కాస్త దూరంలో తెలిసిన మనిషి.. మనం గమనించినా వాళ్లు గమనించి పలకరింపుగా నవ్వేవరకూ వేచి చూసేటంత.. వాళ్లు గమనించకపోతే మౌనంగా ఉండిపోయేటంత పల్చని రిలేషన్ అన్నమాట..

దగ్గరగా వచ్చి పలకరింపుగా నవ్వారు.. మనమూ నవ్వాం.. ఏదో అడిగారు.. మన మానానికి మనం సమాధానం చెప్పుకుపోతున్నాం.. ఆ మనిషి అదేం పట్టనట్లు “మళ్లీ కలుద్దాం” అని సాగిపోయారు. అక్కడ ఆయన అడిగింది ఫార్మాలిటీకి మాత్రమే అనీ.. మన సమాధానం ఆయనకి అవసరం లేదనీ అర్థమయ్యేసరికి మరో మనిషి పలకరించారు. ఈసారి నవ్వి ఊరుకున్నాం.

ఒక వయస్సులో హృదయం అనేది ఒకటి ఉంటుందనీ.. మనుషుల మధ్య ఇంటరాక్షన్ దాని ద్వారానే జరుగుతుందనీ గుడ్డిగా నమ్ముతారు. కళ్లల్లోని సూటిగా చూడడమూ, ఆ కంటి కదలికల్లో భావాలను ఒడిసి పట్టుకోవడమూ, హృదయాన్ని మాటల్లో పలికించడమూ, ఎక్కడ ఎవరితో ఉన్నా 100% గడిపేయడమూ ఇవన్నీ ఇవ్వాళ్టి రోజున సినిమాల్లో ఎమోషన్లకే పరిమితమన్నమాట. అందుకే మనం పోగొట్టుకున్నవి సినిమా సీన్లలో డైరెక్టర్ హృద్యంగా ప్రజెంట్ చెయ్యగానే హృదయాన్ని టచ్ చేసినట్లు ఫీలైపోతున్నాం. మనుషుల మధ్య ఓ బలమైన అటాచ్మెంట్ ఇప్పటికీ కొన్ని సందర్భాల్లో ఉంది.. కాకపోతే అది ఉన్నట్లు మనం express చెయ్యం.. ఏదైనా ఎమోషన్‌ని express చెయ్యడం అంటే “ఎమోషనల్ ఫూల్‌”గా బ్రాండింగ్ వేయడానికి ఆస్కారమివ్వడమన్నమాట. ముఖ్యంగా చాలా లైటర్ వెయిన్‌లో సాగిపోతున్న సమాజంలో మనం express చేసినా ఆ ఎమోషన్లని తట్టుకోగలిగే.. కామెడీ చెయ్యకుండా ఉన్నది ఉన్నట్లుగా అర్థం చేసుకోగలిగే మనుషులు దొరకడం కష్టమే.

నవ్వుతున్నామంటే సంతోషంగా ఉన్నట్లే భావించే స్టేజ్‌కి వచ్చాం.. జోక్‌లకు వచ్చే నవ్వుకీ.. పలకరింపుగా వచ్చే నవ్వుకీ.. ఓ గేదరింగ్‌ని ఆస్వాదిస్తూ నవ్వే నవ్వుకీ.. హృదయం తనకి తాను సంపూర్ణంగా నవ్వుకునే నవ్వుకీ తేడా లేకుండా పోయింది. హృదయానికి ఓ భాష ఉంటుంది. అయితే దానితో పెద్దగా ఎవరికీ అవసరం పడట్లేదనుకోండి.

ఈ భూమ్మీద మనలాగా నవ్వేదీ, ఏడ్చేదీ.. రకరకాల ఫేసియల్ ఎక్స్‌ప్రెషన్లు కుమ్మరించేదీ ఒక్క మనుషులు మాత్రమే కాబట్టి ఇంకా చచ్చినట్లు మనుషులతో కంటిన్యూ అవుతున్నాం గానీ మనుషులతో ఉండాల్సిన బలమైన మూలాలు ఎన్నో ఇప్పటికే మనం నాశనం చేసుకున్నాం. ఎప్పుడో తెలుసా… మనస్సుకి కష్టమనిపించి దిగులుగా కూర్చున్న మనిషినీ, ఆ దిగులుని అర్థం చేసుకుని కాస్తంత సమయం వెచ్చించి లాలించవలసిన మనుషులు కాస్తా పెద్దగా నవ్వేస్తూ.. “ఏంటి మరీ చిన్న పిల్లల్లా ఇలా ఎమోషనల్‌గా.. లేచి ఆఫీస్‌కి రెడీ అవ్వు, అలా బయటికి వెళ్లిరా” అంటూ తామెదిగిపోయినట్లు.. దిగులు పడే వాడు ఎదగలేకపోయినట్లు ఇన్‌స్టెంట్ సొల్యూషన్లు సజెస్ట్ చేసి తమ పనిలోకి తాము వెళ్లిపోతున్న రోజే మనుషులకు మధ్య అండర్‌స్టాండింగ్ దెబ్బతినడం మొదలైంది. ఇవ్వాళ మనకున్న రిలేషన్లన్నీ కొన్ని రెడీమేడ్ ఫార్ములాల మధ్య కొనసాగుతున్న అడ్జెస్ట్‌మెంట్లు మాత్రమే. ఎవరో ఒకరు lowగా ఫీలైన రోజున, ఏదో ఒకటి తారుమారైన రోజున అంతా తట్టుకోలేనిదిగా కన్పిస్తుంది. జీవితమే వద్దనిపిస్తుంది.

– నల్లమోతు శ్రీధర్

ఏ పనైనా distract అవుతుంది.. యెస్, మనం మానవమాత్రులం, రకరకాల డీవియేషన్లు వస్తాయి. అలాగని పర్మినెంట్‌గా డీవియేట్ అయితే గొప్ప గొప్ప లక్ష్యాలు అస్సలు సాధ్యపడవు. దాదాపు 18 ఏళ్లు.. నా శ్రమ వయస్సు ఇది. ఈ 18 ఏళ్లుగా నేను భౌతికంగానూ, మనస్థత్వపరంగానూ తెలిసిన మిత్రులందరూ pronouce చేసే ఒకటే మాట.. అసలు ఇంత ఎనర్జీ, కమిట్మెంట్ నీకు ఎక్కడి నుండి వస్తోందని! అస్సలు ఏమాత్రం గొప్ప కోసం ఇలాంటి పర్సనల్ కన్వర్‌జేషన్లు పబ్లిక్ చెయ్యడం లేదు, నా గురించి నేరుగా తెలిసిన వాళ్ల సంగతి పక్కనపెడితే ఇక్కడ ఓ నెలరోజులు క్రితం పాలో అవడం మొదలెట్టిన వాళ్లకైనా తలొంచుకుని నా పని నేను ఎంత పట్టుదలగా చేసుకుంటూ వెళ్తానో అర్థమై ఉంటుంది. దీనికి ఒకటే కారణముంది… కొంతమంది డబ్బులోనూ, విలాసాల్లోనూ, మనుషుల్లోనూ, పార్టీల్లోనూ, ఫంక్షన్లలోనూ ఎంజాయ్‌మెంట్ అనుభవిస్తుంటారు. నాకు పనిలో వ్యక్తపరచలేనంత సంతృప్తి లభిస్తుంది.

నేనూ కొన్నిసార్లు distract అవుతుంటాను.. ఒకటికి పది వ్యాపకాలు నెత్తిన వేసుకోవడం వల్ల ఏర్పడే సమస్య ఒక ఎత్తయితే.. అందరూ ఓ మాస్ హిస్టీరియాలా ఓ పూనకంలో ఊగిపోయేటప్పుడు అటు ఫేస్‌బుక్‌లోనూ, బయటా కొన్నాళ్లు తెలంగాణ, మరికొన్నాళ్లు ఎలక్షన్లు, టెలిఫోన్ ట్యాపింగ్, క్రికెట్, ప్రత్యేక హోదా, రాజధాని నిర్మాణం, అవార్డుల తిరస్కరణ, బాహుబలీ, బ్రూస్‌లీ.. ఇలా రకరకాల విషయాలు అలల్లా జనాల మెదళ్లని కుదిపేస్తూ అందర్నీ ఓ వైపుకి లాక్కు వెళ్లేటప్పుడు ఎంత వినకూడదనుకున్నా, ఎంత చూడకూడదనుకున్నా యధాలాపంగా ఏ టివిలోనో, FB news feedలోనో అవి కళ్ల ముందు ప్రత్యక్షమవుతూనే ఉంటాయి. కాసేపు పని పక్కన పడేసి వాటి గురించి ఆలోచించడమూ, అంతలో వాస్తవంలోకి వచ్చి పనిలో పడడమూ జరుగుతూనే ఉంటుంది.

కానీ నేను నమ్మేదొక్కటే ఒక మనిషికి రెండు ప్రపంచాలుంటాయి. 1. తన ఒక్కడికి సంబంధించినది 2. బయటి ప్రపంచంచే ప్రభావితం చెందేది. తన ఒక్కడికి సంబంధించిన ప్రపంచంలో బాధ్యతగా, సంతృప్తిగా, సంతోషంగా ఉంటే బయటి ప్రపంచంచే ప్రభావితం చెయ్యబడే ప్రపంచం ఎంత బలంగా ఉన్నా మనల్ని ఏమీ చెయ్యలేదు. ఏ రోజైతే మన పని మనం మానేసి, మన బాధ్యతని పక్కనపెట్టి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ బ్రతకడం మొదలెడతామో ఆ రోజు మన స్వంత ప్రపంచం ఛిన్నాభిన్నం అయి బయటి ప్రపంచపు ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోవడం జరుగుతుంది. దీన్ని చాలా స్పష్టంగా నమ్ముతాను కాబట్టే ఏరోజూ బయటి ప్రపంచపు విషయాలపై నేను ఎప్పుడూ స్పందించను, ప్రతీ దానిపై నాకు నిర్థిష్టమైన అభిప్రాయాలు ఉంటాయి, ఆలోచనా, విశ్లేషణా ఉంటుంది.. కానీ దానికన్నా నా ప్రపంచంలో నేను బ్రతకడం నాకు ఇష్టం. నా పని నేను చేసుకోవడంలో పొందే సంతోషం వెలకట్టలేనిది.

హాపీగా బద్ధకంగా పడుకోవచ్చు.. నిజంగా అది మనస్సుకి నచ్చిన పనైతే నేనూ బద్ధకంగా గడపడానికి వెనుకాడను. కానీ అది మైండ్ ఆడే పెద్ద గేమ్. ఒక్కసారి బద్ధకాన్ని విదిలించుకుని పనిచెయ్యడం మొదలెడితే ఎంత పనైనా అవలీలగా సాగిపోతుంటుంది. అందుకే నిద్రపోయేటప్పుడో, ఆరోగ్యం బాగాలేనప్పుడో తప్పించి ఏ ఒక్క క్షణమూ నేను రిలాక్స్ అవ్వను. నేను చేసే మేగజైన్, వీడియోలు, టివి షోస్, పోస్టులూ, ఇతర పర్సనల్, ప్రొఫెషనల్ పనులను చూస్తే చాలామందికి ఈ విషయం స్పష్టంగా అర్థమయ్యే ఉండాలి.

పనిని ఇష్టపడే స్వభావం, ఆ పని ద్వారా సంతృప్తిని మూటగట్టుకునే విధానం ఈరోజు చాలామందికి అర్థం కావలసి ఉంది. “ఒక పని చేస్తే ఏమొస్తుంది.. ఇంత కష్టపడి మీకు లాభమేంటి” వంటి కాలిక్యులేటివ్ మాటలు నా కెరీర్ మొత్తం వింటూనే ఉన్నాను. మనం పనిని తూకం వేసి అమ్ముకోవడం మొదలెట్టాక లాభం లేనిదే పనిచెయ్యకూడదని మొండికేసుకుని కూర్చున్నాక మనస్సులో సంతోషం ఆవిరైంది, ఆరోగ్యాలు పాడై రోగాల బారిన పడుతున్నాం, చిన్న వయస్సులోనే ఒబేసిటీలూ, సైకలాజికల్ ప్రాబ్లెంస్, ఒంటరితనం, కాన్ఫిడెన్స్ లేకపోవడం వంటి సమస్యలు తలెత్తుతున్నాయి. లాభం గురించి ఆలోచించకుండా ఒళ్లొంచి పనిచేసేవాడికి ఇలాంటి మానసిక, శారీరక ఆరోగ్య సమస్యలూ ఉండవు, డిజప్పాయి‌ంట్‌మెంట్లుండవు, ఒంటరితనం ఉండదు, బద్ధకం ఉండదు.. ఇంకా చాలానే లాభాలు డబ్బుల్లో తూగలేని లాభాలన్నమాట. అందుకే ప్రతీదీ డబ్బుతో కొలవకూడదు.

శ్రమ సంస్కృతి మళ్లీ జీవితంలో భాగమైపోయిన రోజున అందరి మొహాల్లో మాయమైన చిరునవ్వులు మళ్లీ ప్రత్యక్షమవుతాయి. ముఖ్యంగా సంతృప్తికరంగా జీవితం సాగుతుంది.

– నల్లమోతు శ్రీధర్

ఏళ్ల తరబడి మైండ్‌లో పేరుకుపోయిన డిజప్పాయింట్‌మెంట్లు, వైఫల్యాలూ, నెగిటివ్ ఎమోషన్లు తెలీకుండానే మన మైండ్‌లో ఓ భాగమైపోతాయి. ఈరోజు మనలో చాలామంది బాధపడనిది సుఖంగా ఉండరు… తినడానికి తిండి ఉన్నా.. ఈ క్షణానికి అంతా హాపీగా ఉన్నా కూడా ఏదో గుర్తు తెచ్చుకుని బాధపడిపోతుంటారు.  దీనికి కారణం మనలో పేరుకుపోయిన అసంతృప్తి.

ఈ క్షణం బాధ మరుసటి క్షణం మర్చిపోతే ఏ గొడవా లేదు. కానీ అయిపోయిన బాధ జీవితాంతం వెంటాడుతుంది. మనమేదో కోల్పోయాం.. మనకు అన్యాయం జరుగుతోందీ.. లైఫ్ అస్సలు బాలేదు వంటి ఫీలింగులతో మనకు తెలీకుండానే మనలోని అసంతృప్తి తన ఉనికిని తాను పెంచిపోషించుకుంటూ ఉంటుంది. మనం హాపీగానే ఉండాలనుకుంటాం. కానీ మనలోని అసంతృప్తి మాత్రం మన సంతోషాన్ని ఎంటర్‌టైన్ చెయ్యనివ్వదు. మన లైఫ్ నాశనం అయిపోయిందన్న భ్రాంతిని నిరంతరం కలిగిస్తూ జీవితాంతం ఆ అసంతృప్తి చెక్కుచెదరకుండా ఉండేలా రగిలించుకుంటుంది.

అందుకే మనం ఎంత ప్రయత్నించినా బాధల్లోనే ఉంటాం.. కష్టాల్లోనే ఉంటాం.. డిజప్పాయింట్‌మెంట్లలోనే ఉంటాం. ఈ క్షణం హాపీగా ఉన్నా నిన్నటి గాయమో, రేపటి భయమో గుర్తు చేసుకుని మళ్లీ ఇన్‌సెక్యూర్డ్ ముసుగులో దూరిపోతుంటాం. ఈ మొత్తం డ్రామాని వదిలించుకోవాలంటే ఒక్కటే మార్గం…. మనం ఫీలవుతున్న డిజప్పాయింట్‌మెంట్ అంతా ఓ కల్పన అన్నది గ్రహించి… మన బ్రెయిన్‌లో కదలాడే థాట్స్‌ని నిశితంగా పరిశీలించడం మొదలెడితే డిజప్పాయింట్‌మెంట్ మాయమవడం మొదలవుతుంది. తాను క్రియేట్ చేసిన తప్పుడు భ్రాంతిని అంత నిశితంగా గమనించడాన్ని తట్టుకోలేదు డిజప్పాయింట్‌మెంట్ అనేది. సో మెల్లగా అది డైల్యూట్ అవుతుంది.

పై మేటర్ అర్థం కాకపోతే ఒకటికి పదిసార్లు చదవండి.. చాలా గొప్ప టెక్నిక్. ఎన్నో రకాల మానసిక, శారీరకమైన painsని ఎదుర్కోవడానికీ, భయాల్నీ, బాధల్నీ క్షణాల్లో అధిగమించడానికీ ఉపయోగపడే టెక్నిక్.  ఏ ఫీలింగ్‌కైనా ఆహారం కావాలి. ఆ ఆహారం మనం పుష్కలంగా ఇచ్చినంత కాలం అది కొండలా పెరిగిపోతుంది. ఎప్పుడూ ఏడుపు మొహం పెట్టుకునే వాడి బ్రెయిన్.. ఏ క్షణమైనా వాడు హాపీగా ఫీలయినా దాన్ని accept చెయ్యలేదు. వెంటనే ఏదో ఒకటి గుర్తు తెచ్చేసి వాడిని మళ్లీ ఏడ్చేలా చేస్తుంది. నెగటివ్ మైండ్‌సెట్ ఉన్న వాళ్లు స్పృహని కోల్పోయి నిరంతరం అవే నెగటివ్ ఆలోచనలు చెయ్యడం ద్వారా తమలో పేరుకుపోయిన నెగటివిటీనే జీవితాంతం పెంచి పోషించుకుంటూ ఉంటారు. ఒక్క క్షణం ఆగి.. అసలు ఎక్కడ తప్పు జరుగుతోందో గమనించి.. ఎందుకు కాస్త కూడా సంతోషాన్ని ఫీల్ కాలేకపోతున్నామో అర్థం చేసుకుని.. నెగిటివిటీని అలా తీక్షణంగా అబ్జర్వ్ చేస్తూ పోతే అది కరిగిపోతుంది.

జీవితం ఉన్నది సంతోషంగా గడపడానికి. మనం రోజూ చేసే ప్రతీ పనీ సంతోషంగా కూడుకున్నదీ.. సమస్యల్లా మనం ఆ పనుల్లో బాధని మాత్రమే ఐడెంటిఫై అవుతున్నాం.. అందుకే మనకిన్ని బాధలు. సంతోషంలో ఐడెంటిఫై అయితే జీవితాన్ని అద్భుతంగా మార్చే సంతోషమే మిగులుతుంది.

– నల్లమోతు శ్రీధర్

ఏటిట్యూడ్ అని ఒకటి ఉంటుంది.. మనం మన పట్లా, తోటి మనుషుల పట్లా, సమాజం పట్లా కలిగి ఉండే దృక్పధం!

మన పట్ల మనకు కాన్ఫిడెన్స్ ఉండదు.. మనమేమీ చెయ్యం.. అసలు కష్టపడం.. సో మనమంటే మనకు చులకన.. మన వల్ల ఏదీ కాదు అనే నిర్లిప్తత.

తోటి మనిషి విషయానికి వస్తే ఏదీ భరించలేం.. వాడు ఎదుగుతుంటే తట్టుకోలేం… పట్టించుకోనట్లూ, మనకేమీ తెలీనట్లూ ignore చేసినట్లూ బిల్డప్పులు ఇస్తాం.. కానీ లోపల కుళ్లిపోతుంటాం.. ఓర్వలేం..

సమాజం పట్ల ఎప్పుడూ నెగిటివ్ దృక్పధమే.. ఎందుకూ పనికిరాని సొసైటీ ఇదనీ.. ఈ సొసైటీలో బ్రతకాల్సి రావడం మన దురదృష్టమనీ.. ఇలాగన్నమాట.

సో మనకు మనం నచ్చం.. మనకు పక్కవాడు నచ్చడు.. మనకు సొసైటీ నచ్చదు? ఇంకెందుకు బతకడం? హాపీగా ఇష్టం లేని ఈ జీవితం నుండి సూయిసైడ్ చేసుకుని చనిపోవచ్చు కదా… (ఐ మీన్ సూయిసైడ్ చేసుకోమని కాదు.. చిన్న లాజిక్ అంతే) మనకు అలా ఇష్టముండదు. బ్రతికే ఉండాలి.. మన ప్రతికూల దృక్పధంతో రగిలిపోవాలి, అన్నింటి గురించి నెగిటివ్ ఎమోషన్లని కుమ్మరించాలి.. ఒళ్లొంచకుండా తిని తొంగోవాలి.. ఇదీ చాలామందికి నచ్చే జీవితం.

—————————

మన నెగిటివ్ దృక్పధం వల్ల దేన్నో అడ్డుకుంటున్నామని భావిస్తాం.. ఏదీ ఆగదు. ఆఫ్టరాల్ మనం ఒక మామూలు మనిషిమి. ప్రపంచంలో జరిగేవన్నీ మన అనుమతి తీసుకోవాల్సిన పనిలేదు. మనం ఔనన్నా కాదన్నా అవి జరిగిపోతూనే ఉంటాయి. జస్ట్ మనం ఓ పక్క ఓర్వలేక మూలుగులు మూలుగుతూ ఉంటాం అంతే.

ఏ పనీ చెయ్యని వాడికీ.. ఏ గమ్యం లేని వాడికీ.. జీవితం పట్ల గౌరవం లేని వాడికీ.. తోటి వ్యక్తి పట్ల కనీస మర్యాద లేని వాడికీ మాత్రమే జీవితం నరకంగా ఉంటుంది. ఇలాంటి నెగిటివ్ దృక్పధంలో పీకల్లోతు మునిగిపోతాడు. తన పనేదో తాను బుద్ధిగా తలొంచుకుని చేసేవాడు ఎవరికీ అర్థం కానంత సంతోషాన్ని అనుభవిస్తూనే ఉంటాడు. అందుకే సమాజాన్ని మార్చాలని చూడడం మానేసి మన దృక్పధాన్ని మార్చుకోవడం మీద మొదట దృష్టి పెట్టాలి.

– నల్లమోతు శ్రీధర్

పారిపోతున్నా.. మనుషుల నుండీ, ఆలోచనల నుండీ…! అలసిపోయి కాసేపు ఆగా… తల నుండి పాదాల వరకూ చాలా కళ్లు స్కానింగ్ చేసేశాయి.. అలా స్కాన్ చేసిన ఫేసుల్లో ఒక్కోటీ ఒక్కో డిఫరెంట్ హావభావం… ఆ కళ్లన్నింటినీ తట్టుకునే శక్తి లేక మెల్లగా తలదించుకున్నా.. నాలోకి నేను ముడుచుకుపోతూ..

సమూహం మధ్య ఏదో మాట్లాడుతున్నా.. నా మాటలు ఎవరికీ తలకెక్కడం లేదు.. అందరి ఆలోచనా.. అసలు నేనెవరు, నేను మాట్లాడితే తామెందుకు విన్పించుకోవాలి.. అసలు ఏంటి నా గోల.. అన్న లోపల భావాన్ని అణుచుచుకుంటేనే కళ్లూ, తలా ఎగరేసి చూస్తున్నారు.. నేను మనిషిని, నాకూ కొన్ని మాటలుంటాయి, నా మాటల్నీ ఈ గాలి చాలా చెవులకు చేరవేయడానికే ఉంది.. అన్న concern కూడా ఎవరికీ లేదు…

ఏదో బాధొచ్చి ఏడుస్తున్నా.. “ఏంటి చిన్న పిల్లాడిలా ఏడ్వడం” అనుకుంటూ అందరూ నవ్వుతున్నారు.. నా బాధ నా గుండెల్ని దాటి ఆ గుండెలకు అర్థమయ్యేదెప్పటికో.. ఏడ్వడం ఆపేశా.. అప్పటిదాకా జాలిగా చూసినోళ్లంతా అటెన్షన్‌లోకొచ్చారు.. ఇప్పుడు నేను బలహీనుడిని కాదు కదా… వాళ్లకి డైజెస్ట్ అవనేమోనని మొహకవళికలు సర్ధుకుంటున్నారు.. 🙂

నా బతుకు నేను బతుకుతున్నా.. అయినా తమ బతుకులొదిలేసి నా బతుకుని పట్టించుకునే వాళ్లే కన్పిస్తున్నారు… ఇక నేనూ నా బ్రతుకొదిలేసి అందర్నీ తేరిపారా చూసేస్తున్నా.. ఇప్పుడు హాయిగా ఉంది… నా బ్రతుకులో.. నా ఆలోచనల్లో చిల్లులున్నా నాకేం పట్టట్లేదు. ఐయామ్ హాపీ 🙂

నన్ను నేను కోల్పోయా… ఇది నా జీవితం అని ఎప్పుడో మర్చిపోయా… నా బతుకంతా ఎవరేమనుకుంటారనో, ఎవరేమనుకోవాలనో నన్ను నేను మార్చుకుని నటించేయడమే..

నేను స్వేచ్ఛ గురించి మాట్లాడుతున్నా… అసలు నా ఆలోచనల్లో స్వేచ్ఛ ఉంటేగా బడాయి కాకపోతే! నేనే ఓ చిన్న సమాజపు ఆలోచనల్లో బంధీని!!

తల సర్ధుకుంటున్నా.. షర్ట్ సరిచేసుకుంటున్నా.. షర్ట్ కాకపోతే చున్నీ సరిచేసుకుంటున్నా.. నాకు నేను కన్పించినంత వరకూ క్షణాల్లో స్కాన్ చేసుకున్నా.. ఇప్పుడు బయటి కళ్ల వైపు మళ్లాయి నా కళ్లు… ఏ కళ్లు ఎలా చూస్తున్నాయో.. ఆ కళ్లెనుక భావమేమిటో సైకాలజీతో తంటాలు పడుతూ… రొమ్ములు విరుచుకుంటూ.. ముడుచుకుపోతూ సాగిపోతున్నా.

కష్టమొచ్చినా కటువుగా మాట్లాడకూడదట.. కటువుగా మాట్లాడితే మనుషులు తిట్టుకుంటూ దూరమైపోతారట.. మనుషుల కోసం నా కష్టాన్ని లోపల కప్పెట్టి చిరునవ్వుని అప్పు తెచ్చుకున్నా… వావ్.. నేను స్థితప్రజ్ఞుడినైపోలేదూ…. జనాలు భలే పిలిచేస్తున్నారే…

నా ఆనందాన్ని మరీ ఎక్కువ expose చెయ్యకూడదట.. అందరూ కుళ్లుకుంటారట.. దాంతో ఆనందం ఆవిరైపోయి చెడు జరిగిపోతుందట.. లోపల ఉరకలెత్తుతున్న ఆనందాన్ని ఠపీల్మని ఒకటిచ్చి.. చల్లబరిచి… ఓ చిన్న చిరునవ్వుతోనే సరిపెట్టేశా… వావ్.. మళ్లీ పొగిడేస్తున్నారు… అసలు పొంగిపోని మనిషంటూ.. నేల మీద మనిషంటూ… నా గుండెకి కదా తెలిసేది నేను నేలమీద ఉన్నానా.. నింగిలో ఉన్నానా అని!

ఎన్ని చెప్పుకున్నా అంతే… ఇంకే లేదు.. నేనంటూ.. నాకంటూ… నేను పరాధీనం అయిపోయాను.. నన్ను ఈస్ట్ ఇండియా కంపెనీ ఆక్రమించేసింది… నాలో ఓ గాంధీ మేల్కొవట్లేదు.. ఓ స్వాతంత్ర్య ఉద్యమం జరిగే ఛాన్సే లేదు.. అయినా నాకు అవసరం లేదని డిసైడ్ అయ్యాక.. నన్ను నేను అందరికీ అర్పించేసుకుని అందరి acceptanceలో నా ఉనికిని చూసుకుంటూ మురిసిపోవడం మొదలెట్టాక నేను నాకెందుకు..! లోపల గుండేదైనా వేషాలేస్తే ధడాల్మని డోర్లు క్లోజ్ చెయ్యడమే.. సద్ధుమణిపోతుంది… ఇంకా తట్టుకోలేకపోతే వెధవ ప్రాణం పోతే పోయింది.. పోయినా నేను ఈ మనుషుల్లో బ్రతికే ఉన్నాగా.. ఆ స్వార్థం చాలు… నాకు నేను లేకపోయినా చాలు ఈ జీవితానికి!!

– నల్లమోతు శ్రీధర్