిపోతాం.

గమనిక: ఇది ఎవరికైనా పనికొస్తుందని భావిస్తే మీ ఫ్రెండ్స్‌కీ షేర్ చెయ్యగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

కెరీర్ గురించీ, సొసైటీ గురించి, మనస్థత్వాల గురించీ, పుస్తకాల గురించీ చాలా చాలా మాట్లాడుుకునే వాళ్లం.

ICWAIలో కాస్ట్ అకౌంటెన్సీ కావచ్చు, స్టాటిస్టిక్స్ కావచ్చు… ఓ problem రత్నాకర్ గారని మా డైరెక్టర్ బోర్డ్ మీద స్టెప్ బై స్టెప్ బోర్డ్ మీద నేరేట్ చేస్తూ పోతుంటే… అందరూ ఆ స్టెప్స్ రాసుకుంటుంటే మేమిద్దరం మాత్రం కేవలం ఆ problemలోని వేల్యూస్ ని ఓ పక్కన మార్జిన్ లో రాసుకుంటూ ఠకాఠకా కాలిక్యులేషన్లు చేస్తూ.. problemలోని సొల్యూషన్ ఎవరం ముందు చెప్ధామా అని పోటాపోటీగా కూర్చునే వాళ్లం.

ఇంట్రెస్ట్ కొద్దీ ఇద్దరం బ్రెయిలీ లిపి ప్రాక్టీస్ చేశాం.. గ్రాఫాలజీ, బాడీ లాంగ్వేజ్ వంటివి స్టడీ చేస్తూ డిస్కస్ చేస్తూ ఉండేవాళ్లం.

అంతా బాగుంది… అనుకుంటుంటే మా ఇద్దరి మీద పుకార్లు మొదలయ్యాయి. నీలిమ చాలా బాగుంటుంది. తనతో క్లోజ్ గా మూవ్ అవ్వాలని చాలామంది రకరకాలుగా ట్రై చేసేవారు. తనకి తెలుసు ఏ చూపుల్లో ఏ అర్థముందో.

వారి అసంతృప్తి మా ఇద్దరి రిలేషన్ మీద పడింది. మేం ఇద్దరం మాట్లాడుకుంటుంటే ఎక్కడ్నుంచో చూపులు క్యూరియస్ గా తొంగిచూస్తుండేవి.

నేను హాస్టల్ లో ఉండేవాడివి. ఓరోజు క్లాసెస్ అయ్యాక రూమ్ కెళ్లి మా రూమ్మేట్ అమర్ అని పాపం నాకు ప్రాణం ఇచ్చేవాడు.. అతనితో కలిసి మెస్ కి బయల్దేరాం. మెస్ కి వెళ్లాలంటే ఇనిస్టిట్యూట్ దాటి వెళ్లాలి. కాజువల్ గా ఇనిస్టిట్యూట్ వైపు చూసుకుంటూ వెళ్తుంటే ఆఫీస్ రూమ్ ఓపెన్ చేసి ఉంది. ఈ టైమ్ లో రత్నాకర్ గారు ఎందుకున్నారా అని మెల్లగా గేట్ తీసుకుని లోపల స్టడీ అవర్స్ లో ఉన్న ఇతర ఫ్రెండ్స్ కోసం వెళ్తున్నట్లు వెళ్లాం.

రత్నాకర్ గారు ఏదో చెప్తున్నారు.. మా నీలమ తల వంచుకు కూర్చుంది.. ఆ దృశ్యం ఇప్పటికీ నా కళ్లెదుట గుర్తుండిపోయింది. స్టడీ అవర్స్ లో ఉన్న ఫ్రెండ్స్ ని వెళ్లి అడిగాం.. ఏం జరుగుతోంది అని.

“మీ ఇద్దరి గురించి కంప్లయింట్లు నీలిమ వాళ్ల పేరెంట్స్ కి వెళ్లాయట, వాళ్లు రత్నాకర్ సర్ ని హెచ్చరించారు.. అందుకే ఆయన క్లాస్ తీసుకుంటున్నారు” అని చెప్పారు.

ఒక అమ్మాయి నాతో ఎలాంటి కల్మషం లేకుండా స్నేహం చేస్తున్న పాపానికి ఇలా తలదించుకోవలసిన పరిస్థితిని నేను జీర్ణించుకోలేకపోయాను. చాలా ఏడుపొచ్చింది. మెస్ కెళ్లకుండా వెనక్కి రూమ్ కెళ్లాం అమర్, నేనూ.

నాకు కళ్లల్లో నీలిమ ఫేస్ చేస్తున్న ప్రాబ్లమే కన్పిస్తోంది. వెళ్తూ స్లీపింగ్ పిల్స్ తీసుకున్నా, అమర్ వద్దన్నాడు.

నేను మానసికంగా ఇప్పుడున్నంత బలవంతుడిని కాదు అప్పట్లో. దానికితోడు నాకు చాలా ఇష్టమైన మా నీలిమని నా నుండి దూరం చేస్తున్నారన్న బాధ.

భారీ మొత్తంలో స్లీపింగ్ పిల్స్ వేసుకున్నా. ఆరోజు రాత్రి నేను చనిపోవాల్సింది.. మా అమర్ నా ప్రాణం నా నుండి విడిపోయే దశలో నా నుండి “నేను ఇంకా బ్రతకను అమర్” అని పిచ్చిపిచ్చిగా మాట్లాడడం విని భయపడిపోయి ఇప్పుడే వస్తానంటూ వేరే ఫ్రెండ్స్ ని తీసుకు వచ్చి హాస్పిటల్ లో చేర్చబట్టి బ్రతికాను.

డాక్టర్ అన్నాడట.. ఐదు నిముషాలు ఆలస్యం చేసుంటే.. తను అస్సలు బ్రతికేవాడు కాదు అని!

తర్వాత మా వాళ్లు వచ్చి నన్ను తీసుకెళ్లిపోయారు.. కనీసం నీలిమని కలిసే అదృష్టమూ కలగలేదు. సెల్ ఫోన్లూ, ఇ-మెయిల్స్ ఉండేవి కాదు. మా అమర్ నీలిమ ఎలా ఉందో చెప్పడానికి, నాతో కాసేపు గడపడానికి అప్పుడప్పుడు మా ఊరు వచ్చేవాడు.

నేను ICWAI ఫైనల్ కోసం చెన్నై వెళ్లి ఆ తర్వాత సినిమా ఇండస్ట్రీలోనూ, కంప్యూటర్ రంగంలోనూ సెటిల్ అయ్యా.

తర్వాత ఓరోజు పనిమాలా నీలిమ గురించి ఎలాగైనా తెలుస్తుందేమోనని తెనాలి వెళ్లి ఉదయం నుండి మధ్యాహ్నం వరకూ తిరిగా. ఫలితం లేదు. తను ఓ ఆర్మీ అతన్ని పెళ్లి చేసుకుంది అన్నది మాత్రం తెలిసింది.

ఇంటర్నెట్ లో అన్ని సైట్లలోనూ తన ప్రొఫైల్ కోసం వెదుకుతూనే ఉన్నా ఇప్పటికీ.

నాకు అతి పెద్ద కోరికల్లో ఇదొకటి .. నేను చనిపోయేలోపు ఒక్కసారైనా మా నీలిమాకిరణ్ ని కలవాలన్నది.

తను అంటుండేది “కల్మషం లేని చాలా మంచోడివి, మంచి టాలెంట్ ఉంది, బాగా కష్టపడతావు.. ఎప్పటికైనా గొప్ప స్థానానికి చేరతావు శ్రీధర్” అని. నాకే నమ్మకం ఉండేది కాదు. అలాంటిది తన ముందు ఇప్పుడు నిలబడాలని ఉంది. కానీ సాధ్యమవుతుందా?

_________________________________________________________________________

మీలాంటి, నాలాంటి ఇరుకు మనస్థత్వాలు ఎన్ని గొప్ప స్నేహాల్ని ఇలా పనికిమాలిన మాటలతో, రాతలతో, ఛేష్టలతో అవహేళన చేస్తున్నాయి?

ఎంతమంది నిజమైన స్నేహితులు స్నేహితులుగా బ్రతకలేక విడిపోతున్నారు?

నా విషయంలో మా నీలిమని కోల్పోయిన బాధ ఎంతమందికి అర్థమవుతుంది? నాకు ఎంతమంది స్నేహితులైనా ఉండనీయండి.. నేను ఏ స్థాయికైనా ఎదగనీయండి.. ఎవరైనా, ఏదైనా మా నీలిమాకిరణ్ తర్వాతే!! ఈ మాట నేను ఎప్పటికీ మనస్ఫూర్తిగా నా ప్రాణాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుని చెప్పగలను.

థాంక్యూ నీలిమా.. నువ్వు నాకు అందుబాటులో లేకపోయినా నేను నీతోనే ఉన్నాను.

చివరిగా మిత్రులకు ఓ విన్నపం స్నేహం విలువ అవసరాలకు వాడుకునేది కాదు.. సంకుచితత్వంతో కార్నర్ చేసి spoil చేయాల్సింది కాదు. మనం అమాయక స్నేహాల్ని తప్పుగా చూస్తున్నామంటే ఆ పాపం ఊరికే పోదు. ఇది కర్మసిద్ధాంతం కాదు.. అలా చేసి చూడండి ఫలితం మీకే తెలుస్తుంది.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

బంధించిన విషయం కాదు.. మనకు రోజూ కడుపు నిండుతోంది కాబట్టి.

కిరాణా షాపుకెళ్లి కేజీ బియ్యం ధర పెరిగిందని, కూరగాయల ధరలు పెరిగాయనీ షాపు వాడు చెప్తే.. మన వేలాది జీతంలో ఓ 4-5% కాస్టాఫ్ లివింగ్ పెరిగిందని గ్రహించి.. అయినా దర్జాగా బ్రతగ్గలుగుతున్నందుకు మన ఫైనాన్షియల్ ప్లానింగులనూ, మన ఉద్యోగాల్ని చూసి మనం గర్వపడుకునే బాపతు జనాలం మనం!

పల్లెటూల్లో రైతెలా బ్రతుకుతున్నాడో మనకు తెలీదు, తెలుసుకోవలసిన అవసరమూ లేదు.

నాది రైతువారీ కుటుంబం. ఇప్పుడు మా పొలాలు కౌలు చేసే అతను పొలాన్ని ఎంత బంగారంగా చూసుకుంటాడో నాకు తెలుసు.. సంవత్సరానికి నాలుగైదు వేలు అదనంగా పొలానికి పెట్టుబడి కావల్సి వస్తే ఎంత అల్లాడిపోతాడో తెలుసు, నేను సాగుబడి చేయకపోతున్నా కష్టపడి సాగుబడి చేస్తున్న అతనికి నాకు వీలున్నంత సపోర్ట్ చేస్తుంటాను. ఇది గొప్పదనానికి చెప్పట్లేదు.. ఊళ్లల్లో రైతులు, కౌలుదార్లు ఎలా బ్రతుకుతున్నారో వేలాది రూపాయలు సంపాదించే మనం మర్చిపోతున్నాం.

వంద రూపాయలు అప్పు పుడితే సర్ధుకుని ఒకటో రెండో రోజులు గడిపే మన గ్రామీణ వెనుకబాటుతనాన్ని మర్చిపోయి మనం పబ్బుల్లోనూ, మోటార్ బైకుల రేసుల్లోనూ, ఫ్రెండ్స్‌తో వేలకు వేల పార్టీల్లోనూ గడిపేస్తున్నాం.

మనం సంపాదించిన డబ్బుని మనం ఖర్చుపెట్టుకోవడంలో తప్పేముంది అని ఇక్కడ చాలామంది క్వశ్చన్ చేయొచ్చు. నిజమే మనం స్వార్థపరులం.. ఎంతైనా ఖర్చుపెట్టేయగలం మన ఆనందాలకు! మీకు పొలాలుంటే ఒక్కసారి మీ ఊళ్లో రైతులు పడుతున్న కష్టాల్ని గుర్తుతెచ్చుకుని ఖర్చుపెట్టండి.

"రైతు గురించి ఎందుకు ఆలోచించాలి? మాకు అవసరం లేని టాపిక్స్ గురించి చెప్పేసి మా మూడ్‌లు ఖరాబు చేయకండి.." అంటూ విసుక్కుని కాలక్షేపపు కబుర్లలోనూ, జోకుల్లోనూ మునిగి తేలకండి.

అదే రైతు లేనిదే.. ఆ రైతు కష్టపడి పండించిన నాలుగు బియ్యం గింజలు లేనిదే మన వంటిళ్లల్లో పొయ్యి వెలగదు. మన ఆకలి తీరదు.. మన కాలక్షేపాలు సాగవు. ఆకలేసినప్పుడు ముద్ద దిగడాన్ని మించిన ఆనందం ఏ సినిమాలోనూ, జోకుల్లోనూ, కబుర్లలోనూ దొరకదు.

మనం గ్రామాల నుండి వలస వచ్చాం… పెద్ద పెద్ద నగరాలకూ, విదేశాలకూ విస్తరించాం.

మన లైఫ్ స్టయిల్ మారింది.. ఆదాయాలూ, అవసరాలూ, స్టేటస్‌లూ అన్నీ మారిపోయాయి కాబట్టి మన పాత గ్రామాలెలా పోయినా, మన రైతులెలా బ్రతికినా మనకు అనవసరం అనుకుని, కళ్లు మూసుకుని అదే రైతు కష్టపడి పండించిన ముద్దని ఆవురావురుమంటూ మింగేయడం మనకు సిగ్గుగా అన్పించదు.

డబ్బులిచ్చి బియ్యం కొన్నాం కాబట్టి తినే ప్రాప్తం మనకొచ్చినట్లే అన్నది మన అహంకారం. కష్టపడి పండించి.. ఓ పది బస్తాలు స్వంత అవసరాలకు ఇంట్లో ఓ మూలన పడేసుకున్న పాత రోజులు, మన పెద్దల రోజులు మనకు తెలీవు.

ఇంకా పచ్చిగా చెప్పాలంటే వడ్లూ, బియ్యం పండించి నలుగురికీ కూడుపెట్టగల మహారాజులుగా ఒకప్పుడు బ్రతికి ఇప్పుడు అవే బియ్యాల్ని కొనుక్కు తినే వినియోగదారుడిగా మారిపోతాం. ఈ మార్పు మీలో చాలామందికి తెలియకపోవచ్చు. "బీరూ, బ్రాందీలూ కొనుక్కున్నట్లే బియ్యమూ కొనుక్కుంటున్నాం తప్పేముంది" అని అమాయకంగా చూసే మన ఎదుగుదలకు ఇంకేం వాస్తవాలు చెప్పగలం?

"అలా మనం కొనుక్కునేవి చెమటోడ్చి పండించే వాడు తన కడుపు నింపుకోలేకపోతున్నాడు, పస్తులు ఉంటున్నాడు" అంటే అవి మనకు రుచించని ఆకలి కేకలుగా.. టివి ఛానెళ్లనీ ఠక్కున మార్చేసే అవసరం లేని విషయాలుగా మిగిలిపోతుంటే.. ప్రపంచానికి కూడుపెట్టే అన్నపూర్ణని ఆదుకునేదెవ్వరు?

కుర్చీలు కాపాడుకోవడం తప్ప ప్రభుత్వాలు పట్టించుకోవు..
కొనుక్కుని తినడమే తప్ప వెనుకున్న కష్టాలు గ్రహించని ప్రజలకు ఇవేం పట్టవు..
కంప్యూటర్ల ముందు కబుర్లు చెప్పుకుంటూ గడిపే మనకు ఇలాంటివేమీ అవసరం లేదు..

రైతు బ్రతికినా, చచ్చినా.. అది ఓ వార్తే, మరు క్షణంలో ఓ పాటని చూస్తూ దాన్ని మర్చిపోవడమే మనకు తెలుసు.

"మనమేం చెయ్యగలం.." అని మాత్రం అనకండి.. తినే ముద్ద సాక్షిగా కనీసం రైతు బాధ గురించి ఆలోచిద్దాం, ఓట్లేసేటప్పుడు రైతుని దృష్టిలో పెట్టుకుని నాయకుల్ని ఎన్నుకుందాం, కడుపు నింపేవాడు లేకపోతే జీవితమే లేదు! ఆ ఒక్క basic fact గుర్తుంటే చాలు.

గమనిక: నేను రాసే వ్యాసాల్లో ఆవేదన ఉండొచ్చేమో గానీ ఎవర్నీ తప్పు పట్టను, అది గ్రహిస్తే చాలు.. కాబట్టి ఎవరూ నొచ్చుకోవలసిన అవసరం లేదు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్