నేను కలలు కంటున్నాను.. "విలువలనేవే లేకుండా ప్రతీ ఒక్కరూ ప్రశాంతంగా బ్రతికే సమాజాన్ని"

నేను కలలు కంటున్నాను.. "ఎవరూ ఎవర్నీ లెక్కచేయని నిర్లక్ష్యపూరిత ప్రపంచాన్ని"

అదే నేను కలలుగంటున్నాను.. "మనస్సులనేవే చచ్చిపోయి కోరికలతో రగిలిపోయే విచ్చలవిడితనపు మృగాల కదలికల్ని"

ఇప్పుడున్న కన్‌ఫ్యూజన్ ఇంకా ఎంతో కాలం ఉండదు.. మహా అయితే ఒకటి, రెండు జెనరేషన్లు గడిస్తే చాలు.. అందరూ ప్రశాంతంగా ఉంటారు.

వారివరుసలు ఉండవు.. "నీకు అక్కా చెల్లి లేరా" అనే వాళ్లుండరు.. "నువ్వస్సలు అమ్మాయివేనా" అనే వాళ్లూ అస్సలే ఉండరు 🙂

ఇలాంటి ఛాదస్తపు జీవాలన్నీ అరిచి అరిచి చచ్చిపోతాయి. వీళ్లంతా బ్రతికి ఉన్నారు గనుకనే క్లాసుల మీద క్లాసులు పీకి కన్‌ఫ్యూజ్ చేసేస్తున్నారు.

విలువలనేవి కొద్దో గొప్పో పాటించే వాళ్లు ఉన్నప్పుడే మనం గిల్ట్ ఫీలవ్వాలి గానీ.. పేరెంట్స్ దగ్గర్నుండీ, ఫ్రెండ్స్ వరకూ అందరూ విచ్చలవిడితనానికి అలవాటు పడ్డప్పుడు అస్సలు ఏదైనా తప్పెలా అవుతుంది?

ఒకప్పుడు తప్పు ఒప్పుులని చాలా ఉండేవి.. ఇప్పుడు తప్పుఒప్పుల నిష్పత్తి తగ్గిపోయి అన్నీ ఒప్పులుగానే జస్టిఫై చేయబడుతున్నాయి. మరీ ఘోరాతిఘోరాలు తప్పించి. కొన్నాళ్లకు ఘోరాలూ ఉండవు.. అన్నీ సమర్థనీయాలే.

సంప్రదాయం, చట్టుబండలు అన్న వాళ్లందరూ ఠపా కట్టేస్తున్నారు.. ఇక మనకు ఆడిందే ఆట పాడిందే పాట 🙂

మనం కోరుకున్నది ఇదే…

కోరుకున్న వాటితో పాటు కోరుకోనివీ కొన్ని రావడం అతి సహజ నియమం..

ఇక మన పర్సనల్ జోన్‌లోకి ఎవరు విచ్చలవిడిగా ప్రవేశించినా ఉన్న ఫళంగా నెట్టేయడానికి ఏ విలువల ఆధారాలూ మిగలవు.

మనస్సులకు కోలుకోలేని గాయాలు చేసే వారినీ చూపులతో శపించే శక్తి కళ్లకు ఏమాత్రం మిగలదు.

దేహాలు కొల్లగొట్టబడినా.. శీలాలనే కొరుకుడు పడని పదాలేమీ కాపాడలేవు.

మనం వస్తువుల్లా అమ్ముడుపోతాం.. కొనేయబడతాం, కొనుక్కుంటాం, వాడుకోబడతాం.. తరాల తరబడి మనల్ని కాపాడుతూ వచ్చిన విలువలన్నీ మాయమైన రోజున కన్నీరు పెట్టే అర్హతనూ కోల్పోతాం.  కావాలని ఇలా బ్రతకదలుచుకుని.. ఎవరు ఏం అన్యాయం చేశారని? అస్సలు ఏది న్యాయమని..? కన్నీరు పెడతారు?

ఎవరూ ఎవరి దగ్గరా వాపోవడానికి ఉండదు.. ఎవరూ ఎవరి విషయాల్లోనూ జోక్యం చేసుకోరు.. ఎవరూ ఎవరికీ సలహాలు చెప్పరు.. మనం కోరుకున్న స్వేచ్ఛే అది.. మనం కోరుకున్న ఒంటరితనమే ఆ స్వేచ్ఛ ఫలితం.

చివరగా నేను కలలుగంటున్నాను.. జీవశ్చవాలుగా కుళ్లిపోయి, కంపుగొడుతున్న మృతదేహాలతో కూడిన ప్రపంచపు అస్థిత్వాన్ని!!

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

మన విచక్షణలు పనిచేయట్లేదు..

కొన్నేళ్ల తరబడి తమ తమ రంగాల్లో ఎంతో కృషి చేసిన మనుషుల్ని చాలా సామాన్య జనాలుగా పరిగణించేస్తున్నాం ఈ వర్చ్యువల్ ప్రపంచంలో!

మొన్నో ప్రముఖ రచయిత్రి ఓ మంచి విషయం పోస్ట్ చేస్తే కనీసం ఆవిడ ఆలోచనా విధానానికి ఏమాత్రం సరితూగని ఓ వ్యక్తి చాలా చులకనగా ఏదో రిప్లై రాశారు.  ఆ రచయిత్రిని అభిమానించే వ్యక్తిగా నాకు బాధనిపించింది.

అందరికీ యాక్సెస్ ఉండేలా పోస్టులు పబ్లిక్‌గా ఎందుకు పెట్టుకోవడం, Facebookలో ప్రైవసీ సెట్టింగులు ఉన్నాయి కదా అని మీరు అనుకోవచ్చు.

ఇక్కడ నేను రాయబోతున్నది టెక్నికల్ జాగ్రత్తల గురించి కాదు.. మనం కోల్పోతున్న మన విచక్షణ గురించి.

మంచి విషయాలు పదిమందికీ పబ్లిక్‌గా తెలియాలనీ, తద్వారా మరింత మందికి తన ఆలోచనలు విస్తరించాలనీ కోరుకోవడం తప్పేం కాదు. అంతే తప్ప పబ్లిక్‌గా కన్పించిన ప్రతీ పోస్టుకీ వెళ్లి ఏదో ఒకటి చులకనగా రాసేయడం సంస్కారం కాదు.

ఒక రచయిత అయినా, ఓ మీడియా వ్యక్తయినా, లేదా ఓ సైంటిస్ట్ అయినా, సోషల్ వర్కర్ అయినా.. నిజజీవితంలో ఎవరి విలువ వాళ్లకు ఉంటుంది. కనీసం వాళ్లని కలవడానికి కూడా అర్హత లేని వ్యక్తులం మనం.

అలాంటిది ఫేస్‌బుక్ వంటి సైట్ల పుణ్యమా వారిని పలకరించే భాగ్యం కలుగుతోంది. దాన్ని సద్వినియోగం చేసుకోవలసింది పోయి ఆ వెసులుబాటుని మన సంకుచిత మనస్థత్వాలతో దుర్వినియోగం చేయడం ఎంతవరకూ కరెక్ట్?

సినిమా ఇండస్ట్రీ హైద్రాబాద్ వచ్చిన కొత్తలో మేము ఇంకా చెన్నైలోనే సినిమా జర్నలిజంలో ఉండేవాళ్లం. హైద్రాబాద్, చెన్నై తిరుగుతుండే ఆర్టిస్టులు వాపోతుండే వాళ్లు.. హైద్రాబాద్ వెళ్లాక విలువ లేకుండా పోయిందండీ అని!

మనుషులకు ఎంత సమీపంగా వస్తే మన కష్టం విలువ, మన హోదా విలువ అంత తగ్గిపోతుంది అనడానికి ఇంతకన్నా వేరే గొప్ప నిదర్శనం చెప్పాల్సిన పనిలేదు.

హీరోయిన్ శ్రియని ఏ షాపింగ్ మాల్ ఓపెనింగ్‌లోనో చూసి.. "ఆ ఏముంది పొట్టిగా ఉంది.. వీళ్లంతా షో చేస్తారురా" అని పోసుకోలు కబుర్లు చెప్పుకునే బాపతు జనాల్ని చూశాను.. అస్సలు తమ క్యారెక్టర్లు బ్రహ్మాంఢంగా చేయడానికి వారు పడే శ్రమ ఏమాత్రం మన తలకెక్కదు. కళ్లెదుట కన్పిస్తే నోరు పారేసుకోవడమే.

అందుకే చాలామంది పెద్ద పెద్ద వాళ్లు సాధారణ మనుషులకు సమీపంలోకి రావడానికి ఇష్టపడరు.. కారణం మన లాంటి సాధారణ మనుషుల్లోని చిల్లర స్వభావాలు వాళ్లని చాలా చిరాకు తెప్పిస్తాయి గనుక.

ఇక్కడ ఫేస్‌బుక్ లాంటి సైట్లలోనూ ఇదే ఇబ్బంది ఏర్పడుతోంది. ఎవరో వచ్చి ఎవరో పెద్ద వాళ్లని తేరగా కామెంట్ చేసేస్తారు.. ఏ అర్హత ఉందని అలా మాట్లాడేయగలం?

ఫేస్‌బుక్‌లో సెలబ్రిటీలకూ, గొప్ప గొప్ప వాళ్లకూ, మనకూ ఉండేవి ఒకటే ప్రొఫైళ్లే అయినా.. టైమ్‌లైన్లే అయినా… మనకూ వాళ్లకీ మధ్య ఎన్నో స్థాయీ బేధాలున్నాయి. ఈ basic factని విస్మరిస్తే ఎలా?

పెద్ద పెద్ద వాళ్లంతా మనకు అందుబాటులో ఉన్నంత మాత్రాన, వాళ్లకు మనం ఫ్రెండ్ రిక్వెస్ట్‌లు పంపిస్తే accept చేసినంత మాత్రానా వాళ్లు మనకు సమానమైపోరు. ఆలోచనావిధానంలోనూ, స్థాయిల్లోనూ వారికి మనం ఏమాత్రం సరితూగం. మన ఆలోచనలు ఉన్నతంగా ఉంటే వాళ్లెంత స్థాయిలో ఉన్నా మనల్నీ తమతో కలుపుకుంటారు వారి సహృదయం కొద్దీ. అంతేగానీ వాళ్లు మనకు యాక్సెసింగ్ ఇచ్చారు కాబట్టి మనం ఏది మాట్లాడినా చెల్లుబాటు అవుతుంది అనుకోవడం, వాళ్లు బ్లాక్ చేస్తే పదిచోట్ల వెళ్లి bad ప్రాపగాండా చేయడం చిల్లరతనం కాదా?

వయస్సులో పెద్ద వాళ్లని క్వశ్చన్ చేస్తేనే మన తల్లిదండ్రులు ఊరుకునే వారు కాదు ఒకప్పుడు.. ఇప్పుడు ఓ ఫేస్‌బుక్ ఐడి ఉన్న ప్రతీ ఒక్కరూ ప్రతీ ఒక్కర్నీ నోటికొచ్చినట్లు ప్రశ్నించేస్తున్నారు! ఇది సంస్కారమేనా?

ఒకప్పుడు ఓ గొప్ప రైటర్ అంటే నాకు చాలా గౌరవం అనుకుందాం.. ఇప్పుడు అతను నా లిస్ట్‌లో ఉన్నారు కాబట్టి.. ఆయన updatesనీ రోజూ నేను చూస్తున్నాను కాబట్టి.. ఆ అభిమానం, గౌరవం కాస్తా డైల్యూట్ అయిపోతే.. నేనూ అతని పట్ల చాలా సాధారణ వ్యక్తిలా ప్రవర్తిస్తుంటే మార్పు వచ్చింది నాలోనా, అతనిలోనా?

ఆలోచిస్తే చాలా చిన్న విషయం ఇది… చాలామంది నిజంగానే ఈ ఆలోచన లేక విచక్షణ కోల్పోతున్నారు.

ఏళ్ల తరబడి కష్టపడ్డ వాళ్ల ముందు అణిగి మణిగి ఉండడం తెలీకపోతే.. అది డైనమిజం అవ్వదు.. కన్నూమిన్నూ కానరానితనం అవుతుంది!!

గమనిక: ఇది ఎవరికైనా పనికొస్తుంది అన్పిస్తే మీ మిత్రులకూ షేర్ చెయ్యగలరు.

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

ఫీలింగులూ, ఎమోషన్లూ అన్నీ చంపుకుని.. వీలైనంత ప్రాక్టికల్ గానూ, మెటీరియలిస్టిక్ గానూ ఉండడం చాలామందికి ఇష్టం.

యండమూరి "అంతర్ముఖం" వంటి నావెల్ చదివిన చరిత్ర ఉంటే ఇంకా చెప్పే పనే లేదు.. చాలా కన్విన్సింగ్ లాజిక్‌తో మెటీరియలిజం నేరేట్ చేయబడ్డాక దాన్ని మించిన shell మనల్ని మనం రక్షించుకోవడానికి ఏం కన్పించదు. ఇక్కడ యండమూరి అభిమానులుంటే తప్పుగా అనుకోకుండి.. ఆయన నాకు సుపరిచితులే. సందర్భానుసారం ప్రస్తావించక తప్పలేదు.

Yes…  మెటీరియలిస్టిక్ థాట్ ప్రాసెస్‌లో తల్లీదండ్రీ.. అక్కా చెల్లీ, ఫ్రెండూ, పక్కింటోడూ.. అందరూ ఏదో ఒక అవసరం కొద్దీనే  relation కొనసాగిస్తున్నట్లు అన్పించడం సహజం.

సంవత్సరానికో నాలుగైదు సార్లు ఫోన్లు చేసే ఫ్రెండ్స్‌నీ.. "ఇప్పుడు గుర్తొచ్చామా.. పనులుంటే గానీ మేం గుర్తు రాము కదా" అంటూ వ్యంగ్యంగా మాట్లాడేసి.. స్వార్థపరులుగా వాళ్లని consider చేసేస్తే గానీ మన మెటీరియలిస్టిక్ లాజిక్ సంతృప్తి చెందదు.

ఇక్కడ అవసరాలు తప్ప మనుషుల మధ్య ఇంకేం లేదు అన్నది మన బలమైన నమ్మకం. అందుకే మనసు నిండా వేక్యూమ్‌తో ఇంత ఒంటరిగా బ్రతికేస్తున్నాం.

ఎవర్నో అభిమానిస్తాం.. చాలా క్లోజ్‌గా మూవ్ అవుతాం.. వారిపై ఏవోవే expectations పెట్టుకుంటాం. అవతలి వారు ఎక్కడో మన పరిధి దాటి వెళ్లిపోయారన్పిస్తుంది. అంతే మనస్సు గాయపడుతుంది.. మనకు మనం ఒంటరిగా కన్పిస్తాం.. ఆ ఒంటరితనాన్ని సమర్థించుకోవడానికి మెటీరియలిజం టైమ్‌కి మనల్ని ఆదుకుంటుంది. "ఎవరూ మనవారు కాదు.. ఇక నాకెవరితోనూ పనిలేదు.. నా పనేదో నేను చేసుకువెళ్లడమే" అన్న బలమైన నిర్ణయం మనస్సులో fix అయిపోతుంది. కొన్నాళ్లు అలాగే ఉంటాం. అంతలో మరెవరో పలకరిస్తారు. మోడువారిని చిగుళ్లు కాస్తా తిరిగి అల్లుకుంటాయి.

ఇదా మెటీరియలిజం?

మన డిజప్పాయింట్‌మెంట్లని కప్పిపుచ్చుకోవడానికా ఈ మెటీరియలిజం అనే మేకప్పు?

ఎదుటి వ్యక్తిపై మన expectations అన్నీ చెల్లాచెదురైనంత మాత్రాన ఆ మనిషి స్వార్థపరుడైన వస్తువుగా మారిపోయారా?

——————————————————————————————————-
మనం గొప్పోళ్లం అయిపోతున్నాం.. ఎవరెవరో మనల్ని వాడుకోవచ్చు.. సో మనం ఎవరితోబడితే వాళ్లతో చనువుగా ఉండకూడదు.. మనసారా నవ్వకూడదు.. ఒక్కముక్కలో చెప్పాలంటే "ఎంత ఆచితూచి ఉండాలంటారూ..?"

చాలామంది నమ్మే సిద్ధాంతం ఇది.

మనకు మనసారా నవ్వే స్వేచ్ఛ లేదు. అవతలి మనిషి ఎంతో ఎఫెక్షన్‌తో ఉన్నా.. అదెక్కడి ఐస్ చేసే మెంటాలిటీనోనని భయపడడమే మనకు తెలుసు.. అందుకే పాపం చిరునవ్వు లోపల వికసించినా.. పెదాల బిగింపులో చంపేయబడుతుంది.

ఒక వ్యక్తి మనతో చనువుగా మాట్లాడుతున్నా, అభిమానంగా ప్రవర్తిస్తున్నా.. మన మెటీరియలిస్టిక్ ఆలోచనా విధానానికి ఆ బిహేవియర్ వెనుక సరైన లాజిక్ దొరికే వరకూ మన కళ్లళ్లో కన్‌ఫ్యూజనే ఉంటుంది.

"ఓ అతను మనతో ఈ అవసరం కోసం ఇలా మాట్లాడుతున్నాడు కాబోలు" అని ఓ conclusionకి వచ్చాక గానీ కళ్లల్లో కన్ ఫ్యూజన్ పోయి మొహంలో stubborn ఉట్టిపడదు 🙂

మనం చాలా గొప్ప మెటీరియల్స్‌మి.. ఎంత గొప్ప materialsమంటే.. బాడీలాంగ్వేజ్‌లూ, ఫేసియల్ ఎక్స్‌ప్రెషన్లు అద్దాల ముందు ప్రాక్టీసులు చేసేసి మరీ.. కృత్రిమ హావభావాలతో మనుషుల్ని వాడుకోగలిగేటంత!

అస్సలు నిజమైన నవ్వు ఎలాగుంటుందో మర్చిపోయాం. ప్రేమగా పలకరించడం తెలీదు.. సూటిగా, సుత్తి లేకుండా ఉన్నదున్నట్లు చెప్పడమే, చెప్పించుకోవడమే మన స్ట్రేటజీ.

"మీరు చాలా మంచోళ్లు సర్" అని ఎవరైనా అంటే ఆనందం వేస్తుందో లేదో తెలీదు కానీ అనుమానం మాత్రం ఖచ్చితంగా మనకు వస్తుంది. అంత ఇన్ సెక్యూర్డ్ మనం!

ఇంట్లో టివి, కంప్యూటర్ టేబుల్ లాంటి వస్తువులే మనుషులూ కాబట్టి.. మనకు తెలిసిందొక్కటే.. మనుషుల్ని వాడుకోవడమో, వాడుకోబడడమో. ఇవ్వాళ వాడుకోబడడానికి మనం ఆస్కారం ఇచ్చినా దానికీ ఓ లెక్కుంటుంది.. రేపు వారిని మనం వాడుకోవచ్చన్న లౌక్యం 🙂

లాజిక్ ఎప్పుడూ మెటీరియలిజంనే సపోర్ట్ చేస్తుంది. ఎందుకంటే ఎమోషన్లు అంచనాల్నే పెంచుతాయి. ఆ అంచనాలు తీరకపోతే మిగిలేది నిరాశే. కాబట్టి అస్సలు ఎమోషన్లే ఉండని వస్తువుగా మారిపో అనే చెప్తుంది మెటీరియలిజం.

చిన్న ఉదాహరణే చెప్పాలంటే  ముక్కూ మొహం తెలీని ఒక హీరోని ఎంతో అభిమానిస్తూ.. అనుకున్న టైమ్ కి సినిమా రిలీజ్ అవ్వకపోతే థియేటర్లలో గొడవలు చేసేటంత సెన్సిటివ్ మనం.

అలాంటిది ఓ మనిషితో గంటల తరబడి కబుర్లు చెప్పుకుని, ఛాటింగ్ లు చేసుకుని, కొన్నేళ్లు కలిసి బ్రతికి.. ఓ అంచనా తారుమారైతే తట్టుకోగలిగినంత బండబారిపోయిన వాళ్లం కాదు మనం. అందుకే అలా తట్టుకోవాల్సిన struggleలో మనకు కన్పించే మొదటి లాజిక్ మెటీరియలిజమే. "ఇక నేనెవర్నీ రాసుకుపూసుకు తిరగను.. నా పనేదో నేను చేసుకోవడం తప్ప" అనుకోవడంలో ఎంత ఊరడింపో కదా మనకు. మరీ ముఖ్యంగా ఏ సంఘటన వల్లో మనస్సు గాయబడి చెంపలపై కన్నీటి చుక్క ఎండిపోతుంటే… మనం బండబారిపోబోతున్నట్లు ఊహించుకుంటూ నిర్ణయాలు తీసుకోవడంలో తెలీని సంతృప్తి దాగుంటుంది.

మనుషులతో కలిసిపోవాలంటే భయం మనకు.. ఎదుటి మనిషి పెదవి విప్పితే సందేహం మనకు… ఏ అవసరాన్ని తీర్చమంటారో అని! ఇన్ని గొడవలూ లేకుండా isolatedగా బ్రతకడమే సేఫ్ గా అన్పిస్తుంది.

అందుకే మనం మనుషుల్ని వస్తువుల్ని చేసేస్తాం.. మనం వాళ్లని వాడుకుంటాం, వాళ్లు మనకు ఉపయోగపడతారని వాళ్లూ మనల్ని వాడుకునే చొరవ కొంతవరకూ కల్పిస్తాం.

Clash of the Titans సినిమాలోలా శిలల్లా మారిపోయిన మనుషుల్నా సంవత్సరాల తరబడి గడిపేస్తుంటాం. మన నవ్వుల్లో హృదయం ఉండదు.. చూపుల్లో వెలుగుండదు.

ఇంత మెటీరియలిజం అవసరమా మానవ జాతికి?

మనుషుల ఎమోషన్లని భరించలేని బలహీనమైన వాళ్లమా మనం? ఆ ఎమోషన్లని తట్టుకోవడానికి మెటీరియలిజం తప్ప మరో దారి లేదా?

ఆలోచించండి..

ధన్యవాదాలు

– నల్లమోతు శ్రీధర్
ఎడిటర్
కంప్యూటర్ ఎరా తెలుగు మేగజైన్

మన పనులు భూతద్ధంలో గమనించబడతాయి..

మన మాటలు వ్యంగ్యపు పెదవి విరుపులకు బలవుతాయి..

మన చేతలు సంకుచిత మనస్థత్వాలచే కలతచెంది స్థబ్ధంగా అయిపోనూవచ్చు..

మనం ఎవరికీ శత్రువులం కాదు.. అది మనకు తెలుసు.. కానీ మన కష్టంతో ఏదైనా సాధిస్తున్నామంటే.. కష్టపడడం నచ్చనివాడు మనకు శత్రువుగానే మారతాడు.. పాపం పూర్ ఫెలో!

పాపం మనకెన్ని అవస్థలూ..!!

ఏ మాదిరి శత్రుత్వమో, అభిప్రాయ బేధమో, మాట పట్టింపో, మనస్సు గాయపడడమో తెలీదు కానీ.. ఎవర్నో ఏదో నేరుగా అనలేక మరెవర్నో అడ్డుపెట్టుకుని అక్కసునంతా వెళ్లగక్కేస్తుంటాం.

మనం వదిలిన బాణాలు అవతలి హృదయాల్ని గాయపరిచి మన అహాన్ని సంతృప్తిపరుస్తాయో లేదో తెలీదు కానీ, దీపావళి రాకెట్లు ఎలా పైకెళ్లకుండా పక్కింటోళ్ల కిటికీల్లోకి దూరతాయో అలా నూటికి 99 సందర్భాల్లో